“ขอบคุณมากครับ แต่คงไม่ต้อง...ภรรยาของผมล้มลงและผมกำลังจะพาเธอไปส่งโรงพยาบาลพอดี”
วิคเตอร์เป็นฝ่ายตอบขณะอิงธารนั่งนิ่ง หล่อนอยากตะโกนบอกเด็กหนุ่มคนนั้นว่าให้ช่วยที เขาโกรธมากขนาดนี้หล่อนต้องแย่แน่ๆ แต่สักครู่เด็กหนุ่มผู้หวังดีจึงเอ่ยขึ้น
“ให้ผมช่วยเรียกรถพยาบาลให้ไหมครับ”
“ต้องขอบคุณอีกครั้งนะครับ แต่ผมให้รถมารับเธอไปหาหมอแล้วล่ะครับ”
สิ้นคำอิงธารก็เห็นรถเก๋งสีดำแล่นเข้ามาจอดก่อนชายหนุ่มจะช้อนตัวหล่อนขึ้น
“ครับ...ครับ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ”
เด็กหนุ่มบอกแล้วเดินจากไปยังเหลือหญิงสาวที่ถูกอุ้มในอ้อมแขนแกร่งแต่วิคเตอร์หน้าเครียดจัด หล่อนได้ยินเสียงเขาขบกรามดังอย่างน่าหวั่นกลัว
“วิค...คุณจะพาฉันไปไหน...ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง นี่คุณจะพาฉันไปไหน...อุ๊ย!”
หญิงสาวร้องออกมาเมื่อเขาโยนร่างเล็กเข้าไปที่เบาะด้านหลังรถ ในเวลานั้นไม่มีใครสนใจใคร ในซอยเล็กแทบไม่มีคนเดินผ่านและคนที่เดินผ่
