บทที่ 11
หัวใจหล่นหาย
ดาวิกาเดินร้องไห้กอดตัวเองออกมาจากตึกเตชินกรุ๊ปโดยไม่สนใจสายตาผู้คนที่จับจ้องมาที่เธออย่างสงสัยใคร่รู้ขณะเดินผ่าน หญิงสาวยกมือปาดน้ำตาที่รินไหลอาบสองแก้มออกไปอย่างลวก ๆ ตอนนี้เธอแทบจะคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะเอาอย่างไรต่อ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าควรไปที่ไหนดี
และในเวลาที่จิตใจเธอย่ำแย่แบบนี้ มีเพียงคนคนเดียวที่เธอนึกออกและต้องการอ้อมกอดกับคำปลอบใจมากที่สุดในตอนนี้ก็คือดรัณ ดาวิกาล้วงกระเป๋าหยิบสมาร์ตโฟนออกมา กดต่อสายหาพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอ ขณะสองขาเรียวสวยกำลังก้าวเดินไปตามริมฟุตพาทอย่างไร้จุดหมาย โดยไม่ทันระวังรถจักรยานยนต์ที่เลี้ยวหักมุมออกมาจากซอยเล็ก ๆ ที่เธอกำลังจะเดินผ่าน ทำให้รถจักรยานยนต์คันนั้นเฉี่ยวชนเข้าที่ขาข้างหนึ่งของเธอเต็ม ๆ จนเธอเสียหลักล้มลงไปกองที่พื้นอย่างแรง
โครม!
“โอ๊ย!” ดาวิการ้องขึ้นมาด้วยความเจ็บ และเป็นจังหวะเดียวกับที่ดรัณกดรับสายพอดี
