บทที่2 ผู้ผูกขาด (ncนิดหน่อย)
1806 คำ
อิงดาวร้องไห้จนหลับไปอีกครั้ง รู้สึกตัวอีกทีกลับพบว่ามีน้ำเย็นจากผ้าชุบน้ำเช็ดตัว ปรือตาลืมขึ้นก็ถูกเจ้าของชีวิตเธอถอดชุดเดรสลายลูกไม้สีหวานน่ารักออก ไม่เหลืออาภรณ์ตัวไหนหลงเหลือติดกายเธอสักชิ้น
“อย่าเพิ่งลุก”
สองมือหนาจับลาดไหล่มนของร่างเล็กกำลังตั้งท่าว่าจะลุกขึ้นให้นอนแบนราบกลับลงเหมือนเดิมจนเธอนึกชักอยากทำหน้ารำคาญใส่เขา
“ไม่ต้องมายุ่งกับอิงหรอกค่ะ”
และนั่นมือหนากำลังเช็ดตัวให้เธอหยุดชะงัก อิงดาวได้ยินเสียงกัดฟันกรอดพูดแน่น บ่งบอกว่าเขาโมโห แต่เธอไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ เขาจะเป็นยังไง เธอไม่สน
“อย่าหาเรื่องให้ฉันต้องโมโหได้ตลอด”
เชาว์กำราบคนดื้อด้าน พยศต่อผู้ผูกขาดชีวิตของเธอ ตอนนี้เขาอยู่เหนือกว่าทุกอย่าง อย่าริคิดจองหองใส่ เขายอมให้ผู้หญิงคนเดียวที่เอ็ดดุ สั่งสอน ออกคำสั่งได้มีแค่คนเดียวคือแม่น้ำค้าง แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาปัดป้อง ต่อต้านเขา
เมียก็ไม่ใช่?
“ในเมื่ออิงเป็นแบบนี้ คุณก็ควรปล่อยอิงไปหาพ่อแม่ของอิงได้แล้วนะคะ”
อิงดาวกลั้นใจเอ่ยขอร้องด้วยเสียงวิงวอนจากเจ้าหนี้ชีวิตครอบครัวเธอ เขาจะยื้อรั้งเธอไว้เพื่ออะไร อีกไม่นานเขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงเหมาะสมและคู่ควรกับฐานะอย่างคนที่เป็นข่าวอยู่
น้ำฟ้า...ชื่อนี้ดังเข้ามาโสตประสาท หลังจากเลื่อนดูข่าวภายในหน้าจอทีวีใหญ่บนโต๊ะห้องนั่งเล่น พอเสร็จสิ้นการทำความสะอาดห้องตามคำสั่งของเขา ผู้หญิงด้อยค่า ด้อยราคา ไม่มีใครต้องการอย่างน่ะเหรอที่เขาจะยกขึ้นหิ้ง เชิดชูออกหน้าออกตา
เป็นเพียงเด็กเลี้ยงท่านประธานเพื่อคลายความเหงาเท่านั้น ไร้ค่า ไร้ราคา นี่คือคำพูดของผู้ชายใจทมิฬพูดกรอกหูอยู่บนเตียงที่ร่วมรักกันตลอดแทบทุกวัน
“อยู่กับฉันมันไม่มีความสุขมากเลยเหรอ”
และแล้วความคิดแวบแรกลอยผ่านเข้ามาในหัวของนักธุรกิจพันล้านชื่อดัง สีหน้าและแววตาแทบถลนออกมาจากความโกรธ ก่อนจะซักทอดถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างและเย็นชา
“ทำไมถึงคิดอยากหนี อยู่กับผัวตัวเองมันไม่มีความสุขเลยใช่มั้ย หรือว่ายังคิดจะไปหาผู้ชายคนอื่นอีก ที่มีอยู่ ฉันป้อนให้เธอบนเตียงไม่อิ่มรึเปล่าล่ะ!”
“สัญญาการใช้หนี้ของฉันกับคุณมันจบลงตั้งแต่ที่รู้ว่าคุณกำลังจะไปหาคู่หมั้นแล้ว และคุณเชาว์ก็ไม่ใช่ผัวอิงด้วย อย่ามาเกลือกกลั้วอยู่กับผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีอย่างอิงหรอกค่ะ”
“คนที่เป็นเจ้าของชีวิตเธอก็คือฉัน อย่าคิดหนีโดยที่ฉันยังไม่เอ่ยปากอนุญาตไล่เธอไปเอง”
“เพราะอะไรคะ ถึงไม่ยอมปล่อยอิงไป”
“น้ำฟ้าไม่ได้เป็นคู่หมั้นฉัน กรุณาให้เกียรติเธอด้วย อ้อ ห้ามปฏิเสธว่าฉันไม่ใช่ผัวเธอ เอากันหลังมื้ออาหารวันละสามเวลาทุกวัน นอนแบขาให้ฉันเอา ไม่ให้เรียกว่าสามี แล้วจะให้เรียกว่าอะไร”
“อิงเกลียดคุณเชาว์!”
“ยิ่งเกลียดมากยิ่งรักผัวมาก และตอนนี้เธอทำให้ฉันอยากเอาเมียเสียแล้วสิ”
“คุณเชาว์ กรุณาอย่าทำให้อิงต้องเกลียดคุณมากขนาดนี้ ไม่นะ กรี๊ด!”
ตัวตนของอิงดาวถูกล็อคตัวไว้ด้วยร่างสูงใหญ่เคลื่อนเข้ามาทาบทับ กักกันไม่ให้เธอขยับหนีรอดพ้นจากเจ้าของชีวิต อุ้งมือของเขาสอดเข้าทางด้านหลังเพื่อป้องกันไม่ให้เธอหันหลังหนี
สองแก้มเธอร้อนวูบวาบเมื่อสัมผัสน้องชายแข็งตัวขึ้นที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงขายาว มุมปากหนาหยักยิ้มขึ้น
“ดูเหมือนว่าน้องชายฉันจะชอบเธอนะแม่สาวน้อย”
“วันหลังก่อนได้มั้ยคะ อิงยังเจ็บระบมอยู่”
ท่าทีเสแสร้งไร้เดียงสาของอิงดาวมีหรือคนตัวโตจะไม่รู้ว่านั่นเป็นแผนการล่อหลอกให้เขาต้องตายใจ และมันก็ได้ผลทุกที ทว่าครั้งนี้เชาว์จะไม่ปราณีอีกต่อไป
“ให้ผัวตรวจเช็คดูมั้ยครับ” เกลียดคำว่าผัวจากปากของเชาว์มาก อิงดาวพยายามหักห้ามควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นไหวหรือร่างกายเคลิบเคลิ้มสัมผัสของเขา
“อื้อ ไม่!”
ตลอดหนึ่งปีที่อิงดาวยอมมีอะไรกันกับเจ้าหนี้ชีวิตเพื่อแลกกับการปล่อยบุพการีของเธอหลุดพ้นจากอำนาจผู้ชายอันตรายคนนี้ ตอนแรกเธอขยะแขยง สะอิดสะเอียนตัวเอง ที่เผลอปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีอันน้อยนิดจนแหลกสลาย
ยิ่งถูกคนมีอำนาจดูถูกดูแคลนแบบนี้ มันยากมากที่จะควบคุมความรู้สึกและหัวใจดวงน้อยหลงใหลในส่วนความดีของเขา
“จ๊วบ!” ไม่ทันขาดคำ ปากสีหวานถูกเขาประกบจูบดูดดื่ม สอดแทรกลิ้นหนาเข้ามากวาดชิมความหวานจนเธอแทบไม่ทันตั้งรับความเซ็กซ์จัดจากเขา
“อื้อ คุณเชาว์ อิงยังเจ็บอยู่” และอีกอย่างเธอหวาดกลัวว่าความลับบางอย่างจะถูกเปิดเผย
“ถ้างั้นจะสอดใส่แค่ภายนอกแล้วกัน”
นิ้วร้ายของเขาจงใจกรีดแยกสองขาเรียวเล็กที่หนีบไว้อยู่ก่อนหน้านั้นออก แววตาคมคายจ้องมองกลีบร่องสาวบวมบอบช้ำจากการถูกของแข็งร้อนผ่าวกระแทกเข้าหนักหน่วง สองสามวันมาเขาอารมณ์ร้อนเกี่ยวกับเรื่องงานก็เลยพาลลงใส่เธอ
ตะกอนความรู้สึกผิดบางอย่างสะกิดต่อมใต้ความรู้สึกจิตสำนึกผิดอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหน
“เจ็บมากหรือเปล่าครับคนดี ฉันขอโทษ”
ทางที่ดีไม่ต้องมาขอโทษกันเลยดีกว่า อิงดาวเหม็นขี้หน้าคนเจ้าเล่ห์ กระล่อน จึงหันหนีอีกทาง ไม่ยอมรับคำขอโทษใดๆ จากผู้ชายใจดำ อิสระที่โหยหาต่างหากกำลังจะทวงกลับมาให้เธอ
“ถ้ารู้สึกผิดจริงก็ควรปล่อยอิงไปตามสัญญาเดิมนะคะ อิงไม่เคยลืมว่าที่มาอยู่นี้ในฐานะอะไร หวังว่าคุณเชาว์จะทำตามคำพูดเดิมนะคะ”
‘แค่อยู่ร่วมกับเธอหนึ่งปี ฉันจะฝืนใจทำแล้วกัน ตัวเล็กนุ่มนิ่ม ทำรุนแรงก็ไม่ได้กลัวเธอตายคาอกฉันเวลามีเซ็กซ์กัน รอบแรกจะไหวหรือเปล่ายังไม่รู้เลย’
“เรื่องอะไรจะปล่อย”
เราเข้าขากันดีทั้งเรื่องรสนิยมแบบเดียวกันและทุกสัดส่วนร่างกายเล็กกระทันรัด ถูกใจเขามาก คงเป็นผู้ชายโง่เขลาเท่านั้นแหละที่จะยอมปล่อยของสวยงามไปให้ชายอื่นแทะโลม
“ถ้าไม่อยากให้อิงต้องเจ็บมากเพราะคุณ กรุณาทำตามสัญญาครบหนึ่งปีด้วย”
เธอยังจำได้ไม่ลืม ครบหนึ่งปีเต็มเมื่อไหร่ เก็บข้าวของย้ายออกจากคอนโดฯ ซึ่งเป็นรังรักของเขาและเธอทันท่วงที
“เธออยากไปจากผัวมากเลยเหรอ ไม่สงสารบ้างเลยเหรอครับ” ว่าแล้วจงใจสอดนิ้วแกร่งเข้าลึกถึงข้างในจนคนนอนใต้ร่างร้องครางเสียงหลง
“อ๊ะ คุณเชาว์ อย่าแกล้งอิง”
“แกล้งแบบไหนจ๊ะที่รัก”
ในเมื่อร่างกายเธอตอบสนองความต้องการของคนมีอารมณ์สูงอย่างเขาได้ดีมากกว่าผู้หญิงคนอื่น จะเรียกว่าแกล้งยังไงยังงั้นกัน
อิงดาวหน้าแดงเขินอายไม่กล้าบอก เบือนหน้าหนีทางอื่น ไม่กล้าสบตาร้อนแรงของเขากลัวว่าใจเธอจะอ่อนยวบลงเหมือนทุกครั้ง เนื่องจากนิ้วที่กดแช่ค้างข้างในเริ่มขยับเข้าออก จวงแทงรุนแรง
“อื้อ น้องสาวเธอตอบสนองนิ้วของผัวดีมาก แค่นิ้วยังตอดดูดรัดได้ แล้วถ้าถูกับเชาว์น้อยของฉันจะเป็นไรไปล่ะ อ๊า!”
“คุณเชาว์”
แต่ดูเหมือนเชาว์ไม่ฟังคำวิงวอนของเธอ และทำสิ่งที่เธอไม่คาดคิด เขากลับแลบลิ้นออกมาสัมผัสจุดติ่งเสียวผู้หญิงรุนแรง หวังให้อีกฝ่ายมีอารมณ์ร่วมกัน
“อ๊ะ คุณ...”
ทำไมเขาถึงขัดหูมากที่ได้ยินครางเสียงหลงของคนที่ผูกปิ่นโต อิงดาวยังเป็นผู้หญิงสวย น่ารัก ชนิดที่ว่าไม่จำเป็นต้องแต่งเติมอะไรมาก
หนึ่งปีก็ยังสวยเพิ่มขึ้นจนเชาว์หลงใหล นึกอยากครอบครอง สัญญาการใช้หนี้อะไรนั้นไม่จำเป็น ตราบใดที่เขายังไม่เบื่อหน่าย
“เรียกพี่เชาว์สิครับ พี่ถึงจะปล่อยเธอ”
คำพูดจากเชาว์ พูดแบบหน้าตายเหมือนบังคับอีกฝ่ายทางอ้อมจนเธอถลึงตาแทบจะล้นออกจากเบ้าใส่ ขณะที่เขาเปิดมุมปากหนา และทำตรงนั้นต่อให้เสร็จ
“พี่เชาว์คะ” เลื่อนมือเรียวสวยขยุ้มผมดกดำของเชาว์ทางด้านหลังเพื่อระบายความสยิวซ่าน
“น้องอิงจะแตกแล้ว รีบๆ ทำแรงๆ เลยค่ะ”
“ต้องแบบนี้สิครับ ทำตัวดีๆ เป็นน้องอิงอิงของพี่เหมือนเดิม พี่ชอบที่เธอตอบสนองไว”
ว่าแล้วเชาว์ก็ขยับนิ้วจวงแทงรุนแรงและหนักหน่วงเข้าไปทันทีไม่เปิดโอกาสให้อิงดาวตั้งรับ เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียเธอก็พ่ายแพ้ต่อบทรักอันดุเดือดของผู้ผูกขาดอยู่ดี
“พี่เชาว์ อ๊ะ...อ๊า!”
“ปล่อยมันออกมา”
น้ำหวานของเธอไหลพุ่งอัดฉีดออกมาตรงหน้าเขาอย่างไม่ตั้งใจ แต่อีกฝ่ายกลับชอบแบบนี้เสียที ยิ่งเจ็บยิ่งชอบ
“พี่เชาว์คะ” ร้องห้ามปรามว่าเขาจะรังแกเธอด้วยการสวมมันสอดใส่เข้ามา
แต่เชาว์ทำสิ่งที่อิงดาวไม่คาดคิดและด้านในอกสั่นไหวอย่างแปลกประหลาดใจ ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้น ไล้เลื่อนเลียริมฝีปากเขาพรมจูบวนเวียนจนเธอหักห้ามตัวเองไม่ให้เคลิบเคลิ้มสัมผัสแสนอ่อนโยน
“หิวอะไรรึยัง”
ถามอะไรแปลก ก็เห็นชัดเจน ตามติดตัวอิงดาวต้อยๆ ไม่ห่างตลอดทุกยี่สิบสี่ชั่วโมง จะให้เธอมีเวลาไปกินข้าวตอนไหน
“ถ้าไม่ติดว่าฉันหิวข้าวเหมือนกัน คืนนี้ฉันคงนอนกกกับเมียแล้วเอาเธอจนท้องแน่เลย”
เขาบอกเสียงขบขัน คิดเล่นๆ ไม่จริงจัง ทว่าคำพูดหยอกล้อเลียนกลับทำเอาคนอยู่ในอ้อมกอดหน้าซีดเผือด
อิงดาวเลือกจะนิ่งเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรต่อที่อาจเป็นผลเสียต่อตัวเองกับใครบางคนกำลังฟักตัวอยู่ รอคอยว่าเมื่อไหร่เขาเบื่อหน่าย ‘ของเล่น’ ชิ้นนี้ ถ้าถึงวันนั้นจะไม่รีรอ เก็บข้าวของพาออกจาก ‘กรงขัง’ ของเชาว์
เพราะไม่อยากทนเจ็บเจียนตายอีกต่อไป...
- ผู้เขียน
