โซ่ผูกรัก(NC++)

ผมแม่งมันโคตรเลวเลย

เอิงเอย...

ฉันปล่อยให้ลูกอยู่กับธีร์ส่วนฉันก็ขึ้นมาเปลี่ยนชุดที่ห้องรับแขกที่ฉันใช้เป็นห้องแต่งตัวเมื่อเช้าเพราะตอนนี้ฉันยังอยู่ในชุดไทยฉันเดินขึ้นมายังชั้นสองที่ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่เลยเพราะตอนนี้ทุกคนอยู่ที่งานข้างล่างกันหมด หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วฉันก็ทยอยเก็บของใช้ส่วนตัวเพื่อเตรียมกลับบ้านจู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่าถือวิสาสะเพราะไม่มีการเคาะเรียกแต่อย่างใด ทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้องพร้อมปิดประตูแล้วกอดอกมองมาที่ฉันด้วยสายตาเดิมๆที่เคยมอง

"น้าพร..สายพิน"

"ยังดีที่แกจำฉันกับลูกได้ หึฉันไม่คิดไม่ฝันเลยนะว่าคนอย่างแกที่เคยเป็นขี้ข้าให้ฉันกับลูกจิกหัวใช้ให้ทำงานบ้านหรือแม้กระทั่งซักเสื้อชั้นในกางเกงชั้นในให้ฉันกับยัยพินตอนนี้จะกลายมาเป็นคู่หมั้นของคุณหมอดนัยทายาทเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดังคงคิดว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไปทั้งชาติเลยล่ะสิอันที่จริงสินสอดที่แกได้แกควรจะยกให้ฉันด้วยนะเพราะฉันก็เคยเลี้ยงดูแกมาตั้งหลายปีตั้งแต่แม่แกตายแต่ก็เอาเถอะเงินแค่ไม่กี่ล้านฉันไม่ต้องการหรอกเพราะตอนนี้ฉันเป็นถึงคุณหญิงผัวฉันมีเงินในบัญชีเป็นสิบๆล้านร้อยๆล้านฉันคงไม่ไปเอาเศษเงินจากค่าตัวแกหรอกแกเก็บไว้ให้พ่อพิการของแกใช้เถอะ" ฉันกำหมัดแน่นยืนฟังน้าพรพรรณพูดอย่างอดทนอดกลั้นที่เอาแต่โอ้อวดความร่ำรวยของตัวเองซ้ำยังพาดพิงถึงพ่อของฉันอีกเพราะฉันรู้ว่าที่ผ่านมาสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับน้าพรพรรณคือเงินแลความสบาย

"น้าพรมีธุระอะไรกับเอยอีกหรือเปล่าคะถ้าไม่มีเอยจะได้ขอตัว" ฉันไม่อยากใส่ใจคำพูดพวกนั้นและตอนนี้ฉันต้องการที่จะออกไปจากห้องนี้แต่สายพินเดินไปขวางประตูเอาไว้ทำให้ฉันออกไปไม่ได้

"ทำไมคุยกับฉันแล้วมันเสียเวลาแกมากนักหรือไงห๊ะหรือคิดว่ามีผัวเป็นหมอก็เลยมาทำหยิ่งจองหองไม่อยากจะคุยด้วย"

"เอยไม่เคยคิดแบบนั้น"

"ก็ดีและที่ฉันเข้ามาหาแกก็เพราะมีเรื่องจะมาตกลงกับแกเพราะต่อไปฉันกับแกอาจจะต้องได้เจอกันอีกเพราะท่านเอนกสามีใหม่ของฉันเขากำลังจะร่วมธุรกิจกับครอบครัวคู่หมั้นแกเพราะฉะนั้นต่อไปนี้ถ้าแกเจอฉันแกต้องเรียกฉันว่าคุณหญิงพรพิไลและห้ามไปบอกใครว่าฉันเคยแต่งงานกับพ่อแกมาก่อนส่วนยัยพินตอนนี้ทุกคนเข้าใจว่าเป็นหลานสาวของฉันเพราะฉะนั้นเรื่องราวในอดีตของฉันแกอย่าปากพล่อยเอาไปพูดที่ไหนเด็ดขาดไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน"

"ได้ค่ะคุณหญิงพรพิไลไม่ต้องเป็นห่วงเพราะเอยคงไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องเอาเรื่องของคุณหญิงไปบอกให้ใครต่อใครได้รู้ถึงแม้ว่าคุณหญิงจะเคยทิ้งพ่อของเอยเพราะท่านพิการเดินไม่ได้"

"นังเอย!!!" น้าพรพรรณไม่พอใจเอื้อมมือขึ้นมาจะทำร้ายฉันที่ฉันเอาเรื่องพ่อมาพูดฉันยอมรับตามตรงว่าฉันโกรธน้าพรพรรณมากที่ตอนนั้นกล้าทิ้งพ่อของฉันให้อยู่คนเดียวทั้งที่ตอนนั้นพ่อเพิ่งออกจากโรงพยาบาลยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แต่น้าพรพรรณก็ทิ้งท่านได้ลงคอทั้งที่พ่อของฉันรักและดูแลน้าพรพรรณมาอย่างดีไม่เคยให้ออกไปทำงาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก พอมีเสียงคนเคาะประตูน้าพรพรรณก็รีบเอามือลงทันที

"พี่เอย อ้าวยัยพินคุณหญิงป้าเข้ามาทำอะไรในห้องนี้คะ" นิดหน่อยเปิดประตูเข้ามาพอเห็นสายพินกับน้าพรพรรณก็มีสีหน้าแปลกใจที่เห็นทั้งสองคนอยู่ในห้องนี้กับฉัน

"เอ่อคือป้าเอ่อคือป้าเข้ามาแสดงความยินดีกับหนูเอยเขาน่ะจ้ะตอนอยู่ข้างล่างไม่มีโอกาสได้คุยกัน"

"ใช่ๆเราชวนแม่ขึ้นมาแสดงความยินดีกับพี่เอยน่ะ"

"อ่อก็นึกว่าเคยรู้จักกันซะอีก"

"ไม่รู้จัก/ไม่รู้จักจ๊ะ"ทั้งสองคนรีบปฏิเสธเสียงรนๆทันที

"เอ้อเกือบลืมพี่เอยคะคุณย่าให้ขึ้นมาตามค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นเอยขอตัวกลับก่อนนะคะคุณหญิงพรพิไลสวัสดีค่ะ กลับก่อนนะคะน้องสายพินขอบคุณสำหรับคำอวยพรเมื่อครู่นี้ด้วยนะคะ" ฉันส่งยิ้มและยกมือไหว้น้าพรพรรณก่อนจะหิ้วกระเป๋าเดินออกมาจากห้องอย่างโล่งอกโชคดีที่นิดหน่อยขึ้นมาตามไม่อย่างนั้นใบหน้าของฉันอาจจะโดนน้าพรพรรณตบเหมือนที่เคยตบฉันสมัยที่ฉันยังเป็นเด็ก

พอฉันเดินลงมาก็เห็นคุณย่ากำลังนั่งคุยอยู่กับธีร์โดยมีน้องไออุ่นนั่งหลับอยู่บนตักของเขา

"เอยลงมาพอดีเลยคือพอดีย่ายังคุยธุระไม่เสร็จเดี๋ยวย่าจะให้ตาธีร์ไปส่งเอยกับน้องไออุ่นที่บ้านทีนะลูก"

"ไม่เป็นไรค่ะเอ่อคือเอยรอคุณย่าได้ค่ะไม่ต้องรบกวนธีร์เค้าก็ได้"

"แต่ย่าคุยนานนะลูกอีกอย่างย่าอาจจะต้องออกไปทำธุระข้างนอกต่ออีกย่ากลัวเอยจะรอนานให้ธีร์ไปส่งน่ะดีแล้วย่าจะได้เบาใจ"

ในที่สุดฉันก็ต้องกลับบ้านกับธีร์ซึ่งตอนนี้เขากำลังอุ้มน้องไออุ่นไปนอนตรงเบาะหลังฉันมองดูเขาที่กำลังเอาผ้าห่มมาปูรองให้ลูกก่อนแล้วให้ลูกนอนเขาจัดแจงท่านอนของลูกเสร็จสรรพก่อนจะขึ้นมานั่งด้านคนขับฉันรีบหันหน้าออกไปมองด้านนอกทันที

"จะกลับบ้านเลยหรือเปล่าหรือจะไปหาอะไรกินก่อน"

"กลับเลยดีกว่า"

"อืม" จากนั้นเขาก็สตาร์ทรถแล้วขับรถออกไป ระหว่างทางก็ไม่มีใครพูดอะไรทุกอย่างเงียบมีเพียงเสียงเพลงที่เขาเปิดเบาๆเท่านั้น

"อื้ออออออแม่เอยขาาาา" เสียงของน้องไออุ่นเรียกหาฉันนั่นก็แสดงว่าแกตื่นแล้ว

"เรากำลังจะไปไหนเหรอคะ"

"กลับบ้านค่ะลูก"

"เราไม่ไปบ้านของคุณลุงเหรอคะเมื่อเช้าคุณลุงบอกว่าจะพาน้องอุ่นไปดูบ้านของคุณลุงที่อยู่ข้างบนสูงๆต้องขึ้นลิฟต์ไปน้องอยากเห็นจังเลยค่า"

"เอาไว้วันหลังนะคะลูกวันนี้อย่ารบกวนคุณลุงเลยนะคะคุณลุงอาจจะไม่สะดวกให้เราเข้าไปก็ได้" ฉันกลัวว่าเขาจะไม่สะดวกในห้องของเขาอาจจะมีผู้หญิงคนใหม่ของเขาอยู่ก็ได้และที่สำคัญฉันไม่อยากไปที่นั่น

"ฮึก ฮึก คุณลุงไม่อยากให้น้องอุ่นไปบ้านของคุณลุงเหรอคะ ฮึก ฮึก ฮึก" จู่ๆลูกก็ร้องไห้ออกมาแกขยับตัวลุกขึ้นยืนเอามือเกาะไว้ที่เบาะด้านหลังของธีร์แล้วหันหน้าไปถามธีร์น้ำตานองหน้าซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมลูกถึงอยากไปที่นั่นนัก ธีร์พอเห็นว่าลูกร้องไห้สะอึกสะอื้นเขาก็รีบเอารถจอดเข้าข้างทางจากนั้นเขาก็หันหน้าไปหาลูกเขาค่อยๆเอามือของเขาเช็ดน้ำตาให้ลูกอย่างเบามือและทะนุถนอม

"ไม่ร้องนะครับคนเก่งไม่ร้องนะ"

"ฮึก ฮึก น้องอุ่นอยากนั่งตักคุณลุง ฮึก ฮึก" ลูกกางมือไปข้างหน้าเพื่อต้องการให้เขาอุ้มส่วนธีร์พอได้ยินลูกพูดแบบนั้นเขาก็รีบอุ้มลูกข้ามเบาะมาทันทีด้วยความที่น้องไออุ่นตัวเล็กก็เลยอุ้มข้ามมาได้ง่ายๆส่วนลูกสาวของฉันพอได้นั่งตักแกก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจทั้งที่ยังสะอื้นอยู่ส่วนธีร์ก็คอยเช็ดน้ำตาน้ำมูกให้กับลูกคอยปลอบลูกทำเหมือนกับว่าโลกนี้มีกันอยู่แค่สองคน ฉันมองสองคนพ่อลูกที่นั่งกอดกันไปคุยกันไปอย่างมีความสุขทำเอาฉันต้องรีบหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถเพราะฉันกลัวตัวเองจะร้องไห้ออกมาแข่งกับลูก ถ้าลูกรู้ว่าเขาคือพ่อแท้ๆแกจะดีใจแค่ไหนนะแต่มันคงจะไม่มีวันนั้นเพราะเขาคงจะให้แค่สถานะลุงกับลูกเท่านั้นถึงเขาจะดูรักและเอ็นดูลูกแต่เขาอาจจะไม่ได้ต้องการลูกจริงๆก็ได้

ธีร์...

สุดท้ายเอยก็แพ้ให้กับความเอาแต่ใจของลูกเพราะแกดื้อดึงที่จะมาที่คอนโดของผมให้ได้เนื่องจากว่าก่อนหน้านี้ผมคุยกับลูกว่าที่คอนโดของผมมีสระว่ายน้ำส่วนตัวมีเกมส์สนุกให้เล่นมีขนมอร่อยๆให้กินทำให้แกอยากจะมาสรุปแกก็ได้มาจริงๆโดยที่แม่ของลูกพูดอะไรไม่ได้จำใจและจำเป็นต้องมาด้วยกัน

ตี๊ดดด แกร๊กกก แอ๊ดดดด เสียงแตะคีย์การ์ดและเสียงเปิดประตู

ผมอุ้มลูกเข้ามาในห้องแต่แม่ของลูกยังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตูเธอมองเข้ามาด้านในแต่ไม่ยอมเดินเข้ามา ผมมองเธออย่างสงสัยจนเห็นแววตาของเธอที่มันฉายชัดถึงความรู้สึกบางอย่าง และผมก็เข้าใจได้ทันทีว่าเพราะอะไรเอยถึงไม่ยอมเข้ามา เธอคงจะกำลังคิดถึงเรื่องราวต่างๆคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ ผมลืมคิดถึงข้อนี้ไปผมมันโง่เองที่ไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเอยว่าถ้าเธอกลับมาที่นี่เธอจะรู้สึกยังไงถ้าได้มาเห็นสถานที่เดิมๆที่เคยมีความทรงจำที่แสนเลวร้าย ผมอยากให้เธอลืมไม่อยากให้เธอจดจำมันอีกแล้วมีทางไหนบ้างที่จะทำให้เธอลืมเลวร้ายที่ผมเคยทำกับเธอมันจะมีไหม พอมาคิดได้ตอนนี้ก็สายไปผมแม่งมันโคตรเลวเลย

อืมด่าตัวเองก็เป็น