ได้โอกาส
“ปรัชญ์ น้องปริมกี่ขวบแล้วนะ” เตชินถามพร้อมพยักพเยิดหน้าไปหยังหนูน้อยที่นอนหลับปุ๋ยในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ พยายามเบี่ยงประเด็นออกจากเรื่องแมว เพราะพูดเรื่องนี้ทีไรเขาไม่สามารถเอาชนะเพื่อนได้สักที
“หนึ่งขวบกับอีกเจ็ดเดือน”
“วิ่งได้ยังวะ”
“เอ้า อยู่ ๆ ก็โง่เฉยเลยว่ะ ตอนมามึงก็เห็นไหมว่าน้องปริมเริ่มเดินเองได้แล้ว” ภีรวัฒน์ตอบอย่างทึ่ง ๆ ตอนเข้ามาในห้องก็เดินเข้ามาพร้อมกับ แถมปรัชญ์ยังจูงมือลูกสาวให้เดินเต๊าะแตะ
“กูรู้ว่าเดินได้ ที่กูถามกูหมายถึงวิ่ง” เขาไม่ได้ตาบอดสักหน่อยที่จะมองไม่เห็นว่าหลานสาวเดินได้แล้ว
“ยังวิ่งไม่ได้ ตอนนี้แค่เดินได้แต่ต้องคอยมีคนจับมือไว้” คุณพ่อลูกหนึ่งตอบ
“เหรอ แล้วจะมีอีกคนเมื่อไหร่” เตชินถามต่ออย่างสนใจ ทำให้เพื่อนอีกสองคนเริ่มขมวดคิ้ว แล้วก็เป็นภีรวัฒน์ที่เอ่ยถามขึ้นมา
“อย่าบอกว่ามึงคิดจะมีลูกแล้ว มึงง้อน้องดิวได้แล้วเหรอ”
“ก็ยัง แต่คิดเผื่อไ
