“บังลิดจับอีสองแม่ลูกอัปรีย์จัญไรนี่โยนออกไปจากบ้านของหลานกูเดี๋ยวนี้ ก่อนที่กูจะฆ่ามันตายเสียก่อน” มาลัยโกรธจนหน้าดำหน้าแดงไม่ต่างจากโมกข์ นึกเห็นใจนิ่มไม่น้อยที่มีญาติเลวๆ แบบนี้ ตัวเองทำผิดยังไม่สำนึก เที่ยวด่าว่าคนอื่นเหมือนกับว่าตัวเองดีเลิศประเสริฐศรี คนแบบนี้มีจริงๆ บนโลก มาลัยถอนใจแรงๆ
“ไม่มีญาติคนไหนเอา ป้าและญาติๆ ของป้าก็พร้อมเอาและยินดีรับแม่นิ่มเป็นคนในครอบครัวอยู่แล้ว อย่าไปสนใจญาติชั่วๆ เห็นแก่ตัวแบบนี้เลย ไม่มีญาติแบบนี้ไม่ตายหรอกแม่นิ่ม แต่ถ้านับญาติกันต่อไปก็คงอกแตกตาย” มาลัยอดรนทนไม่ไหว พูดออกมาด้วยความโมโห ไม่เคยนับญาติกันนานแล้ว พอเดือดร้อนก็มาขอความช่วยเหลือ แถมยังมาปากดีอีก
“เออ... กูไปก็ได้ กูก็ไม่ได้อยากจะอยู่หรอก ไอ้บ้านหลังนี้นี่” ศจีพูดอย่างโมโห
“แม่นิดไปเก็บของอีสองแม่ลูกนี่ทิ้งออกไปนอกบ้านเดี๋ยวนี้เลย คืนนี้ให้มันออกไปนอนข้างถนน” มาลัยสั่งสาวใช้ทันควัน ยิ่
