ตอนที่9
1156 คำ
“ขอโทษนะครับที่เพิ่งมาแนะนำตัว พอดีอัยย์เขาอยากให้เป็นความลับ” คนกล่าวคำขอโทษลูบผมคนนั่งข้าง ๆ เบา ๆ ทั้งสามคนมองภาพนั้นอึ้ง ๆ ยายเพื่อนตัวแสบแอบมีผัวแล้วโกหกว่าพี่ชาย ซ้ำยังแอบอมของใหญ่ เอ๊ย! ของหลวง ผัวมโนของเพื่อนทั้งมหาวิทยาลัยไว้คนเดียว
“เพราะงี้ไงเลยไม่อยากบอก” อัยรินทร์บ่นเมื่อเห็นสายตาของทั้งสามสาว จริง ๆ สองสาวแท้หนึ่งสาวไม่แท้ แต่เพราะจีจี้บอกว่าในร่างกายใหญ่โตนี้มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กแอบอยู่ข้างในนั้น พวกเธอจึงคิดว่าจีจี้คือผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนพวกเธอ
“ได้ของดีทำไมไม่บอก”
“จี้! พูดอะไร” ณัฐนิชาตีแขนเพื่อนเบา ๆ ให้ระวังคำพูด เพราะตอนนี้อาชวินยังนั่งอยู่ด้วย
“เล่นน้ำกันไหมเด็ก ๆ” อาชวินเห็นทั้งสามสายตามองสระว่ายน้ำไม่หยุด ไหน ๆ พรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุด ให้พวกเธอนอนเล่นที่นี่ก็คงไม่ติดปัญหาอะไร เพราะก็มีห้องนอนแขกอยู่สองห้อง
“เล่นค่ะ” สามสาวรีบพยักหน้า
“งั้นเดี๋ยวอัยย์พาเพื่อนไปแต่งตัวนะครับ พี่ขอไปดูเรื่องอาหารกับเครื่องดื่มก่อน” อาชวินหาเรื่องปลีกตัวออกมา เขาต้องการให้อัยรินทร์มีเวลาได้อยู่กับเพื่อนตามลำพัง
“เล่ามาค่ะสาว เรื่องมันเป็นยังไงมายังไง” จีจี้ผู้นำความอยากรู้ถามเพื่อนขึ้นมาทันที
“สองปีที่แล้วพี่ชายแท้ ๆ เราเสียชีวิตกะทันหัน” คำพูดของอัยรินทร์ทำให้ทั้งสามคนหน้าเสีย เพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน
“อัยย์ พวกเราเสียใจด้วยนะ” วาดเมษาดึงเพื่อนเข้ามากอด ทั้งสี่คนกอดกันกลมจนคนที่อยู่ตรงกลางถึงกับหายใจไม่ออก
“พวกมึงปล่อยก่อน กูยังไม่อยากตามพี่พีไป” คำหยอกเบา ๆ เพื่อให้เพื่อนไม่คิดมาก เรื่องราวผ่านมานานสองปีแล้ว แน่นอนว่าเธอไม่ลืม แต่ก็ไม่เสียใจเหมือนเมื่อวันวานแล้ว
“ถ้าพวกแกอยากฟัง ฉันก็จะเล่าให้ฟัง พี่พีพี่ชายฉันเป็นพี่รหัสของพี่อาร์ต วันนั้นพี่พีล้มหมดสติหัวใจหยุดเต้น ฉันพยายามปั๊มหัวใจแล้ว แต่ไม่รอด” คำบอกเล่าของอัยรินทร์พาให้ทั้งหมดได้เห็นภาพเด็กสาวคนหนึ่งกับนักศึกษาปีสามที่กำลังร่ำลาพีรพลครั้งสุดท้าย
ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
“อัยย์ เราต้องบอกลาพี่พีแล้ว”
“ลาก่อนพี่พี”
“อัยย์ กลับกันเถอะ” เสียงของพี่อาร์ตทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ ฉันไม่มีพี่ชายแล้วสินะ พี่ชายคนเดียวของฉัน ครอบครัวคนเดียวของฉัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลายชั่วโมงที่ผ่านมาเหมือนฝันอีกแล้วสินะ
ฝันร้ายอีกครั้งในชีวิต
“อัยย์จะไปกินข้าว แล้วจะเลยไปทำบุญให้พี่พีก่อนกลับบ้าน พี่อาร์ตกลับก่อนได้เลยค่ะ”
ฉันอยากจะไปทำบุญให้พี่ชายพร้อมทั้งต้องจัดการธุระต่าง ๆ อีกมากมายเกี่ยวกับการตายของพี่ ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาอาจจะทำอะไรไม่ถูก แต่เพราะฉันผู้เคยเจอเหตุการณ์แบบเดิมซ้ำเข้ามาอีกครั้ง เมื่อสองปีก่อนฉันและพี่พีเพิ่งเสียพ่อกับแม่ไปจากอุบัติเหตุ เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ในชีวิต เป็นการสูญเสียที่ทำให้ชีวิตฉันกับพี่เปลี่ยนไปตลอดกาล
และครั้งนี้อีกเหมือนกันที่จะทำให้ชีวิตฉันเปลี่ยนแปลงไปอีกตลอดกาล
“เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนเราก่อนดีกว่า มีหลายอย่างต้องจัดการอีกหลายอย่าง”
ฉันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินตามเขาไปกินข้าวที่ร้านอาหารตามสั่งในโรงพยาบาล เวลาเช่นนี้แค่กินให้อิ่ม ๆ ไปเท่านั้น เพื่อให้มีแรงได้ทำเรื่องอื่นต่อไป
หน้าโรงพยาบาลมีพระสงฆ์สองสามรูปเดินบิณฑบาต เราทั้งสองซื้ออาหารคาว อาหารหวาน และดอกไม้ใส่บาตรเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้กับพี่พี ในตอนจะลุกขึ้นหลังจากกรวดน้ำให้กับพี่พี ฉันเกือบล้ม แต่เพราะได้เขาช่วยประคอง ต้องขอบคุณเขาในเวลานี้ อย่างน้อยยังมีเขาอยู่เคียงข้าง
“ขอบคุณค่ะ”
“ปะ กลับบ้าน” เขาจูงมือฉันตลอดทางระหว่างเดินมาที่รถ
หลังกลับจากโรงพยาบาล พี่อาร์ตมาส่งฉันที่บ้าน เขาบอกให้ฉันนอนหลับพักผ่อนเสียก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที ฉันพยักหน้ารับ พักผ่อนบ้างก็คงดี ตอนนี้จิตใจและร่างกายฉันมึนงงไปหมด
“อัยย์ไหวไหม” ฉันเดินเข้าห้องด้วยอาการเซ ๆ จนคนยืนดูต้องมาประคองไว้ก่อนที่หน้าฉันจะทิ่มลงพื้นไปอีกรอบ
“เดี๋ยวขอนอนตรงโซฟานี้ก่อนก็ได้ค่ะ” ฉันชี้ไปทางโซฟาตัวยาวที่อยู่กลางห้องนั่งเล่น
“ไปนอนในห้อง เดี๋ยวพี่อุ้มไป ขอโทษนะ” ว่าแล้วเขาก็ช้อนอุ้มร่างฉันอย่างง่ายดาย เปิดแอร์ห้องนอน จากนั้นจัดการเช็ดหน้าเช็ดตาให้ฉันอย่างคล่องแคล่ว
“ขอบคุณค่ะ พี่อาร์ต” น้ำตาฉันรื้นขึ้นมาอีกครั้ง
“เสียใจก็ร้องไห้ออกมา ไม่ต้องกลั้น ไม่ต้องฝืน” คำพูดของเขาทำให้ฉันปล่อยน้ำตาออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว เราเหลือกันแค่สองคนบนโลกใบนี้ มันก็ยากอยู่แล้ว ตอนนี้กลับเหลือแค่ฉันคนเดียว
ฉันซบหน้าลงหมอนร้องสะอึกสะอื้น เขาแค่นั่งข้าง ๆ ตรงขอบเตียงลูบหลังฉันเบา ๆ ไออุ่นจากมือบอกว่าไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้นที่อยู่ในห้องนี้ อย่างน้อยยังมีเขา พี่อาร์ต
ฉันนอนหลับไปนานแค่ไหนกันนะ ตื่นมารู้สึกว่าทั้งห้องมืดสนิท แสงจากไฟข้างบ้านส่องเข้ามาจนเห็นว่าบนพื้นข้างที่นอนของฉันมีคนนอนขดอยู่บนผ้าห่มผืนเล็ก มือของเราสองคนจับกันไว้แน่น
ขอบคุณนะคะ...คำพูดไร้เสียงของฉัน ขอบคุณที่อย่างน้อยวันนี้เขาก็ทำให้ฉันไม่อ้างว้างจนเกินไป
‘ใครมาส่งเหรอคะ’ ในวันนั้นที่ฉันถามพี่พี เมื่อเห็นเขาพาเพื่อนมาที่บ้าน ปกติเขาไม่ค่อยพาใครมาบ้านเพราะห่วงความปลอดภัยของฉัน
‘อาร์ต น้องรหัสพี่คนนี้นิสัยดี’ คำพูดของพี่พีในวันนั้นฉันยังจำได้ดี ไม่คิดว่าอีกไม่ถึงหนึ่งปีฉันต้องโทรหาเขาเพื่อบอกข่าวร้ายแบบนี้
บุญคุณของเขาครั้งนี้ฉันยังไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร ฉันรู้แค่ว่าเขารวยมาก แต่ไม่ได้คิดจะหวังพึ่งเขาอย่างเดียว เงินค่าโรงพยาบาลที่จ่ายไปก่อนหน้านี้หลายหมื่น ถ้ามีโอกาส ฉันคงหาทางคืนให้เขา
- ผู้เขียน
