บทส่งท้าย
คุณกมลวรรณยิ้มกว้างแทบหุบไม่ลงเมื่อลูกชายแท้ ๆ อย่างเตชินเดินเข้ามาบอกว่าอยากแต่งงาน และขอให้นางไปสู่ขอว่าที่เจ้าสาวให้ แน่นอนว่านางตอบรับแทบจะทันที เพราะรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงคนที่ลูกเลือกนั้นคือใคร
“วันนี้ลูกมีธุระที่ไหนหรือเปล่า” หญิงวัยกลางคนรีบถามขึ้นหลังจากคุยรายละเอียดเรื่องการสู่ขอเรียบร้อยแล้ว และเห็นว่าลูกชายกำลังจะลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่
เตชินมองหน้ามารดาด้วยสายตาเรียบนิ่ง พลันรู้สึกหัวใจวูบไหวครู่หนึ่งเมื่อได้สบกับดวงตาอ่อนโยนคู่นั้น “ไม่มีครับ”
“งั้นอยู่ทานข้าวกับแม่ก่อนได้ไหม เราไม่ได้นั่งทานข้าวด้วยกันนานแล้ว” คุณกมลวรรณเอ่ยขอคล้ายอ้อนวอน นางจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่านั่งกินข้าวกับลูกชายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เพราะมันนานมากเหลือเกิน
“แม่ยังไม่ได้ทานข้าวเหรอครับ ?” เตชินก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง เห็นว่าเป็นเวลาเกือบบ่ายสองโมงครึ่งแล้ว จึงเกิดความสงสัยว่าทำไมมา
