“ปิดหน้าต่างก่อนสิคะ” เธอบอกเขาอย่างเขินอาย
“ปิดทำไมคะ” โมกข์กระซิบถาม บดปากร้อนลงกับปลายคางและแก้มนุ่มของเธอด้วยความหิว
“เดี๋ยวเสียงดัง คนใช้ได้ยินเข้า นิ่มอายค่ะพี่โมกข์” เธอบอกเขาเสียงสั่นๆ
“ค่ะ” เขารีบรับคำเมื่อได้ยินสาวน้อยพูดเช่นนั้น ร่างสูงเดินไปปิดหน้าต่างห้องอย่างมิดชิด
“พี่โมกข์ คิกๆ” นิ่มหัวเราะเมื่อเขาซุกใบหน้าเข้าหาหน้าท้องแบนราบของเธอ ทำให้รู้สึกจั๊กจี้อยู่มาก
ปัง ปัง ปัง! เสียงเคาะประตูห้องทำให้โมกข์กับนิ่มสะดุ้ง ต้องผละออกจากกันโดยพลัน
“ใครกันคะ เคาะประตูเสียงดังเชียว” นิ่มเอ่ยถามด้วยหน้าตาแตกตื่น
“เดี๋ยวพี่ไปเปิดเองค่ะ” โมกข์ลุกจากเตียงพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน คิดว่าหากเป็นบ่าวไพร่คงไม่ตบประตูแรงเช่นนี้
“คุณป้ามาลัย!” โมกข์หน้าตาเหลอหลาที่เห็นญาติผู้ใหญ่ของตนยืนหน้าตาบูดบึ้งอยู่หน้าประตูห้องนอน
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน!” เสียงเข้มนั้นทำให้โมกข์ไม่กล้าปริปากพูดอะไรเพ
