ตอนที่ 13 ไม่เคยโชคดีสักครั้ง
ตอนนี้ใกล้จะเที่ยงแล้ว หวังชิงหว่านเงยหน้ามองท้องฟ้าพลางส่งสายตาขุ่นเคืองมาเซียวอี้หยาง ทว่าชายหนุ่มหาได้สำนึกผิดกล่าว
“เจ้าไม่ต้องร้อนใจ ลี่อินกับลู่อัน รู้ว่าพวกเราไปทำธุระ”
หวังชิงหว่านดึงสายตากลับ จะกล่าวโทษอีกฝ่ายทั้งหมดไม่ได้ ความจริงนางควรจะต่อต้านมากกว่านี้...แต่ว่าสัมผัสของชายหนุ่มทำให้นางอดใจไม่ไหวเช่นกัน นางเม้มปากแน่นไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะลุ่มหลงอะไรแบบนี้ไปได้ ฝีเท้านางเร่งก้าวไวขึ้นไม่สนใจความแสบปวดร้อนที่เกิดขึ้นในระหว่างขา
“ผ่านเนินตรงหน้าก็คงเจอพวกเขาแล้ว” เซียวอี้หยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ลู่อัน ลู่อินพวกเขานั่งตัดฝืนไปจ้องมองทางไป เมื่อเห็นร่างอันคุ้นเคยก็ตะโกนเรียก
“พี่สะใภ้พวกข้าอยู่ที่นี่” เซียวอี้หยางขมวดคิ้วเด็กพวกนี้ไม่เห็นหรือไงว่าเขาก็มาด้วย
เซียวถิงเงยหน้ามองก็เห็นเซียวอี้หยางเดินมา ข้างกายเขามีหญิงสาวบอบ
