โซ่ผูกรัก(NC++)

ความเจ็บปวดที่จำไปจนวันตาย

เอิงเอย...

"ตกลงจะไม่ออกไปใช่ไหม"

"............" ฉันถามคนที่นอนอยู่บนเตียงแต่เขาไม่ตอบฉันรู้ว่าเขาไม่ได้หลับจริงๆเขาแค่แกล้งยั่วโมโหฉันเท่านั้น ฉันตัดสินใจเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดที่จะใส่วันพรุ่งนี้ออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวเพื่อจะย้ายไปนอนกับลูกถ้าเขาจะนอนที่นี่ก็ปล่อยเขา แม้ว่าห้องนี้มันจะเป็นห้องที่ฉันใช้นอนมาตลอดหลายปีที่อยู่ที่นี่แต่ฉันก็ไม่ลืมว่าตัวเองเป็นแค่ผู้อาศัยไม่ใช่เจ้าของบ้านอย่างเขาเพราะฉะนั้นเขาจะนอนห้องไหนก็ได้เขามีสิทธิ์

"อ๊ะ ปล่อยนะ อื้อออ อ่อย" ฉันกำลังจะเปิดประตูออกไปนอนกับลูกจู่ๆร่างของฉันก็ถูกยกขึ้นด้วยฝีมือของคนนิสัยเสียเท่านั้นยังไม่พอเขาเอามือมาปิดปากฉันไว้เพื่อไม่ให้ฉันโวยวายเขาลากฉันมาถึงเตียงนอนแล้วผลักฉันลงไปแล้วเขาก็ตามลงมาทับร่างกายของฉันมือทั้งสองข้างถูกตรึงไว้เหนือหัว

"ปล่อยนะ"

"ไม่ปล่อย"

"คนเลวคนนิสัยไม่ ดิ..อื้ออออออ" เขาก้มลงมาจูบฉันฉันพยายามช่วยเหลือตัวเองฉันไม่ต้องการให้เขามาทำอะไรกับร่างกายของฉันอีก เขาไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้ ฉันกัดปากเขาตอนที่เขาเผลอจนเขาร้องออกมาแล้วขยับตัวออกฉันอาศัยจังหวะนั้นขยับตัวหนี

"เพิ่งรู้ว่าชอบซาดิส หึได้ดิเดี๋ยวจัดให้"

"ว๊ายยยย" ฉันร้องเสียงหลงเมื่อเขากระชากข้อเท้าของฉันทั้งสองข้างเข้ามาหาตัวเขาทำให้ตอนนี้เหมือนเขากำลังนั่งอยู่กลางหว่างขาของฉัน ชุดนอนกระโปรงที่ฉันสวมอยู่มันเลิกขึ้นมากองบนโคนขา

"หึ อ่อยผัวก็ไม่บอก" ฉันรีบเอามือดึงชุดนอนของตัวเองลงมาคลุมเข่าแต่ช้ากว่าเขาเขากระชากชุดนอนของฉันออกจนมันขาดติดมือ ทำให้ตอนนี้ร่างกายของฉันเหลือเพียงซับในสองชิ้นปกปิด เขาใช้สายตาโลมเลียไปทั่วร่างกายของฉันอย่างไร้มารยาท และด้วยความที่ฉันไม่ทันระวังตัวเพราะคิดหาทางหนีเขาก็ก้มลงมาซุกไซร้ลงตรงกลางร่องอกของฉันเขาเอามือมาบีบเคล้นพร้อมใช้ริมฝีปากงับเข้าที่หน้าอกของฉัน

"นมใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะแต่ของจริงเหมือนเดิม อืมมม จ๊วบ จ๊วบ แผล่บ แผล่บ" ฉันสั่นไปทั้งตัวเมื่อเขาใช้ลิ้นและปากกับหน้าอกของฉัน ฉันไมได้รู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหน และในขณะที่เขากำลังทำฉันเคลิ้มภาพภาพนึงก็ปรากฏขึ้นมาในความทรงจำของฉันอย่างชัดเจน มันคือภาพที่ฉันก้มกราบเท้าเขาขอร้องไม่ให้เขาทิ้งฉันทิ้งลูก กับอีกภาพนึงที่ฉันจำมันไปจนวันตายนั่นก็คือภาพที่ฉันใช้มีดกรีดลงไปที่ข้อมือของตัวเองโดยมีเขายืนมอง ภาพเหล่านั้นมันกลับมาทำร้ายฉันอีกแล้ว

"ฮึก ฮึก ฮึก" เสียงสะอื้นของฉันทำให้คนด้านบนหยุดชะงักเขาเงยหน้าขึ้นมองมาที่ฉันฉันก็สบตาเขาโดยไม่หลบสายตาเพราะต้องการให้เขารู้ว่าฉันกำลังรัองไห้

"ร้องไห้ทำไมเอย"

"มันเจ็บ"

"เจ็บ เจ็บตรงไหนธีร์ทำแรงไปเหรอครับ ธีร์ขอโทษ" น้ำเสียงอ่อนโยนสุดแสนจะอบอุ่นของเขาที่เคยทำให้ฉันเคลิบเคลิ้มหลงใหลจนยอมมอบร่างกายและหัวใจให้เขาไปย่ำยีแต่ตอนนี้มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้นอีกต่อไปแล้วเพราะมันทำให้ฉันเจ็บปวด

"ฮึก ฮึกเจ็บ เจ็บตรงนี้ เจ็บมากเจ็บเหมือนจะตาย ฮือออ ฮึก ฮึก" ฉันบอกเขาทั้งน้ำตาพร้อมกับมองไปที่รอยแผลเป็นตรงข้อมือซ้ายของตัวเองที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่มันก็ยังคงอยู่เหมือนความเจ็บปวดที่มันยังฝังลึกอยู่ในจิตใจของฉันอย่างที่มันจะไม่มีวันลบเลือน ฉันยกแขนข้างนั้นขึ้นมาเพื่อให้เขามองเห็นมันได้อย่างชัดเจน ฉันเห็นแววตาของเขาสั่นไหวเขาใช้มือลูบไปที่รอยแผลเป็นอย่างเบามือ

"จุ๊บขอโทษ" เขาจูบลงไปบนรอยแผลนั้นอย่างไม่รังเกียจมันยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม

"ขอโทษที่เคยทำให้เจ็บ ขอโทษที่เคยทำร้าย ขอโทษที่เคยเลว ขอโทษลูกด้วย"

"ฮึก ฮึก แค่คำว่าขอโทษมันไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดลดน้อยลงไปได้หรอกนะธีร์แต่มันกลับยิ่งทำให้เราเจ็บปวดเพิ่มมากขึ้น เพราะฉะนั้นอย่าพูดคำว่าขอโทษอีกถ้าสิ่งที่เคยทำมันคือความตั้งใจ"

หลังจากที่เขาเดินออกไปจากห้องฉันก็ทรุดตัวนั่งร้องไห้อยู่ที่ปลายเตียง ฉันไม่อยากอ่อนแอฉันไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้วแต่ยิ่งเห็นหน้าเขามันเหมือนยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดให้หัวใจของฉันแล้วฉันจะทำยังไงดี

เช้าวันต่อมา...

ฉันฝืนตัวเองลงมาข้างล่างทั้งที่ไม่อยากจะลงมาเพราะไม่อยากเจอหน้าธีร์แต่วันนี้พี่หมอจะมารับฉันกับน้องไออุ่นไปเที่ยวสวนสัตว์ พอลงมาก็เจอกับทุกคนที่กำลังนั่งกันอยู่ที่โต๊ะอาหารรวมถึงธีร์ด้วย แต่เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าฉันเขาทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน ก็ดีแล้วนี่เขาทำแบบนั้นถูกแล้วเพราะฉันก็ไม่อยากให้เขาหันมามองฉันเหมือนกัน

"แม่เอยลงมาแล้วค่าาาา"

"เอยมาทานอาหารเช้าก่อนลูก" คุณย่าพอเห็นฉันลงมาท่านก็เอ่ยทัก ฉันเดินมานั่งเก้าอี้ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับธีร์เพราะมันคือที่นั่งประจำของฉัน ทั้งที่จริงแล้วฉันอยากจะย้ายไปนั่งที่อื่นเพื่อที่จะไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมาสบตากันกับเขา

"ผมอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะครับ"

"แล้วคืนนี้จะกลับมานอนที่บ้านมั้ยธีร์หรือจะไปนอนคอนโด"

"ผมจะกลับคอนโดเลยครับคงไม่ได้มาที่นี่อีกนานถ้าย่ามีอะไรก็โทรไปบอกผมละกันนะครับ"

ธีร์...

"คุณลุงจะกลับบ้านของคุณลุงแล้วเหรอค๊าาา" ลูกเงยหน้าขึ้นมาถามผมเพราะเรานั่งข้างๆกัน

"เอ่ออ ใช่ครับ"

"บ้านคุณลุงใหญ่เหมือนบ้านคุณย่ามั้ยค๊าาา"

"ไม่ใหญ่หรอกบ้านของลุงเป็นคอนโด"

"คอนโดมันเป็นยังไงเหรอคะน้องอุ่นอยากเห็นค่ะคุณลุงพาน้องอุ่นไปเที่ยวบ้างได้ไหมคะ" ลูกถามพร้อมทำหน้าสงสัยเพราะเด็กแค่สามขวบคงไม่รู้จักคอนโด

"ได้คะ....." ผมกำลังจะตอบว่าได้แต่พูดไม่ทันจบแม่ของลูกก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

"น้องอุ่นอย่าไปรบกวนคุณลุงค่ะ"

"แต่น้องอยากเห็นนี่นาน้องอยากรู้ว่าคอนโดมันเป็นยังไง"

"ไว้ว่างๆลุงจะมารับไปดูคอนโดลุงนะครับ"

"จริงๆนะค๊าคุณลุง"

"ครับ"

"เยั ๆ ๆ คุณลุงใจดีจัง" ลูกยิ้มให้ผมจนตาหยีผมอดไม่ได้ที่จะใช้มือลูบผมแกอย่างเอ็นดู ลูกที่ผมไม่เคยต้องการลูกที่ผมเคยให้บอกให้เอยทำร้ายแก ถ้าวันนั้นเอยยอมทำตามที่ผมบอกตอนนี้ผมคงไม่ได้เห็นรอยยิ้มของแก จู่ๆน้ำตาของผมก็ไหลออกมาผมรีบหันหลังแล้วเดินออกมาทันที

ผมกลับมาที่คอนโดที่ผมไม่ได้อยู่มาเกือบสี่ปีแต่ห้องยังคงสะอาดเรียบร้อยเพราะผมจ้างแม่บ้านคอนโดให้มาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้ง ผมลากกระเป๋าเข้ามาในห้องแล้วล้มตัวลงนอนที่โซฟาด้วยความง่วงเพราะเมื่อคืนผมนอนไม่หลับหลังจากออกมาจากห้องนอนของเอย น้ำตาของเธอมันทำให้ผมเจ็บปวดได้อย่างไม่น่าเชื่อ ยิ่งกลับมาที่นี่มันก็ยิ่งทำให้ผมหวนคิดไปถึงวันที่ผมทำร้ายเธอ วันนั้นที่เธอเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับบอกว่าเธอท้องในวันนั้นผมพาผู้หญิงคนใหม่มานอนด้วยผมเห็นแววตาของเอยที่มองมาที่ผมอย่างเจ็บปวดผมดูออกแต่ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองผิดแต่เป็นเพราะเธออ่อนแอเองเธอไม่ยอมรับความจริงว่าผมเบื่อเธอแล้วผมบอกเลิกเธอและไล่ให้เธอไปเอาลูกออกแต่เธอไม่ยอมเธอก้มกราบผมที่เท้าเพื่อร้องขอให้ผมเห็นใจแต่ผมมันเหี้ยผมมันไม่มีหัวใจผมปฏิเสธคำร้องขอของเธอ จนทำให้เธอทนไม่ไหวเธอเดินไปหยิบมีดมาแล้วกรีดแขนตัวเองอย่างไม่กลัวเจ็บ ผมยืนนิ่งอยู่กับที่พูดอะไรไม่ออกเพราะไม่คิดว่าเอยจะกล้าทำผมมองเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากแขนของเธอ เอยหน้าเริ่มซีดขึ้นเรื่อยๆแต่สายตาของเธอยังจ้องมาที่ผมด้วยแววตาตัดพ้อและสิ้นหวัง เธอทรุดตัวลงไปกับพื้นผมก็รีบอุ้มเธอไปโรงพยาบาลทันที ตอนนั้นใจผมเหมือนมันจะขาดเหมือนผมกำลังอ่อนแอทั้งที่ผมไม่เคยเป็น ผมกลัวเหลือเกินกลัวว่าตัวเองจะอ่อนแอกลัวว่าตัวเองจะต้องเสียใจ ผมไม่อยากเป็นแบบนั้นพอผมพาเธอไปส่งโรงพยาบาลผมก็โทรหาย่าทันทีเพื่อให้ท่านมาดูอาการของเอยส่วนผมก็กลับมาที่คอนโด ผมไม่กล้าที่จะไปเยี่ยมเธอเพราะกลัวใจตัวเองจะหวั่นไหวกับผู้หญิงที่ผมไม่เคยให้ค่าเพราะในสายตาของผมเธอเป็นได้แค่เพียงที่ระบายอารมณ์ความต้องการบนเตียงของผมเท่านั้น

"ธีร์ขอโทษนะเอย" ผมหลับตาลงพร้อมกับเอ่ยขอโทษท่ามกลางความเงียบแม้จะรู้ว่าเธอไม่ต้องการที่จะฟังมันก็ตามแต่ผมก็อยากที่จะพูด