ไม่กล้าคิดไปไกล
เสียงเปิดประตูห้องทำงานบานใหญ่เรียกให้หญิงสาวที่กำลังยืนมองวิวตึกรามบ้านช่องหันหน้าไปมอง พร้อมกับร่างสูงของเจ้าของห้องยิ้มและเดินเข้ามายืนเคียงข้าง
“ดูอะไรอยู่ครับ”
“ก็ดูวิวไปเรื่อยอะค่ะ ห้องทำงานพี่ชินดีจัง มีวิวให้ดูตลอดเวลาเลย แบบนี้คงทำงานเพลินแน่เลยใช่ไหมคะ” ดาวิกาว่ายิ้ม ๆ
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ เห็นทุกวันมันก็มีเบื่อ ๆ บ้าง”
“เป็นคนขี้เบื่อเหรอคะ”
“ก็นิดหน่อยครับ แต่เป็นแค่กับเฉพาะบางอย่างน่ะ บางอย่างพี่ก็ไม่เบื่อ” บอกพร้อมมองสบตาเธออย่างสื่อความหมายให้เธอรู้ ว่า ‘บางอย่างที่ไม่เบื่อ’ น่ะเขาหมายถึงเธอ ทว่าเธอกลับไม่มีปฏิกิริยาเคอะเขินอย่างที่คาดหวัง หญิงสาวเพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วหันออกไปมองนอกกระจกใสอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนเรื่องคุย “ที่ดินผืนข้างล่างที่เป็นชุมชนนี้ของน้องดิวเหรอครับ”
ดาวิกาละสายตาจากวิวกว้าง ก้มลงไปมองชุมชนที่เขาพูดถึงทันที แล้วหันมาพยั
