โมกข์กอดรัดร่างน้อยแนบอก จุมพิตกลุ่มผมนุ่มและหน้าผากนูนเกลี้ยงเบาๆ บอกรักเธอที่ริมหูด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทั้งสองกอดรัดกันด้วยความอิ่มเอมหัวใจ ก่อนผละออกห่างเพื่อแต่งตัว เสียงทุเรียนหล่นจากต้นดังขึ้นในช่วงเย็น
“น้าทิดไปไหนเสียล่ะคะพี่โมกข์” เธอเอ่ยถามถึงคนเฝ้าสวน ซึ่งเป็นคนรับใช้ที่คุณลุงพร้อมชุบเลี้ยงมาแต่เยาว์วัย
“พี่ให้เขาไปเที่ยงพักผ่อนสองสามวันจ้ะ เราจะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองไง” ทิดมีหน้าที่เฝ้าสวนทุเรียนไม่ให้ใครมาลักขโมย แต่จริงๆ ในสมัยนี้คนลักขโมยน้อยลง ไม่เหมือนสมัยเมื่อสิบกว่าปีก่อนที่มีโจรชุม ใครเลี้ยงวัวควายเอาไว้ ถ้าเฝ้าดูแลไม่ดีได้โดนลักขโมยเอาไปทั้งคอก
“เดี๋ยวพี่จะไปเก็บทุเรียน วันมะรืนจะได้เอากลับไปฝากคุณป้าด้วย ท่านบ่นว่าอยากกินทุเรียนบนเขาอยู่พอดี” โมกข์บอกภรรยา
“นิ่มไปด้วยค่ะ อยากไปช่วยเก็บ”
“มาสิคะ” เขายื่นมือมาจับมือนิ่มของหล่อนเอาไว้ ก่อนจะพาลงไปจากกระท่อม สวนทุเร
