"คุณสิงห์อิ่มแล้วเหรอคะ?" ปุณยวีร์ขมวดคิ้วถามด้วยความแปลกใจ เพราะก่อนหน้านี้เขาทำเหมือนจะยอมทานข้าวในถาดของเธอให้หมด แต่ตอนนี้กลับยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
"ไม่มีอารมณ์จะกินแล้ว เธออิ่มแล้วใช่หรือเปล่า ไปกับฉัน มีงานจะให้ช่วย" สิงหราชพูดแล้วจึงลุกขึ้นยืน จากนั้นจึงรั้งเอาข้อมือเล็กของภรรยามากุมไว้ และฉุดดึงฉุดรั้งเธอเดินออกจากโรงครัวไป ไม่สนใจสายตาของบรรดาคนงานที่ต่างก็มองมาด้วยความแปลกใจ
"ไอ้สิงห์มันเป็นอะไรของมันมากหรือเปล่าวะ ทำเป็นหวงเมียออกหน้าออกตา ก่อนหน้านี้เห็นบอกไม่อยากแต่ง" ปลัดขุนณรงค์พึมพำพลันส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนที่เขาจะคลี่ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงปุณยวีร์ ผู้หญิงอะไรช่างสวยงามและอ่อนหวานได้มากถึงขนาดนั้น
ปลัดขุนณรงค์ตักอาหารเข้าปากและนั่งทานข้าวอยู่คนเดียวลำพัง ชะเง้อมองออกไปจึงเห็นสิงหราชดึงข้อมือของปุณยวีร์เดินไปทางหน้าสำนักงานไร่
"พ่อเลี้ยง ปล่อยฉันนะคะ ฉันเดินเองได้" หญิงส
