ไทเฮาออกไปแล้ว ตอนนี้จึงเหลือเพียงหกคนในห้องรวมถึงคนป่วย เล่ออิงขอเตาและหม้อต้มยามาเตรียมไว้ ให้ใจ๋ใจ๋เป็นคนจัดการอยู่ที่มุมห้อง จากนั้นนางก็ขอให้อู่กงกงจับรัชทายาทนั่ง
“ต้องถอดอาภรณ์ด้านบนออกด้วยเจ้าค่ะท่านกงกง”
“ไม่ถอดไม่ได้หรือ” ไป่เสวียนรีบท้วงทันที ทำเอาคนในห้องต่างก็หันมามองเขาเป็นตาเดียว “ข้าเกรงร่างกายรัชทายาทจะต้องลมเย็น อาจทำให้อาการแย่ลง” รีบบอกให้เข้าใจ ทว่าความเป็นจริงมันมีอย่างอื่นมากกว่านั้น
“ฝังเข็มบนผ้าไม่ได้เพคะ มองไม่เห็นจุด” ตอบเสียงเรียบ อีกฝ่ายจึงไม่อาจโต้แย้งอันใด เขาจึงหันมาพยักหน้าให้ขันทีเฒ่าจัดการ จากนั้นก็ขึ้นไปช่วยประคองอีกด้าน เล่ออิงคิดว่าชินอ๋องคงกลัวตนจะรักษาคนป่วยไม่ดีกระมัง
รัชทายาทเป็นถึงพระนัดดา แน่นอนว่าต้องห่วงมากอยู่แล้ว คงหวาดระแวงเกรงว่านางจะทำให้ป่วยหนักกว่าเดิมเป็นแน่ แต่ก็ไม่ถึงกับต้องมานั่งเบียดและจ้องถึงเพียงนี้เลย
“ขยับออกไปหน่อยเพคะ” เอ
