โซ่ผูกรัก(NC++)

สายเกินไป

ธีร์...

"ธีร์รู้ว่าที่ผ่านมาธีร์ผิด ธีร์รู้ว่าสิ่งที่ธีร์ทำมันเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัย แต่ธีร์ก็อยากขอโอกาสจากเอย ให้โอกาสผู้ชายเลวๆ คนนี้สักครั้งจะได้ไหม"

"......."

"ได้ไหม"

"แต่เราหมั้นกับพี่หมอไป..."

"แค่หมั้นหลอกๆ"

"ธีร์รู้??"

"อืมรู้ วันก่อนธีร์ไปที่บ้านแล้วบังเอิญได้ยินย่าคุยกับพี่ดนัย วันนั้นเอยไม่อยู่บ้านเพราะพาลูกไปซื้อของ"

"......."

"แต่สิ่งที่เอยไม่รู้ก็คือ..พี่ดนัยชอบเอยจริงๆธีร์เห็นย่าทำท่าตกใจตอนพี่ดนัยบอกแบบนั้นพี่ดนัยบอกว่าเขาจริงใจกับเอยรัดเอยแม้ว่าเอยจะเห็นเขาเป็นแค่พี่ชายแต่เขาก็พร้อมที่จะดูแลเอยกับน้องไออุ่นตลอดไป มันก็เลยทำให้ธีร์รู้ว่าธีร์ไม่อยากเสียเอยกับลูกไปอีกแล้วถึงแม้ว่าพี่ดนัยจะเป็นคนดีก็ตามธีร์อยากให้เราสร้างครอบครัวด้วยกันธีร์สัญญาว่าธีร์จะไม่ทำให้เอยเสียใจอีก ให้โอกาสธีร์นะ" ผมเข้าไปสวมกอดเอยเธอยืนนิ่งไม่มีทีท่าผลักไส

"เพราะแบบนี้ใช่ไหมธีร์ถึงอยากขอโอกาส เพราะรู้สึกผิดใช่ไหม"

"ก็..."

"หรือเพราะรัก"

"............." ผมไม่รู้ว่าความรักคืออะไรเพราะผมไม่เคยคิดที่รักใครผมไม่รู้ว่าความรู้สึกรักมันเป็นแบบไหนที่ผ่านมามันมีแค่ความต้องการความพอใจเท่านั้นผมก็เลยไม่สามารถบอกเอยได้ว่าเพราะรักหรือเปล่า

"สำหรับเราถ้าต้องใช้ชีวิตอยู่กับใครสักคนเราต้องอยู่กับเค้าด้วยความรักและเค้าคนนั้นก็ต้องรักเราด้วย ไม่ใช่อยู่ด้วยกันเพราะแค่รู้สึกผิด"

"เอยคือธีร์..."

"ขอโทษนะเราคงไม่สามารถให้โอกาสธีร์ได้ ถึงแม้ว่าตอนนี้เรา....เราจะยังรักธีร์อยู่ก็ตาม" เธอพูดว่ารักผมโดยที่สายตาของเธอมีแต่ความเจ็บปวด

" รักทั้งๆที่รู้ว่าธีร์ไม่เคยรักเราเลยและคงไม่คิดที่จะรัก คำพูดเมื่อสี่ปีก่อนที่เราจำได้ขึ้นใจก็คือคำพูดที่ธีร์บอกกับคุณย่าว่าถ้าธีร์จะรักเราธีร์คงรักไปนานแล้ว ธีร์รู้มั้ยว่าเราเจ็บมากเลยนะ เราคิดอย่างน้อยใจว่าที่ผ่านมาสี่ปีธีร์ไม่รู้สึกอะไรกับเราสักนิดเลยเหรอทั้งที่เรายอมธีร์ทุกอย่างให้ไปทั้งตัวทั้งหัวใจ ธีร์คือคนแรกคือรักแรกของเราหรือเพราะเรามันง่ายธีร์ได้ทุกอย่างจากเราไปอย่างง่ายดายมันก็เลยไม่มีค่าไม่มีความสำคัญอะไรสุดท้ายเราก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆที่เข้ามาในชีวิตของธีร์พอธีร์เบื่อธีร์ก็ตีตัวออกห่าง ไม่ใส่ไม่แคร์ เราเหมือนคนโง่เลยนะว่ามั้ยที่ยังรักธีร์อยู่จนถึงทุกวันนี้ รักทั้งๆที่ธีร์ทำให้เราเจ็บ เจ็บมากๆเจ็บจนบางครั้งเราคิดว่าเรายังมีชีวิตอยู่มาได้ยังไงถึงตอนนี้ ถ้าเราให้โอกาสธีร์เรากลัว...กลัวว่าเราจะกลับไปเจ็บแบบนั้นอีก"

"ธีร์สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก" ผมกระชับอ้อมกอดซบหน้าลงบนไหล่ที่สั่นไหวของเอย

"อย่าสัญญาเลยถ้าไม่แน่ใจว่าจะทำได้หรือเปล่า ธีร์มีความสุขกับชีวิตในแบบที่ธีร์เคยเป็นเถอะ ชีวิตที่ไม่ต้องผูกติดอยู่กับใคร เราอยู่กับธีร์มาสี่ปีเรารู้ว่าธีร์เป็นยังไงถ้าเกิดเราให้โอกาสธีร์แล้ววันนึงธีร์เบื่อเราขึ้นมาอีกแล้วธีร์ก็กลับไปทำแบบที่เคยทำเรากับลูกจะอยู่ยังไงเราไม่รู้ว่าคราวนี้เราจะรับมันไหวหรือเปล่า แล้วลูกล่ะลูกจะรู้สึกยังไงที่ต้องมาเห็นพ่อของตัวเองมีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเราสงสารตัวเองสารลูกเพราะฉะนั้นอย่ามาขอโอกาสจากเราอีกเรามีให้ธีร์ได้แค่เพื่อนเท่านั้น" เอยเดินออกจากอ้อมกอดของผมโดยที่ผมไม่มีแรงที่จะรั้งเธอไว้ได้เลย ผมยืนอยู่กับที่ยืนนิ่งเหมือนสิ่งไม่มีชีวิตคำพูดทุกคำของเอยมันกลั่นมาจากความรู้สึกและความเจ็บปวดของเธอโดยที่มีผมเป็นคนสร้างมันให้กับเธอด้วยน้ำมือของผมเอง ผมคงหมดโอกาสแล้วจริงๆ

ผมเดินออกมาหาลูกหลังจากจัดการกับความรู้สึกของตัวเองเรียบร้อยแล้วแม้จะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตามเพราะผมไม่อยากทำให้ลูกสาวของผมสงสัยว่าผมเป็นอะไรทำไมถึงทำหน้าเศร้าน้องไออุ่นแกเป็นเด็กฉลาดเพียงแค่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของผมแกก็จะถามทันทีและผมต้องมีคำตอบให้แก

"คุณลุงขามาเร็วๆค่าแม่เอยทำผัดไทยเสร็จแล้วอร๊อยยย อร่อยค่าาา" พอผมเดินออกมาลูกสาวตัวน้อยของผมก็รีบลุุกออกจากเก้าอี้แล้วมาดึงมือผมไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวซึ่งบนโต๊ะมีผัดไทยกุ้งอยู่สองจานเป็นจานใหญ่หนึ่งจานซึ่งน่าจะเป็นของผมกับจานเล็กของลูกที่เอยกำลังตักป้อนอยู่ ตรงกลางโต๊ะมีต้มจืดถ้วยใหญ่วางไว้ส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้องผมเดินมานั่งแล้วมองดูอาหารตรงหน้ามันทำให้ผมคิดถึงเมื่อก่อนที่เอยมักจะทำให้ผมกินเป็นประจำเพราะเป็นเมนูที่ผมชอบมากที่สุดแต่พอมาระยะหลังที่ผมเริ่มเบื่อเธอเบื่อทุกอย่างที่เธอทำผมก็ไม่อยากกินหาเรื่องเอาไปเททิ้งทั้งที่เธอตั้งใจทำ ผมตักมันเข้าปากมันเป็นรสชาติที่คุ้นเคยนานแล้วสินะที่ผมไม่ได้กินอาหารฝีมือเธอ ผมก้มหน้าก้มตากินจนหมดจานเพราะผมไม่รู้ว่าผมจะมีโอกาสได้กินอาหารฝีมือเธออีกหรือเปล่ามันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้ที่เธอจะทำให้ผมกิน

หลายวันต่อมา...

ตอนนี้ผมกำลังนั่งศึกษาหาข้อมูลว่าจะทำธุรกิจอะไรดีเพราะถ้าจะให้นั่งกินนอนกินเงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ก็คงจะไม่โอเคสักเท่าไหร่ถึงแม้ว่าเงินที่ผมมีมันมากมายหลายร้อยล้านจนสามารถทำให้ผมอยู่ได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลยแต่ตอนนี้ผมมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบนั่นก็คือลูก แม้ว่าเมื่อก่อนนี้ผมจะเคยมีความคิดที่ว่าการมีลูกมีเมียมันเป็นภาระที่ผมไม่ต้องการที่จะมีผมไม่อยากรับผิดชอบชีวิตใครแต่พอมีแล้วมันกลับทำให้ผมมีพลังที่จะต่อสู้มีพลังที่จะทำงานหาเงินให้ได้เยอะๆเพื่อลูกเและเพื่อแม่ของลูกแม้ว่าตอนนี้แม่ของลูกจะไม่ยอมให้โอกาสผมแต่ผมก็จะไม่ยอมแพ้ในเมื่อเธอบอกว่าเธอยังรักผมอยู่นั่นก็แสดงว่าผมยังพอมีความหวังอยู่บ้างแม้ความหวังนั้นมันจะน้อยนิดริบหรี่ยิ่งกว่าแสงหิ่งห้อยก็ตามผมจะทำให้เอยเห็นว่าผมเป็นธีร์คนใหม่ไม่ใช่ธีร์คนเลวเหมือนที่ผ่านมา ผมตัดสินใจมาปรึกษาย่าว่าจะทำธุรกิจอะไรดีตอนแรกย่าตกใจที่เห็นว่าผมคิดจะทำการทำงานเพราะย่าคิดว่าผมคงไม่ทำอะไรคงจะอยู่เฉยๆไปวันๆ ผมรู้ว่าย่าพูดประชดผมผมก็เลยบอกเหตุผลว่าเพราะอะไรผมถึงอยากมีการมีงานทำ

"ย่าดีใจนะที่ธีร์คิดได้แม้มันจะสายเกินไปแล้วก็ตาม"

"ยังครับยังไม่สายเพราะผมจะไม่ยอมแพ้"

"ยอมแพ้ไปเถอะเพราะตอนนี้เอยเค้ามีคู่หมั้นแล้วและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือหมอดนัยเป็นเค้ารักเอยด้วยใจจริงเค้าไม่เคยรังเกียจเอยที่เอยมีลูกเค้าไม่เคยดูถูกเอย ธีร์คงไม่รู้ว่าตอนที่เอยท้องน้องไออุ่นเอยมีสภาวะแท้งคุกคามเอยสามารถแท้งได้ทุกเมื่อเอยนอนอยู่ในโรงพยาบาลนานหลายเดือนตอนย่าไปเยี่ยมย่าสงสารเอยมากเธอขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยต้องนอนอยู่บนเตียงนิ่งๆอย่างเดียวตอนที่ย่าไปนอนเฝ้าย่าแอบเห็นเอยร้องไห้เพราะคิดถึงธีร์เอยคงอยากให้ธีร์อยู่ใกล้ๆในช่วงที่กำลังลำบาก"

"..........." ผมพูดอะไรไม่ออกมันเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอยิ่งย่าเล่าผมก็ยิ่งรู้ว่าตัวเองเลวมากแค่ไหน

"หมอดนัยคอยดูแลเอยอย่างใกล้ชิดจนกระทั่งน้องไออุ่นเกิดและคนแรกที่ได้อุ้มน้องไออุ่นก็คือหมอดนัยในขณะที่พ่อแท้ๆอย่างธีร์กำลังมีความสุขอยู่กับชีวิตอิสระขอตัวเองอยู่ที่แคนาดา"

"............"

"เพราะเหตุนี้ย่าถึงคิดว่าคนที่ควรจะทำหน้าที่พ่อให้น้องไออุ่นก็คือหมอดนัยเพราะย่าเชื่อว่าหมอดนัยจะดูแลเอยกับน้องไออุ่นได้เป็นอย่างดี เหลนของย่าจะได้มีพ่อเหมือนคนอื่นๆเขาสักที"

"แต่ผมเป็นพ่อแท้ๆของแกนะครับ"

"ธีร์อย่าลืมสิว่าธีร์ไม่ต้องการแกมาตั้งแต่แรกธีร์จำได้ไหมว่าธีร์บอกกับเอยว่ายังไงตอนที่เอยบอกว่าเอยท้อง ย่าไม่ได้อยากตอกย้ำหรอกนะธีร์แต่ธีร์มาคิดได้ตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยเหรอลูก ธีร์ไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมาเอยเจอกับอะไรต้องคอยบอกกับน้องอุ่นว่ายังไงเวลาที่แกถามหาพ่อแกถามว่าทำไมตัวเองถึงไม่มีพ่อเหมือนคนอื่นๆพ่อของแกอยู่ที่ไหนพ่อของแกชื่ออะไรมีรูปของพ่อมั้ย แม่ได้ยินน้องอุ่นถามเอยบ่อยครั้งและทุกครั้งเอยต้องแอบมาร้องไห้เพราะสงสารลูก"

"ผม...ผมขอโทษ"

ไรท์คิดว่าธีร์ยังได้รับบทเรียนน้อยไปหน่อยถ้าเทียบกับกับการกระทำของตัวเองที่ผ่านมาขอทำให้ธีร์มันเจ็บกว่านี้อีกสักหน่อยละกันเนอะ