“เด็กดี ในขบวนนี้มีคนที่เจ้ารู้จักอยู่ใช่หรือไม่ บอกลุงมานะ ลุงจะช่วยเจ้าแจ้งข่าวเอง” เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยปลอบเด็กน้อย ไป่เล่อพยักหน้าให้พร้อมกับเสียงสะอื้นน้ำตาคลอ นิ้วน้อย ๆ ชี้ไปหากลุ่มคนเบื้องหน้า องครักษ์ที่อยู่บนหลังม้าจึงรีบตะโกนทันที
“ช้าก่อน เจ้ารายงานท่านอ๋องที ตรงนี้มีคนมาตามหาญาติ” ร้องบอกสหายที่อยู่ด้านหน้า เพราะเข้าใจว่าอาจจะเป็นบุตรขององครักษ์ที่ร่วมเดินทางมา ไม่ก็ลูกหลานใครสักคน
“มีอะไรกัน” ไป่เสวียนหันมาเอ่ยถามคนสนิท
“มีเด็กน้อยมาร้องเรียกหาคนนามว่า ยุงจี ขอรับ คนอะไรชื่อประหลาดนัก” ฉางเฟิงรายงาน ซึ่งมันทำให้เฉินจีหรงต้องรีบลงจากหลังม้าแล้วเอ่ยกับผู้เป็นนายทันที
“ไป่เล่อเรียกข้าน้อยเช่นนี้ขอรับ” สิ้นคำจีหรงก็ทิ้งม้าวิ่งไปตามเสียง ก่อนจะพบเข้ากับเจ้าตัวน้อยที่ชูมือรอเขาอยู่
“ยุงจี ยุงจี” เด็กน้อยร้องเรียกด้วยความดีใจ ไม่ต่างจากคนโตที่โผเข้ากอดแน่น มันเป็นภาพประทับใจ จน
