เสียงตอบรับนั้นทำให้อิงธารผงะ มันเป็นเสียงทุ้มห้าวดุดันที่หล่อนคุ้นเคย หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อ...เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะเป็นเขา เขารู้ได้ยังไงว่าหล่อนมาที่นี่ แต่เมื่อหันกลับไปยังประตูก็ต้องตกตะลึงเพราะคิดไม่ถึงว่า
“วิค! คุณมาได้ยังไง”
อิงธารหน้าหงายเมื่อเห็นชัด ๆ ว่าเป็นวิคเตอร์จริง ๆ เขาสืบเท้าเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าหล่อนและมีสีหน้าเข้มเครียด
“วิค...อ๊ะ!”
อิงธารร้องลั่นเมื่อเขากระชากแขนของหล่อนจนร่างนั้นเซเข้าไปชนอกกว้าง แขนแกร่งกระหวัดร่างนั้นไว้ ชายหนุ่มหรี่นัยน์ตาลงและขบกรามแน่น
“เอ็มมี่...คิดว่าคุณไปไหนแล้วผมจะไม่รู้รึไง ไหนคุณบอกเองใช่ไหมว่าจะไม่หนีไปไหน”
“ค่ะ...ฉันบอกว่าจะไม่หนีไปไหน”
“แล้วการที่คุณออกจากบ้านของผมโดยที่ผมไม่รู้นี่เรียกว่าหนีหรือเปล่า”
“คุณยังสนใจว่าฉันจะอยู่หรือไปอีกหรือคะวิค ที่จริงการที่ฉันจะอยู่หรือไม่อยู่ที่นั่นมันก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างเลยนะคะ”
เขาเอียงหน้าและ
