“แม่นิดน่าสงสารนะคะ” นิ่มพูดขึ้นมา
“แต่มันปากไม่ดี” มาลัยไม่ชอบใจคนปากไม่ดี
“นิ่มขออนุญาตนะคะ” นิ่มเอ่ยขออนุญาตมาลัย ท่านพยักหน้าให้ เรื่องในบ้านก็ให้คนทั้งสองจัดการไป ไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเพราะต่อไปต้องปกครองคนหมู่มาก ความเด็ดขาดจึงสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าความเมตตากรุณา
“พี่โมกข์คะ อย่าไล่แม่นิดและทุกคนออกเลยค่ะ” เธอเห็นนิดร้องไห้น้ำตาไหลพรากอาบแก้มก็นึกสงสารเห็นใจไม่น้อย นิดเป็นสาวชาวบ้านที่ถูกส่งมาขัดดอกตั้งแต่ยังเด็กๆ บิดาของหล่อนมาหยิบยืมเงินของคุณนายละมัยมารดาของโมกข์ โดยเอาที่นามาค้ำประกันไว้ ใช้ดอกโดยการให้นิดทำงานรับใช้ในบ้าน มารดาของนิดป่วย นอนติดเตียงทุกขเวทนานัก เธอจึงรู้สึกสงสารนิดเป็นอันมาก คิดว่าคนเราทำผิดกันได้ หากนิดสำนึกผิดจริงๆ ก็ควรให้อภัย ยิ่งคนรับใช้อื่นๆ ยิ่งไม่ได้เอาเรื่องของเธอกับโมกข์ไปพูดยิ่งไม่ควรไล่ออก เพราะหลายคนมาทำงานขัดดอกด้วยกันแทบทั้งสิ
