หัวใจหล่นหาย
“พวกคุณทำอะไรน้องสาวผม” ดรัณถามเสียงเข้ม สืบเท้าเดินเข้าไปใกล้ ดาวิกาผละออกจากคุณกมลวรรณ แล้วโผเข้ากอดพี่ชายไว้อย่างต้องการที่พึ่ง ตอนนี้ร่างกายและจิตใจของเธออ่อนแอ ทว่ากลับรู้สึกว่าอ้อมกอดและคำปลอบใจของใครก็ไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยได้เท่าพี่ชายของเธอคนนี้อีกแล้ว
ดรัณรั้งศีรษะของน้องให้เขามาซบที่หน้าท้องแกร่งของตน พลางลูบเรือนผมสวยอย่างปลอบโยน สายตามองไปยังหญิงวัยกลางคนสลับกับชายหนุ่มอีกคนที่กำลังมองมาที่เขากับน้องสาวอย่างสงสัย
“พวกคุณทำอะไร ทำไมอยู่ ๆ น้องสาวของผมถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนี้” ดรัณถามด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว ทว่าไม่ได้แข็งกร้าว ด้วยท่าทีของอีกสองคนดูเป็นมิตรและดูไม่ได้คิดร้ายกับน้องสาวของเขา
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลยครับ เรารู้จักกับน้องสาวของคุณ เลยเดินเข้ามาทัก แต่คุยกันยังไม่ถึงหนึ่งประโยคด้วยซ้ำ อยู่ ๆ น้องดิวก็ร้องไห้ออกมา เราก็ยังงง ๆ อยู่เหมือนกัน” ธันวาบอ
