ได้โอกาส
“ต่อไปนี้เรียกดิวว่า ‘บี๋’ ได้ไหมคะ”
“ฮะ” เตชินขมวดคิ้วกับข้อเสนอแปลก ๆ ของเธอ
“ก็ดิวเห็นพี่ปรัชญ์กับไอ้กานต์แทนตัวเองว่า ‘พี่’ กับ ‘หนู’ แล้วมันน่ารักมากเลย ดิวก็เลยอยากมีชื่อเรียกน่ารัก ๆ ไว้เรียกกับพี่ชินบ้าง ไม่ได้เหรอคะ” เธอทำสีหน้าอ้อนวอน
“ได้ ได้สิ” เตชินรีบตามใจ เธอขออะไรก็ได้ทั้งนั้น “แล้วจะให้เรียกแทนว่าอะไรนะ”
“พี่ชินแทนตัวเองว่าเค้า แล้วเรียกดิวว่าบี๋ ดิวก็จะเรียกแบบนั้นเช่นเดียวกันค่ะ” เตชินเผลอนิ่วหน้ากับสรรพนามเรียกแทนตัวเองที่ชวนให้รู้สึกจั๊กจี้ของเธอ “ไม่โอเคเหรอคะ หรือว่ามันไม่น่ารัก”
“ปะ...เปล่าครับ มันก็น่ารักดี แต่...” ชายหนุ่มอยากจะปฏิเสธ เพราะการเรียกขานแบบนั้นมันดูบ๊องแบ๊วเกินไป มันคงไม่เข้ากับคนอย่างเขา แต่เมื่อเห็นสายตาของเธอที่มองมาอย่างคาดหวัง เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น สุดท้ายก็ต้องตอบเธอออกไปว่า “ครับ บี๋...”
ดาวิกาหน้าแดงด้วยความเขินเมื่อได้ยิน
