ไฉ่เล่ออิง ยอดสตรีแห่งหอนางโลม

19. เอื้อมไม่ถึง

ภายในห้องเงียบกริบราวกับไม่มีใครอยู่ เป็นไทเฮาวัยเจ็ดสิบที่เอ่ยขึ้นเอง “ชินอ๋องคงทรงงานหนัก พึ่งกลับมาถึงเมืองหลวง อาจจะเหนื่อยจนหงุดหงิด กลับไปพักก่อนเถอะนะ” กล่าวบอกโอรสนอกสายเลือดอย่างห่วงใย

“จริงด้วย พี่ใหญ่กลับไปพักก่อนเถอะ ทางนี้เราจะจัดการเองไม่ต้องเป็นห่วง อู่กงกงก็มักจะปากพล่อยเช่นนี้เสมอ อย่าถือสาไปเลย อีกอย่างเราก็ไม่เคยสั่งลงโทษใครส่งเดชด้วย เจ้าอย่าได้เอาไปพูดมั่วเชียวอู่กงกง” เอ่ยกับพระเชษฐาเสียงอ่อน ประโยคหลังทั้งดุทั้งว่าคนของตน เขาไม่เคยทำอย่างนั้นจริง เพราะส่วนมากก็ปล่อยให้ขันทีเฒ่าเป็นคนจัดการ ทำให้เขาพึ่งรู้วันนี้เองว่ามีคนถูกลงโทษหากรักษาไม่สำเร็จ

“กระหม่อมรู้ผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ” อู่กงกงรีบก้มเอาหัวโขกพื้น ใจ๋ใจ๋ได้แต่เหลือบมองการกระทำของคนในวัง เพราะกลัวตนจะทำสิ่งใดผิดพลาดไป ต่างจากเล่ออิงที่หมอบนิ่งอยู่เช่นนั้น

“เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ คนไหนจะมารักษาลูกข้า เด็กเพียงนี้รู้วิชาแพทย์หรือ” ผู้เป็นกษัตริย์เอ่ยถามกึ่งหยัน มันก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะคิดเช่นนี้ เพราะหน้าตาไฉ่เล่ออิงนั้นดูเหมือนสตรีที่พึ่งเลยวัยปักปิ่นมาไม่นาน ทั้งที่นางก็ยี่สิบเอ็ดแล้ว

“หม่อมฉันเพคะ ทว่าจำต้องตรวจดูอาการของรัชทายาทก่อน ฝ่าบาทจะทรงอนุญาตหรือไม่” เอ่ยถามเสียงปกติ

นางพยายามประคองไม่ให้มันสั่น และไม่มองไปยังคนตัวโตที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วย เห็นทีไรใจมันหวิวอย่างไรไม่รู้ นึกไม่ถึงว่าจะเจอกันในสถานที่แห่งนี้ วังหลวง และเขายังเป็นถึงชินอ๋อง ไม่ใช่พ่อค้าที่เร่ขายของไปทั่วสารทิศอย่างที่นางรู้มา

มิน่าล่ะ เขาถึงมองว่านางต้อยต่ำไม่คู่ควร ที่แท้ก็เป็นเพราะฉีไป่เสวียนผู้นี้อยู่สูงเกินกว่าที่สตรีเช่นนางจะเอื้อมถึงนี่เอง ช่างน่าสมเพชยิ่งนักไฉ่เล่ออิง

“รักษาอาการป่วยของรัชทายาทไม่ใช่เรื่องที่ใครจะมาล้อเล่น ฝีมือไม่ถึงก็กลับบ้านไปเสีย” ถ้อยคำหยันเปล่งออกมาให้ปวดใจอีกแล้ว เขาจะจองเวรอะไรกับนางนักหนา หรือกลัวนางจะพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้วกระนั้นหรือ

ในใจคิดอยากตะโกนใส่หน้าเขาจริง ๆ ไฉ่เล่ออิงคนนี้จะไม่กลับไปโง่งมงายกับคนเช่นท่านอีกแล้ว ทว่านางคงทำได้แค่คิด

“ฝ่าบาททรงเอ่ยแล้วว่ารักษาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรมิใช่หรือเพคะ ถ้าเช่นนั้นแค่ตรวจดูก็คงไม่เป็นไรกระมัง” ครานี้ใบหน้างามหันมาเอ่ยกับผู้ที่เอ่ยคำหยันถึงฝีมือตน

ไป่เสวียนขบกรามจนแก้มขึ้นเป็นสันนูน เมื่อเห็นความดื้อรั้นของคนตัวเล็ก เขาอุตส่าห์เปิดทางให้ออกจากวังโดยไม่ต้องรับโทษแล้วแท้ ๆ นางยังอุตส่าห์รั้นที่จะอยู่ต่ออีก ไม่รู้เลยหรือว่าการเข้าวังมา มันก็เท่ากับรู้ความลับภายในแล้ว ต่อให้ฮ่องเต้ไม่ถือโทษเอาความ แต่ไท่เฮาไม่มีทางละเว้นแน่ ถ้าไฉ่เล่ออิงรักษาไม่สำเร็จ ก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น

“ถ้าเจ้ามั่นใจก็รีบตรวจดูอาการเถิด” เป็นไทเฮาที่ออกคำสั่ง

ไฉ่เล่ออิงจึงขยับลุกเดินตรงไปที่เตียง ซึ่งนางต้องเดินผ่านชินอ๋องและเขาก็ไม่ยอมขยับหลบให้แม้แต่น้อย ทำให้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่คุ้นเคยโชยมาเตะจมูก จนเผลอสูดดมอย่างลืมตัว

‘ผ่านไปสามปีแล้ว เจ้าก็ยังมีกลิ่นหอมเหมือนเดิม ทว่างามขึ้นมากนะไฉ่เล่ออิง’ นึกในใจ ตาก็มองตามร่างเล็กที่กำลังนั่งลงข้างเตียง เขาจดจ้องทุกการกระทำราวกับจับผิด

เล่ออิงตรวจชีพจรผู้ที่ยังหลับใหลก็ดูเหมือนเขาจะปกติดี เพียงแต่สีหน้าซีดขาว จะว่าไปก็เหมือนคนไม่มีเลือดเลย ทั้งที่รูปร่างเขาสูงใหญ่ไม่ต่างจากท่านอ๋องและบิดา

นางจึงหันมาใช้เข็มเงินที่ทำขึ้นมาแบบพิเศษ พิษชนิดใดก็หลีกหนีการตรวจไม่ได้ ทว่ายังไม่ทันได้จิ้มลงก็มีเสียงท้วงดังขึ้น

“เดี๋ยว! หากเจ้าจะตรวจพิษหมอหลวงในวังก็ตรวจไปหลายรอบแล้ว ไม่มีใครวางยารัชทายาททั้งนั้น เราสอบสวนคนภายในตั้งแต่ห้องเครื่องและทุกฝ่ายหมดแล้ว ไม่มีเรื่องพวกนี้แน่” ฮ่องเต้เอ่ยอย่างมั่นใจ เพราะโอรสตนไม่ได้พึ่งป่วย แต่มีอาการเช่นนี้มาเกือบเดือนแล้ว และทรุดหนักลงเรื่อย ๆ ด้วย

“ทว่าเท่าที่ตรวจดูชีพจร รัชทายาทไม่มีอาการป่วยนอกจากภาวะอ่อนเพลียไร้แรงนะเพคะ ฉะนั้นความเป็นไปได้ก็มีแค่ถูกวางยา และการวางยาไม่จำเป็นต้องใส่พิษลงไปในอาหารเพียงอย่างเดียว พิษมีหลายชนิดบนแผ่นดินนี้ สามารถใส่ลงในน้ำอาบ อาภรณ์ที่เราสวมใส่ หรือแม้แต่ลมหรือแมลงก็ได้” เอ่ยบอกให้คนในห้องเข้าใจ และนางก็ไม่รอฟังคำอนุญาตจากใคร

ปลายเข็มแหลมคมถูกกดลงที่นิ้วชี้ของคนบนเตียงทันที เลือดสีแดงสดไหลออกมาดูเหมือนปกติ ทว่าสีบนปลายเข็มกลับดำสนิท ทำเอาคนในห้องตื่นตกใจเป็นอย่างมาก

“ถะ…ถูกพิษหรือ” ไทเฮาเอ่ยถามเสียงติดขัด พร้อมกับยกมือทาบอกอย่างไม่เชื่อ “จะเป็นไปได้อย่างไร ก่อนนี้หมอหลวงก็ตรวจด้วยเข็มเงินไปแล้วนี่” นางยังคงเอ่ยต่อ

“เข็มของเล่ออิงทำขึ้นเองโดยเฉพาะเพคะ ไม่ว่าพิษชนิดใดก็หลบสารตรวจที่อยู่บนปลายเข็มไม่ได้” ใจ๋ใจ๋เอ่ยบอก

“งั้นเจ้ารีบตรวจดูเถอะว่าเป็นพิษชนิดใด” ฮ่องเต้รีบเอ่ย ยามนี้เขารู้สึกมีความหวังขึ้นมาบ้างแล้ว

“โลหิตในพระวรกายรัชทายาทไม่อาจบอกชนิดของพิษได้ ต้องหาต้นตอการเกิดพิษภายนอกให้ได้เท่านั้นเพคะ” เล่ออิงเอ่ยบอกตามตรง ทำให้คนในห้องมีสีหน้าเป็นกังวลอีกหน

“ในวังมีกฎระเบียบเข้มงวด พระกระยาหารรวมไปถึงข้าวของเครื่องใช้ต้องได้รับการตรวจสอบก่อนจะมาถึงเจ้านายฝ่ายใน ไม่มีทางที่รัชทายาทจะได้รับพิษง่าย ๆ” ไป่เสวียนเอ่ยเตือน เขาอยากให้คนตัวเล็กคิดไตร่ตรองให้รอบคอบ เพราะมันเกี่ยวพันธ์ถึงชีวิตของนางและคนรอบตัวถ้าคิดจะรักษาต่อ

“นั่นสิ ฝ่ายในก็ตรวจสอบทุกครั้ง รัชทายาทก็ไม่ได้ออกไปไหนในช่วงหลังมานี้ ทรงร่ำเรียนวิชากับท่านราชครูมาครึ่งปีแล้ว ไม่มีทางถูกพิษได้แน่ เจ้าตรวจดีแล้วใช่หรือไม่” ฮ่องเต้เอ่ยถึงกิจวัตรประจำวันก่อนที่โอรสตนจะล้มป่วย

เล่ออิงคิดตามคำของคนทั้งสอง หากมีการตรวจสอบเข้มงวดถึงเพียงนั้นแล้วคนบนเตียงถูกพิษได้อย่างไร อาการก็เหมือนคนนอนหลับ สีเลือดก็แดงราวกับคนที่ไม่ได้เจ็บป่วยอันใด

ไม่สิ! มันดูแดงจนผิดปกติต่างหาก

“หญ้าดอกเหลือง” พึมพำถึงชื่อสมุนไพรบางชนิด

“หญ้าดอกเหลืองหรือ? เจ้าคิดว่ามีคนใช้กลิ่นของมันทำให้สีโลหิตแดงสดใช่หรือไม่” ใจ๋ใจ๋ได้ยินจึงรีบถาม ทำให้คนในห้องที่ยืนฟังต่างก็พากันสงสัยให้ความสนใจ

เล่ออิงพยักหน้าให้พี่สาว ก่อนจะลุกเดินไปที่หน้าต่างที่เปิดเอาไว้เพื่อถ่ายเทอากาศให้คนป่วยตามคำแนะนำของหมอหลวง โดยมีไป่เสวียนและฮ่องเต้ตามมาด้วย

นางหยุดลงยืนจับขอบหน้าต่างมองไปยังพุ่มหญ้าสูงแค่เข่า มันถูกปลูกเอาไว้บนเนินเพื่อประดับสวน มองดูแล้วเพลินตายิ่งนัก กลิ่นหอมอ่อน ๆ กำลังโชยมาเข้าจมูก

“มีจริง ๆ ด้วย” ใจ๋ใจ๋เอ่ยขึ้น สองพี่น้องหันมองกันก่อนจะมีสีหน้าหม่นลง พาให้คนที่จับตามองเกิดความสงสัยจนต้องถาม

“เจ้าสองคนมีลับลมคมในอันใดกัน” เป็นฮ่องเต้ที่เอ่ย

“พืชหญ้าที่มีดอกสีเหลืองตรงนั้นคือสาเหตุที่ทำให้เข็มเงินตรวจหาพิษไม่พบเพคะ ไม่ควรเอามาประดับในสวน” เล่ออิงตอบคำถาม และสายตาก็เผลอไปสบเข้ากับผู้ที่มองอยู่ก่อนแล้ว

“จะ…จะเป็นไปได้อย่างไร พืชไม้ที่ประดับในสวนข้าเป็นคนนำมาถวายรัชทายาทเองนะ” ไทเฮาเอ่ยอย่างลนลาน เกรงจะถูกมองว่าตนคิดร้ายกับพระนัดดา

“เสด็จแม่อย่าได้กังวล เรื่องนี้เราจะสืบกันอีกทีพ่ะย่ะค่ะ หากต้นไม้นี้เป็นพิษต่อฉงอวี้ เราก็ต้องรีบเอามันออกไปให้พ้นเสีย” ไป่เสวียนรีบตัดบท เกรงไทเฮาจะเอาความกับไฉ่เล่ออิง

“นั่นสิ อู่กงกงรีบจัดการเอาออกไปทิ้งให้หมด” ฮ่องเต้สั่ง

“ประเดี๋ยวเพคะ หากมีการทำลายพืชนี้อย่างโจ่งแจ้ง หม่อมฉันเกรงว่าจะทำให้คนร้ายรู้ตัวเพคะ” เล่ออิงรีบท้วง ซึ่งประโยคเหล่านี้ใครบางคนได้ยินแล้วก็ยกยิ้ม มองนางด้วยสายตาชื่นชม