บ้านไร่ในฟาร์มรัก

แย่งเมียเพื่อน

ทั้งสองคนนั่งพิงพนักหัวเตียงนอน ก่อนที่สิงหราชจะสังเกตเห็นว่าผมของปุณยวีร์ยังคงเปียกชุ่มอยู่ เขาลุกขึ้นจากเตียงนอนอีกครั้ง และเดินไปเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบเอาเครื่องเป่าผมออกมา จากนั้นจึงเสียบปลั๊กและวางมันลงบนโต๊ะเครื่องแป้งหน้ากระจก

"ลุกขึ้นมาเป่าผมสิ รีบเป่ารีบแห้งฉันจะได้นอน" เขาหันไปบอกภรรยา

เธอจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนและเดินตรงมายังโต๊ะเครื่องแป้ง เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนเมาในคืนนี้จึงไม่ได้พูดอะไร ไม่พูดแม้แต่คำว่าขอบคุณเพราะยังคงมีเรื่องขุ่นเคืองใจอยู่หลายเรื่อง

"ให้ช่วยเป่าหรือเปล่า?" สิงหราชถามขณะยังคงยืนกอดอกอยู่ข้างหลังภรรยา เขามองเธอกำลังเป่าผมอย่างเพลินตา แม้ว่าจะรู้สึกเมาและง่วงมาก ทว่าอารมณ์ใคร่อยากในร่างกายกลับรุนแรงยิ่งกว่า

"ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณสิงห์ไปนอนเถอะ ฉันจะรีบเป่ารีบเสร็จก็แล้วกัน" เธอบอก สิงหราชจึงเดินกลับไปนอนบนเตียงนอนเช่นเดิม ทว่าสายตากลับยังคงเอาแต่จ้องมองหญิงสาว

มองกิริยาท่าทางของปุณยวีร์แล้วรู้สึกสบายตา ผู้หญิงอะไรช่างงดงามละมุน ยิ่งมองยิ่งเสน่หา แม้สิงหราชจะเป็นคนเจ้าชู้แต่ก็ใช่จะตกหลุมรักใครง่ายๆ เขาจึงแทบไม่เชื่อว่าตอนนี้ตนกำลังมีอารมณ์พิศวาสภรรยาคนนี้เป็นอย่างมาก มันมากเกินกว่าที่จะยอมรับเสียด้วยซ้ำ

ปุณยวีร์ใช้เวลาเป่าผมราวยี่สิบนาที เธอเร่งรีบเพราะอยากให้สิงหราชได้นอนหลับเร็วๆ ร่างเล็กเดินกลับมาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายคลุมศีรษะไว้

"เอาผ้าห่มคลุมทั้งตัวแบบนี้ระวังจะหายใจไม่ออกนะ ผ้าผืนหนาซะขนาดนั้น จะมานอนตายในห้องนอนของฉันไม่ได้เด็ดขาดนะ" คนปากร้ายพูด ปุณยวีร์จึงดึงผ้าห่มออกจากใบหน้าสวยและหันขวับมาจ้องมองชายหนุ่มด้วยแววตาขุ่นเคือง

"นึกว่าหลับไปแล้วซะอีกนะคะ" เธอว่า แล้วจึงหันหน้ากลับมาจ้องมองเพดาน เพราะไม่อยากสบสายตากับสิงหราชมากกว่านี้

"ฉันเหนื่อยมากนะ แต่หลับไม่ลงจริงๆ เธอนอนบนเตียงนี่แหละ ฉันจะไปนอนบนโซฟาเอง" ชายหนุ่มพูดแล้วจึงลุกขึ้นนั่ง เขาคว้าเอาหมอนใบใหญ่ของตนเองมาถือไว้และลุกเดินตรงไปยังโซฟา

ปุณยวีร์ได้แต่ขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจการกระทำของสิงหราช ก่อนหน้านี้บังคับให้ตนขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกัน แต่ตอนนี้กลับเป็นเขาเสียเองที่ย้ายไปนอนบนโซฟา แต่นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับหญิงสาว

สิงหราชรับรู้ได้ถึงอารมณ์ร้อนรุ่มในร่างกายเป็นอย่างดี หากคืนนี้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับภรรยามีหวังคงไม่สามารถอดทนได้อย่างแน่นอน ทั้งความเหนื่อยล้าและยังไม่รู้จักกันดีพอชายหนุ่มจึงยอมที่จะหักห้ามใจ

แม้เขาจะเป็นคนมีอารมณ์ทางเพศสูง และแม้ว่าจะชอบแกล้งปุณยวีร์แต่ก็ใช่ว่าจะขืนใจภรรยาหากเธอไม่ยินยอม ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาตัวยาวและข่มตาหลับลงด้วยความเหนื่อยล้า

ขณะที่ปุณยวีร์กำลังมองมายังสามีด้วยความแปลกใจ ได้แต่ภาวนาในใจให้สิงหราชหลับไปจริงๆ เสียที เธอจะได้นอนหลับพักผ่อนบ้างเช่นเดียวกัน

ณ ร้านอาหารกึ่งบาร์

ภายในร้านอาหารบรรยากาศดีกลางเมืองเชียงใหม่ พิยดานั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียวลำพังจนมึนเมา หล่อนเศร้าเสียใจเมื่อผู้ชายที่ตนรักใคร่หมายปองหนีไปเข้าพิธีวิวาห์กับผู้หญิงคนอื่น

พิยดาคิดไม่ถึงว่ามันจะรวดเร็วถึงขนาดนี้ เพราะที่ผ่านมาคิดเสมอว่าตนจะได้เป็นสะใภ้ของไร่ศรีสุข แต่ตอนนี้ความฝันกลับพังทลายลง กลับกลายเป็นผู้หญิงคนอื่นที่มาแย่งคนรักของหล่อนไปอย่างไม่น่าให้อภัย

แม้ตลอดเวลาที่ผ่านมาสิงหราชจะไม่เคยให้สถานะกับพิยดา ทว่าสาวเจ้ากลับคิดไปไกลว่าชายหนุ่มปรารถนาจะครองรักกับด้วย คงเพราะความสนิทสนมกันมานานและเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยวัยรุ่น ทำให้หล่อนคิดไปไกลอยู่คนเดียว

"มานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้ อย่าบอกนะว่าเสียใจที่พ่อเลี้ยงสิงห์หนีไปแต่งงานกับสาวเมืองนอกเมืองนา" อยู่ๆ เสียงของพ่อเลี้ยงเก่งกาจก็พูดขึ้น เขาถือวิสาสะทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับพิยดา เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองใบหน้าหล่อคมเข้มของพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยแววตาขุ่นเคือง

"พ่อเลี้ยงเก่งกาจนี่เอง แต่ไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดีหรอก ที่สิงห์ต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นเพราะแม่เขาบังคับ สิงห์ไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้น คนที่เขารักคือฉันต่างหาก"

พิยดายังคงพยายามโกหกตัวเอง เธอไม่ยอมรับความจริงเสียง่ายๆ พ่อเลี้ยงเก่งกาจจึงแค่นหัวเราะในลำคอ รู้สึกสมเพชเวทนาผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ แต่ก็อย่างว่า 'ความรักทำให้คนตาบอกเสมอ'

"ป่านนี้เขาสองคนเข้าหอกันไปถึงไหนตอนไหนแล้ว ยังคิดอีกเหรอว่าผู้ชายที่เขาแต่งงานแล้วยังจะสนใจไยดีเธอ วันนี้ฉันไปงานแต่งพ่อเลี้ยงสิงห์มา เห็นเมียมันมากับตา สวยปานยังฟ้านางสวรรค์ขนาดนั้น คิดเหรอว่าจะหลุดพ้นมือคนอย่างพ่อเลี้ยงสิงห์ไปได้ หึหึ" พ่อเลี้ยงเก่งกาจพูดจบแล้วจึงกระดกเหล้าในแก้วเข้าปากจนหมดแก้ว

เขายกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ พลันนึกไปถึงใบหน้าสวยหวานของภรรยาพ่อเลี้ยงสิงหราช เธอช่างสวยสง่างาม เพียงแค่แรกเห็นก็รู้สึกปรารถนาอยากได้มาครอบครอง แต่จะว่าไปแล้วพ่อเลี้ยงเก่งกาจก็ปรารถนาผู้หญิงทุกคนที่เป็นของพ่อเลี้ยงสิงหราชอยู่แล้ว

"สิงห์ไม่ใช่คนแบบนั้น เขานอนแค่กับฉันคนเดียวเท่านั้นแหละ เขาไม่มีทางชอบผู้หญิงที่เขาแต่งงานด้วยเพราะถูกบังคับหรอก เขาเกลียดผู้หญิงคนนั้นด้วยซ้ำ" พิยดาพูดแล้วจึงกระดกเหล้าเข้าปากอีกจนหมดแก้ว

ส่วนพ่อเลี้ยงเก่งกาจกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างในใจ ความจริงแล้วเขาเป็นเพื่อนร่วมท้องถิ่นคนหนึ่งของพ่อเลี้ยงสิงหราช ตั้งแต่ทั้งสองคนยังเป็นเด็กและเติบโตมาพร้อมกัน ทว่าสิงหราชกลับประสบความสำเร็จมากกว่าในทุกด้าน

และที่สำคัญไปกว่านั้น เมื่อราวสิบเจ็ดปีก่อนทั้งสองเคยตกหลุมรักผู้หญิงคนเดียวกัน ผู้หญิงคนนั้นคือปานฟ้า ลูกสาวกำนันที่ตอนนี้แต่งงานและย้ายไปอยู่กับสามีที่อื่นแล้ว

ทว่าในตอนนั้นคนที่ได้คบหากับปานฟ้าก็คือพ่อเลี้ยงสิงหราช พ่อเลี้ยงเก่งกาจจึงกลายเป็นคนที่เจ็บปวดมากที่สุดกับความรักในช่วงวัยรุ่น และตั้งแต่นั้นมาเขาก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะพ่อเลี้ยงสิงหราช พยายามแย่งทุกอย่างจากเพื่อนคนนี้มาให้ได้

ก่อนหน้านี้พ่อเลี้ยงเก่งกาจเคยพยายามเข้าหาพิยดามาตลอดจนเริ่มสนิทสนมกัน ทว่าตอนนี้เป้าหมายกลับเปลี่ยนไปแล้ว เขาจะทำทุกอย่างเพื่อได้ปุณยวีร์มาครอบครอง แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงเมียกำมะลอของพ่อเลี้ยงสิงหราชก็ตาม...

เรื่องนี้ท่าจะเละ 555 อ่านจบแล้วส่งคอมเมนต์มาพูดคุยกับปันหยีได้นะคะ กดหัวใจและเพิ่มเข้าชั้นหนังสือให้นักเขียนด้วยนะคะ ขอบคุณค่า ❤️