(หนึ่งอาทิตย์ต่อมา)
ณ ห้องทำงานของลูก้า
“นายทำงานกับเขาด้วยเหรอ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังเดินเข้ามาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงาน สายตาจ้องมองผู้ชายที่กำลังอ่านเอกสารตัวเลขมากมายตรงหน้า
“ฉันเหมือนคนไม่ทำงานหรือไง” ลูก้าถามกลับ ในขณะที่สายตายังคงให้ความสนใจงานของตัวเอง
“อือ เหมือนพวกลอยไปลอยมาใช้ชีวิตไม่มีแก่นสาร” ตั้งแต่รู้ว่าเขาเป็นใคร ก็คิดแบบนี้มาตลอด ถึงจะรู้ว่าเขาทำงานแต่ก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี
“....” และในที่สุดลูก้าก็เงยหน้าขึ้นสบตากับฉัน
“ฉันจะมาบอกว่า อีกสองอาทิตย์ชุดแต่งงานของเราจะเสร็จแล้ว และแน่นอนว่างานถูกเลื่อนเข้ามาอย่างที่นายพูดเอาไว้จริง ๆ” เรื่องบังเอิญตรงกับที่เขาเคยพูดใส่ดีแลนหรือไม่ก็เขานี่แหละที่จัดการเลื่อนงานขึ้นมา
“ก็ตามนั้น แล้วก็มีเรื่องจะบอกเหมือนกัน อาทิตย์หน้าต้องกลับอิตาลี ไปงานแต่งฝาแฝด”
“อือ”
“....” คำตอบของฉันทำให้ลูก้าไม่พูดอะไรต่อ ใช้สายตาจ้องมองมาเท่าน
