ตอนที่ 5 บ้านหลังใหม่
1101 คำ
“งั้นก็เข้าไปเถอะ เดี๋ยวพี่จะกลับไปดูแลความเรียบร้อยที่ผับต่อ เบอร์พี่เมมไว้แล้วใช่มั้ย”
“เรียบร้อยค่ะ” เธอคิดถึงตอนที่เขาบอกเบอร์ระหว่างทางกลับได้เป็นอย่างดีและบันทึกเบอร์นั้นลงโทรศัพท์เครื่องเก่าที่หน้าจอแตกเป็นรอยเรียบร้อยแล้วด้วย
“งั้นเดี๋ยวไอ้เม้งมึงบอกเบอร์น้องเค้าด้วย จะได้ติดต่อกันสะดวก”
“ครับ น้องอายเมมเบอร์พี่ไว้นะครับ” เม้งเก๊กเสียงหล่อจนสารินนึกอยากจะโดดถีบ แต่ปล่อยให้มันโดนคนอื่นถีบแทนน่าจะดีกว่า
“ค่ะพี่เม้ง เบอร์อะไรคะ” เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบันทึกเบอร์คนขับรถประจำตัว จากนั้นก็กดโทรออกให้เขามีเบอร์เธอเช่นกัน
“จำไว้ไอ้เม้ง ถ้าไม่จำเป็นอย่าโทรหาน้องก่อน ถ้ามึงไม่อยากเดือดร้อน” สารินบอก เม้งจึงได้แต่ยิ้มเจื่อนเพราะเข้าใจความหมายเป็นอย่างดี
“ครับลูกพี่ ผมรู้แล้วน่า ย้ำจัง”
“อายเข้าห้องไปเถอะ พี่จะกลับแล้ว”
“ขอบคุณนะคะพี่แสน ว่าแต่...พี่แสนพักที่ไหนเหรอคะ”
“พี่ก็พักชั้นล่างนี่แหละ แต่กว่าจะกลับก็ราวๆ ตีสามตีสี่น่ะ”
“อ๋อค่ะ ขอบคุณนะคะที่พาหนูไปเก็บของ”
“อืม ไม่เป็นไร รีบเข้าไปสิดึกมากแล้วจะได้พักผ่อน”
“ค่ะ”
อริสราตอบเบาๆ มือชื้นเหงื่อขณะเดินเข้าไปด้านในโดยที่เม้งเป็นคนเปิดประตูให้
ตอนแรกเธอเกือบจะหลงทางเพราะเลี้ยวผิด เนื่องจากเพนต์เฮาส์นี้กว้างมาก แทนที่เธอจะเลี้ยวขวาไปที่ห้องรับแขกเพื่อผ่านไปยังห้องทำงานและห้องนอนของตนเอง ก็ดันเลี้ยวไปทางซ้ายจนเจอสระว่ายน้ำและห้องนั่งเล่นที่มีบรรยากาศเหมือนคลับหรูส่วนตัวของเขา เธอยืนตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็รีบหาทางกลับไปที่ห้องของตนเองได้สำเร็จ
ทันทีที่เปิดเข้าไป อริสราก็ถึงกับตะลึงอยู่นาน เพราะห้องนี้มีขนาดใหญ่กว่าห้องพักที่หอของเธอหลายเท่า พื้นหินอ่อนสะอาดสะท้อนแสงไฟอ่อนโยน เตียงกว้างขนาดหกฟุตปูผ้าสีครีมเรียบกริบ ข้างผนังทางขวามีโต๊ะอ่านหนังสือพร้อมโคมไฟดีไซน์เก๋ อีกฝั่งมีตู้เสื้อผ้าแบบบิลด์อินทันสมัยเรียงรายอยู่ ปลายเตียงมีโซฟาเบดกับพรมสีเทาอ่อนที่ดูเหมือนเพิ่งปูใหม่
ผนังอีกด้านถูกปิดทึบด้วยผ้าม่านผืนหนา เมื่อเธอเดินไปใกล้แล้วเลื่อนผ้าม่านออกก็พบกับวิวสวยใจกลางกรุงเทพมหานครแห่งนี้ และมันก็ทำให้เธอน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว เพราะไม่คิดว่าชาตินี้จะได้มีบุญอยู่ในห้องที่สวยและหรูหราแบบนี้
หลังจากยืนชมวิวอยู่นาน อริสราก็ก้าวไปที่ผนังถัดจากตู้เสื้อผ้าเธอพบประตูเล็กด้านใน เมื่อผลักออกก็เจอกับห้องน้ำขนาดใหญ่กว่าห้องนอนเก่าสองเท่า กระเบื้องหินอ่อนสะอาดสะอ้าน ฝักบัวเรนชาวเวอร์สเตนเลสเงาวับ และอ่างล้างหน้าพร้อมกระจกบานใหญ่ ทุกอย่างดูเหมือนห้องพักโรงแรมระดับห้าดาวอย่างไรอย่างนั้น
“นี่เฮีย...จะให้เราอยู่ห้องนี้จริงๆ ใช่มั้ย เค้าไม่ได้จำห้องผิดใช่รึเปล่า ห้องคนใช้ทำไมมันสวยขนาดนี้นะ”
อริสราพึมพำกับตัวเองก่อนกลับออกไปด้านนอก เธอลูบผ้าปูเตียงนุ่มราวกับจะย้ำว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง ใครจะไปคิดว่าการบังเอิญเดินผ่านฉากฆาตกรรมสุดสยองที่โกดัง จะทำให้ชีวิตของเธอพลิกผันจากหลังเท้าเป็นฝ่ามือได้ขนาดนี้
นอกจากจะรอดพ้นจากความตายมาแล้ว ยังได้ย้ายจากห้องเช่าเก่าๆ แสนทรุดโทรมสู่เพนต์เฮาส์หรูในคืนเดียว ราวกับชีวิตที่ไม่คาดฝันกำลังเริ่มขึ้น แม้เธอไม่รู้เลยว่าจะต้องเจอกับอะไรต่อจากนี้…
เช้าวันใหม่ แสงอาทิตย์สีทองลอดผ่านรอยต่อของผ้าม่านเข้ามาในห้องกว้าง อริสราลืมตาตื่นโดยไม่ต้องพึ่งเสียงนาฬิกาปลุก เธอใช้เวลาสั้นๆ ปรับสายตาให้ชินกับความหรูหราที่เพิ่งกลายเป็นบ้านหลังใหม่ของตนเพียงชั่วข้ามคืน แม้ยังไม่คุ้นกับสิ่งรอบกาย แต่หน้าที่ที่ได้รับทำให้เธอต้องรีบลุกจากเตียงทันที ก่อนจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการไปเรียนในวันนี้ จากนั้นเธอก็ออกไปทำหน้าที่แรกของสาวใช้ด้านนอกเพราะยังมีเวลาเหลือเฟือ
ครัวแบบเปิดของเพนต์เฮาส์ดูราวกับครัวโรงแรม เครื่องครัวสเตนเลสเงาวับวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ โชคดีที่ประสบการณ์จากร้านอาหารกึ่งบาร์ทำให้เธอคุ้นมือกับของพวกนี้อยู่บ้าง อริสราตอกไข่ลงกระทะ เสียงฉ่าเบาๆ ดังคลอไปกับกลิ่นเนยละลาย กลิ่นหอมของกาแฟคั่วบดใหม่ลอยไปทั่วห้องเมื่อเธอเปิดเครื่องชงอัตโนมัติ
หวังว่าเฮียจะชอบนะ
เธอคิดพลางจัดไข่กระทะ โรยต้นหอมเล็กน้อย และรินกาแฟลงในหม้อร้อน ทุกอย่างถูกจัดวางบนโต๊ะอาหารหรูหราจนเรียบร้อย
เวลาผ่านไปหลายสิบนาที…ทุกอย่างยังคงเงียบสนิท ไม่มีวี่แววของเจ้าของห้อง เธอเหลือบมองขึ้นไปบนชั้นสองแต่ก็ไร้เสียงฝีเท้าใดๆ เมื่อคืนเขาคงนอนดึกเลยตื่นสาย เธอสันนิษฐานว่าอย่างนั้น หรือบางทีเขาอาจจะตื่นสายเป็นกิจวัตรเพราะเขาทำงานที่ไนต์คลับ
แต่นาฬิกาก็บอกว่าใกล้เวลาไปมหาวิทยาลัยเต็มที อริสราหาฝามาปิดอาหารอย่างระมัดระวัง ก่อนหยิบกระดาษโน้ตกับปากกาจากกระเป๋าของตน เขียนข้อความด้วยลายมือเรียบร้อย
‘หนูไปเรียนก่อนนะคะ เลิกเรียนจะรีบกลับมาทำความสะอาดค่ะ
อาหารพวกนี้ถ้าเฮียไม่กินอย่าทิ้งนะคะ เดี๋ยวหนูจะกลับมากินเอง
นี่เป็นเบอร์หนูนะคะ 089xxxxxxx
เผื่อเฮียมีอะไรจะสั่งก็โทรหาได้เลยค่ะ
แอดไลน์หนูที่เบอร์นี้ได้เลยนะคะ
แล้วก็...ขอบคุณสำหรับห้องพักค่ะ
หนูไม่เคยนอนเตียงที่นุ่มขนาดนี้มาก่อนเลย
หนูสัญญาว่าจะตั้งใจทำงาน จะไม่ทรยศเฮียแน่นอน’
เมื่อเขียนเสร็จ เธอเก็บปากกาลงกระเป๋าตามเดิม สูดลมหายใจลึกเป็นครั้งสุดท้าย แล้วคว้ากระเป๋าผ้าใบเดิมกับหนังสือเรียนก่อนออกจากเพนต์เฮาส์อย่างเงียบเชียบที่สุด
- ผู้เขียน
