คิดได้เมื่อสาย
1792 คำ
สามเดือนต่อมา...
เอิงเอย..
วันนี้คือวันหมั้นของฉันกับพี่หมอถามว่าตื่นเต้นไหมก็ตื่นเต้นนะเพราะมีคนมาร่วมงานเยอะมากซึ่งงานหมั้นจัดที่บ้านของพี่หมอคุณพ่อคุณแม่พี่หมอบอกว่าท่านจะเชิญแค่แขกคนสนิทๆเท่านั้นแต่ที่ฉันเห็นคือเยอะมากจนทำให้ฉันเกิดความประหม่าเพราะฉันไม่รู้จักใครเลยสักคน
"ป้าขอบคุณเอยมากเลยนะลูกที่ยอมหมั้นกับลูกชายป้าต่อไปยัยพีชชี่เมียเก่าตาดนัยจะได้เลิกไปมโนไปป่าวประกาศว่าตัวเองเป็นเมียตาดนัยสักที"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณป้าพี่หมอมีพระคุณกับเอยกับลูกมากอะไรที่พอจะช่วยได้เอยก็ยินดี"
"เห้อ ถ้าการหมั้นครั้งนี้เป็นงานหมั้นจริงๆก็คงจะดีป้าคงจะมีความสุขมากกว่าถ้าได้เอยมาเป็นลูกสะใภ้จริงๆ" ฉันรู้ว่าคุณแม่พี่หมอท่านรักและเอ็นดูฉันมาก
"เอยไม่ดีพอสำหรับพี่หมอหรอกค่ะ พี่หมอเป็นคนดีเอยมั่นใจว่าสักวันนึงฟ้าจะส่งคนดีๆมาดูแลหัวใจพี่หมอ" ผู้หญิงอย่างฉันจะไปคู่ควรกับคนดีๆอย่างพี่หมอได้ยังไงพี่หมอควรจะได้เจอคนที่ดีและใช่จริงๆไม่ใช่แม่ลูกติดที่ไม่มีอะไรเลยอย่างฉัน
"เอยอย่าคิดแบบนี้สิลูกเอยน่ะเป็นคนดีมากๆเลยนะลุงกับป้ารักเอยเหมือนลูกหวังดีกับเอยเสมอเอยรู้ใช่ไหม"
"ค่ะเอยรู้ว่าคุณลุงกับคุณป้ารักและหวังดีกับเอย" ฉันทราบซึ้งในความเมตตาของท่านทั้งสองที่รักและเอ็นดูฉันกับลูกมาตลอด
"ป้าหวังว่าสักวันนึงฟ้าจะส่งคนดีที่รักเอยอย่างจริงใจไม่ทำให้เอยต้องเจ็บปวดมาให้เอยของป้า"
ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในพิธีหมั้นรอเวลารอฤกษ์สวมแหวนหมั้นสายตาของฉันกลับมองหาใครบางคนที่ฉันไม่รู้ว่าเขาจะมางานนี้ด้วยหรือเปล่าแต่ฉันคิดว่าเขาคงไม่มาหรอกเพราะงานนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลยพี่หมอก็เป็นแค่ญาติห่างๆเท่านั้นส่วนฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงที่เคยถูกเขาทิ้ง ตอนนี้เขาอาจจะกำลังมีความสุขอยู่กับสิ่งที่เขาเลือกมีชีวิตที่อิสระกับผู้หญิงของเขาอยู่ก็ได้ แล้วทำไมฉันจะต้องไปคิดถึงเขาด้วยฉันควรจะตัดใจจากเขาได้ตั้งนานแล้วตั้งแต่วันที่เขาตัดฉันกับลูกออกจากชีวิตของเขาอย่างไม่ไยดีเขาทำฉันเจ็บมามากมายแค่ไหนฉันต้องจำมันให้ขึ้นใจสิห้ามลืมเด็ดขาด
ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาฉันไม่เจอหน้าเขาเลยแต่ก็ดีแล้วล่ะต่างคนต่างอยู่แม้ว่าลูกสาวของฉันจะคอยถามหาเขาก็ตามฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรลูกถึงเอาแต่ถามหาเขาทั้งๆที่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่วันอาจจะเป็นเพราะสายใยของความเป็นพ่อกับลูกก็ได้เรื่องนี้ฉันก็ไม่แน่ใจแต่ถ้าถามว่าเขาจะคิดถึงลูกไหมฉันคิดว่าคงจะไม่ แต่แล้วสายตาของฉันก็บังเอิญไปเจอเข้ากับคนสองคนที่ฉันไม่คิดว่าจะมาอยู่ในงานนี้พวกเขาจ้องมองมาที่ฉันอยู่ก่อนแล้ว
"น้าพรพรรณ??สายพิน??" แม้จะไม่ได้เจอกันมานานถึงแปดปีแม้ทั้งคู่จะมีการแต่งกายที่เปลี่ยนไปมากแตกต่างจากที่เคยเห็นแต่ฉันก็ยังจำพวกเขาได้ดีแต่ที่ฉันแปลกใจก็คือทั้งสองคนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันพวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับบ้านพี่หมอ
จนกระทั่งพิธีหมั้นจบลงพี่หมอก็พาฉันไปหาคุณย่าคุณลุงคุณป้าที่ตอนนี้กำลังนั่งคุยอยู่กับแขกผู้ใหญ่ที่มาในงานและในบรรดาแขกที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็มีน้าพรพรรณรวมอยู่ด้วยน้าพรพรรณมองมาที่ฉันอย่างเกลียดชังแม้จะไม่ได้เจอกันมานานแต่สายตาที่มองมามันไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
"ดนัยพาน้องมานั่งนี่ลูกแม่กับพ่อจะแนะนำให้รู้จักกับท่านเอนกแล้วก็ภรรยาของท่านคุณหญิงพรพิไล" พี่หมอจูงมือฉันมานั่งโดยมีสายตาของน้าพรพรรณมองอยู่ตลอดเวลา
"สวัสดีครับ"
"อืมสวัสดีหลานชาย"
"ท่านเอนกกับคุณหญิงพรพิไลจะมาร่วมหุ้นโรงพยาบาลที่กำลังสร้างใหม่กับเรา"
"อ่อครับ" จากนั้นพี่หมอก็นั่งคุยเรื่องธุรกิจและนั่นก็ทำให้ฉันรู้ว่าน้าพรพรรณได้เปลี่ยนชื่อเป็นพรพิไลโดยมีคำนำหน้าชื่อว่าคุณหญิงเพราะตอนนี้น้าพรพรรณได้แต่งงานกับท่าเอนกผู้ที่จะมาร่วมหุ้นทำธุรกิจกับครอบครัวพี่หมอ มันก็เลยทำให้ฉันหายข้องใจว่าทำไมน้าพรพรรณถึงมาอยู่ในงานหมั้นของฉันกับพี่หมอและอีกเรื่องที่ฉันเพิ่งรู้ก็คือสายพินเป็นเพื่อนสนิทกับนิดหน่อยเพราะเรียนมหาลัยเดียวกัน ฉันที่นั่งฟังอยู่สักพักก็เริ่มรู้สึกอึดอัดเลยขอตัวออกมาข้างนอกบอกว่าจะไปหาลูกเพราะตั้งแต่ฉันเข้าพิธีหมั้นฉันยังไม่เห็นหน้าลูกเลยแต่รู้ว่ามีพี่เปิ้ลคอยดูแลอยู่ฉันก็เลยหายห่วง ฉันเดินตามหาลูกสักพักก็เจอแต่ไม่ได้เจอแค่ลูกแต่ฉันเจอพ่อของลูกด้วยที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ว่าตอนนี้ที่ฉันเห็นเขากำลังนั่งป้อนขนมให้กับน้องไออุ่นอยู่โดยที่เขานั่งหันหลังทำให้เขาไม่เห็นว่าฉันแอบมองอยู่
"คุณลุงเอาอันนี้ด้วยค่า" น้องไออุ่นชี้ไปที่สตรอเบอรี่สีแดงที่วางอยู่บนหน้าเค้กแล้วเขาก็ตักใส่ปากลูก
"อื้มมม อร่อยจังเลยค่าาา^^"
"น้องอุ่นชอบกินสตรอเบอรี่เหรอครับ"
"ใช่ค่าน้องอุ่นชอบมากๆเลย^^"
"ไว้คราวหน้าลุงจะซื้อไปฝากนะครับ"
"จริงๆนะคะ น้องอุ่นชอบสตรอเบอรี่หวานๆสีแดงๆลูกโตๆแต่แม่เอยบอกว่ามันแพง>ธีร์...
ผมยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยเล็กๆของลูก ลูกที่ผมโคตรคิดถึงเพราะไม่ได้เจอมาเกือบสามเดือนก็ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้กลับไปที่บ้านของย่าอีกเลยผมพยายามทำตัวให้ยุ่งทำตัวให้ไม่ว่างเพื่อที่จะไม่ต้องมานั่งคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับเอยกับลูก ผมออกไปกินเหล้าที่ผับของไอ้ก้องทุกคืนและเมากลับคอนโดทุกครั้งผมทำแบบนี้ทุกวันมีบางวันที่ผมพาผู้หญิงมาที่ห้องแต่พอจะเริ่มทำเรื่องอย่างว่าภาพของเอยที่ยืนถือมีดกรีดลงไปบนข้อมือภาพที่เธอนั่งร้องไห้อ้อนวอนผมมันก็สะท้อนเข้ามาในหัวผมก็เลยไล่ผู้หญิงกลับไป และตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เคยพาผู้หญิงมานอนอีก จนไอ้ก้องมันแปลกใจว่าทำไมพักหลังมานี้เวลาผมไปที่ผับผมไม่หิ้วผู้หญิงกลับไปด้วยเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาผมก็บอกว่าผมเบื่อมันก็หัวเราะซึ่งตอนนี้ไอ้ก้องมันมีครอบครัวมีลูกแล้วถึงสองคนผมเคยไปหามันที่บ้านเพราะอยู่คอนโดคนเดียวไม่มีอะไรทำไม่รู้จะไปไหนก็เลยจะไปเยี่ยมหลานเผื่อจะทำให้ผมหายคิดถึงลูกได้บ้างแต่พอเห็นมันนั่งสอนการบ้านลูกเห็นมันสอนลูกให้ว่ายน้ำมันทำให้ผมอดคิดถึงลูกของตัวเองไม่ได้จะมีใครสอนแกทำการบ้านหรือเปล่าหรือจะมีใครสอนแกว่ายน้ำหรือเปล่า ผมมองเห็นภาพครอบครัวที่อบอุ่นของไอ้ก้องแล้วคิดถึงตัวเองถ้าวันนั้นผมมีหัวคิดมีความเป็นลูกผู้ชายมากกว่านี้ตอนนี้ผมคงจะได้ทำหน้าที่ของพ่อแบบที่ไอ้ก้องทำแต่มันคงจะสายไปแล้วเพราะตอนนี้เอยหมั้นกับพี่ดนัยไปแล้วและอีกไม่นานก็คงจะแต่งงานกันแล้วลูกของผมก็จะเรียกพี่ดนัยว่าพ่อส่วนผมก็คงเป็นได้แค่ลุง งานหมั้นวันนี้อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะมาแต่สุดท้ายก็มาเพราะคิดถึงลูกกับ..เมีย แต่ผมมาหลังจากพิธีหมั้นเสร็จเรียบร้อยแล้วผมยอมรับว่าไม่อยากเห็นภาพนั้นภาพที่เอยกำลังถูกสวมแหวนหมั้นหรือภาพเธอกำลังสวมแหวนหมั้นให้กับพี่ดนัยผมกลัวใจตัวเองกลัวว่าจะทำใจไม่ได้จนไปพังงานหมั้นแล้วลากตัวเธอออกมา
มีสิทธิ์อะไรจะไปพังงานหมั้นเค้าคะคุณธีร์ถามหน่อย55555
- ผู้เขียน
