บทที่ 5
ไม่กล้าคิดไปไกล
เตชินเดินอ้อมรั้วสังกะสีเมทัลชีทที่กั้นแสดงอาณาเขตของตึก แล้วเดินเข้าไปในชุมชนแออัดที่อยู่ข้าง ๆ พลางยกสมาร์ตโฟนขึ้นมาต่อสายหาอีกคนเพื่อถามว่าเธออยู่ตรงไหน โดยไม่สนใจสายตาของหลาย ๆ คนที่มองมาด้วยความสงสัยระคนแปลกใจขณะเขาเดินผ่าน
เสียงของดาวิกาฟังดูตกใจมากที่ได้ยินเขาบอกว่ากำลังจะไปหาเธอ ด้วยไม่คิดว่าเขาจะว่าง ที่เธอถ่ายรูปนั้นส่งไปให้ก็เพียงเพราะอยากอวดว่าเธอมาแถวนี้ก็เท่านั้น ไม่ได้คิดว่าจะต้องเจอเขาเลย แต่กระนั้นเธอก็ยอมบอกพิกัดที่ที่ตัวเองอยู่ พร้อมกับออกมายืนรอรับที่หน้าบ้านของผู้จัดการชุมชน
ร่างสูงโปร่งในชุดสูทผูกเน็กไทเต็มยศเดินลัดเลาะผ่านตรอกซอกซอยเล็ก ๆ เข้ามายังใจกลางของชุมชนช่างดูโดดเด่นขัดกับสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ราวฟ้ากับเหว ดาวิกาไม่แปลกใจเลยที่เห็นชาวบ้านมองตามหลังเขามาจนคอแทบจะหลุดออกจากบ่า หญิงสาวคิดว่าคงมีไม่บ่อยนักที่จะมีชายหนุ่มรูปงามแต่งตัวดีเดิ
