ตอนที่ : 09 แอบเห็น
1465 คำ
หลายวันต่อมา
ขณะที่รามกำลังเตรียมของเข้าร้านที่ตัวเองมาฝึกงาน สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นตา แฟนของพี่สาวคนสวย ผู้ชายที่ชื่อว่าเปรม เขามากับผู้หญิงคนนึง ร้านที่อยู่ไม่ไกลเป็นร้านอาหารดังที่อยู่ไกลจากมหาลัยของพริมพอสมควรเลย
เขามากับใคร ญาติเหรอ พี่น้อง หรือว่าใครอื่น? ที่หมายถึงการนอกใจ
"เฮ้ยไอ้ราม ยืนเหม่ออยู่ได้ ขนเข้าดิวะ เดี๋ยวก็ไม่เสร็จกันพอดี"
เสียงของเพื่อนที่ทำงานอยู่ด้วยกันดังขึ้นเรียกสติของรามที่กำลังยืนมองภาพนั้นและติดตาม แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น สองคนนั้นก็หายไปจากสายตาของเขาแล้ว
"มองหาอะไรวะไอ้ราม?" เพื่อนเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"เปล่าๆ เหมือนจะคุ้นหน้าคนรู้จัก" รามตอบ
"มึงเนี่ยนะมีคนรู้จัก เป็นไปได้ หึ"
เพื่อนพูดจบก็ขนของท้ายกระบะลงจากรถเดินเข้าไปในร้าน
ราม เริ่มมาฝึกงานที่อู่ซ่อมรถของคนรู้จัก ซึ่งมันอยู่ไกลจากบ้านคุณยายพอสมควรเลย ช่วงนี้เขาเองก็ยุ่งๆ กับงาน มีหลายอย่างที่ต้องเคลียร์ ไหนจะขนของเข้าร้าน เตรียมของเปิดร้านบลาๆ สารพัดอีก
เลยไม่ค่อยได้สนใจพริมสักเท่าไหร่ อยู่ข้างบ้านกัน แต่ก็ใช่ว่าจะเจอหน้ากันทุกวัน เขาต้องออกไปแต่เช้า กว่าจะกลับก็ค่ำแล้ว เสร็จงานตัวเองก็ผล็อยหลับ ชีวิตมันวนลูปแบบนี้มาสักพักแล้วล่ะ
หลายเดือนก่อนพริมบอกว่าคบกับรุ่นพี่ที่ตามจีบ ตอนนี้ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ยังเหมือนเดิมหรือเปล่า หรือว่าเลิกกันไปนานแล้ว
"ราม"
"ครับอา"
"เหนื่อยหน่อยนะช่วงนี้"
"ไม่เป็นไรครับ สบายมาก"
"เดี๋ยวเสร็จจัดร้านแล้วก็โล่งแล้วล่ะ มันเป็นร้านเปิดใหม่เฉยๆ เลยต้องเหนื่อยขนของเข้าร้าน"
"ครับ"
ชายวัยกลางคนยื้อแขนตบบ่าคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง จะว่าเป็นหลานก็ไม่เชิง เพราะรู้จักกันมาแต่เด็ก สนิทกับแม่ของรามมาก่อน เลยพลอยได้รู้จักกับตัวรามไปด้วย
"แล้วแม่แกล่ะราม?"
"แต่งงานแล้วย้ายไปต่างประเทศแล้วครับ"
"ห๊ะ? ไม่เจอกันไม่เท่าไหร่ นี่ไปต่างประเทศแล้วเหรอ?"
"ครับ"
นี่แหละสาเหตุที่รามเลือกมาอยู่กับคุณยาย เพราะแม่ยื่นทางเลือกให้เขาว่าจะเปลี่ยนสัญชาติและย้ายไปอยู่ต่างประเทศด้วยกัน หรือจะอยู่ที่นี่ต่อลำพัง
ใช่ เขาเลือกที่นี่ เลือกคุณยาย เลือกอิสระให้ตัวเอง ไม่อยากถูกบังคับ ไม่อยากเดินตามทางที่แม่วางให้อีกแล้ว
"แล้วแม่แกแต่งงานกับใคร?"
"สามีใหม่เป็นคนสวีเดนครับ"
"อ่อ.."
"พรุ่งนี้ผมต้องมาที่ร้านนี้ หรือว่าอยู่ประจำที่ร้านเดิม"
"ขนของเสร็จก็กลับไปร้านเดิมก่อน กำหนดเปิดเป็นทางการเมื่อไหร่ แกค่อยย้ายมาที่นี่ เพราะอาจะให้แกเป็นคนคอยดูแลร้านด้วย"
"คะ ครับ? ดูแลร้าน?"
"อืม อาจะประจำอยู่ที่โน่น เลยต้องมีคนดูแลจัดการที่นี่"
"ทำไมต้องเป็นผมล่ะครับ?"
"คนทำงานน่ะมันหาง่าย แต่คนที่ไว้ใจได้ทั้งต่อหน้าและลับหลัง มันไม่ได้หาได้ง่ายๆ นะราม"
"...ครับ"
แต่ถึงอย่างนั้นรามก็ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกเลือกแบบนี้ ถึงจะเป็นคนรู้จักกันมาก่อน นับถือกันเป็นญาติผู้ใหญ่คนนึง แต่เขาก็แค่คนนอกนะ
"ขนของเสร็จปิดร้านแล้วก็กลับได้เลยนะ กุญแจเอาไว้กับตัวเลย พรุ่งนี้จะได้ไม่ยุ่งยาก อาต้องไปธุระต่อแล้ว"
"ครับอา"
รามและเพื่อนช่วยกันขนของลงจากรถกันจนเสร็จ จากนั้นก็มานั่งสูบบุหรี่กันอยู่ข้างร้าน มองดูรถและผู้คนที่ผ่านตาไปมา บ้างก็คุ้นหน้าแต่ก็ไม่รู้จัก
"ทำไมมึงไม่หาหอพักใกล้ๆ วะ บ้านไกลฉิบหาย" เพื่อนคนนึงถาม
"ไม่อยาก"
"เพราะ?"
"มันก็เคยบอกอยู่ว่ามันอยู่กับยาย ย้ายออกมาอยู่คนเดียวแล้วใครจะดูยายมันล่ะ" เพื่อนอีกคนพูดขึ้น
มันก็จริงแหละที่ต้องดูแลยาย เพราะตอนนี้ญาติผู้ใหญ่ที่เหลืออยู่คนเดียวก็มีแค่ยายแล้วไง แต่ต่อให้จะตัวคนเดียว เขาก็จะอยู่บ้านหลังนั้นต่ออยู่ดี
"ไอ้ราม"
"อือ.."
"จะกลับยัง"
"อืม กูจะแวะตลาดด้วย"
"เออๆ งั้นก็แยกกันตรงนี้ ไว้เจอกันพรุ่งนี้"
"เออๆ / เออ"
รามและเพื่อนแยกย้ายกันกลับ เพราะอยู่คนละที่กันอยู่แล้ว และบ้านของเขาก็ไกลสุดเลย ถึงจะมีรถขับแต่มันก็ไกลอยู่ดีกว่าจะถึงอีก
...เวลาต่อมา
"ยายครับ รามกลับมาแล้ว"
"กลับค่ำทุกวันเลย งานเยอะรึลูก"
"ครับยาย"
"อ่ะๆ ไปพักเถอะลูก ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"
"ครับ"
ที่ผ่านมาคุณยายไม่ได้เลี้ยงมาก็จริง แต่ก็ใช่ว่าคุณยายจะไม่รัก ดูจากตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ปิดเทอม ที่เดียวที่รามเลือกมาก็คือที่นี่ แต่หลังจากที่โดนแม่พาตัวไปเขาก็ไม่ได้เจอคุณยายอีกเลย
ที่เขาเลือกไม่ไปอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศ ก็เพราะว่าอยากอยู่กับคุณยาย
...หลายวันผ่านไป
ขณะที่กำลังจะออกจากบ้าน รามเข็นรถออกมาที่นอกรั้ว เพราะกลัวเสียงท่อรถจะทำให้ยายที่อยู่ในบ้านตกใจ
"ราม..."
เจ้าของร่างกำยำหันมองไปตามเสียงเรียก เห็นพริมยืนอยู่ฝั่งรั้วบ้านของตัวเองมองมาที่เขา รามไม่ได้ตกใจแค่แปลกใจที่วันนี้เธอเป็นฝ่ายมายืนเรียกเขาเอง
"ครับ"
"จะไปทำงานแล้วเหรอ?"
"ครับ"
"หมู่นี้นายทำงานหนักเหรอ ทำไมช่วงนี้เงียบจัง"
"ครับ งานเยอะครับ"
"นายไม่ค่อยอยู่บ้าน เดี๋ยวพี่จะแวะเข้าไปหาคุณยายให้บ่อยๆ นะ"
"ขอบคุณนะครับ"
"ยังโกรธพี่เรื่องวันนั้นอยู่เหรอ?"
"ทำไมผมต้องโกรธด้วยครับ"
"ก็นายบอกว่านาย..." เสียงเงียบไป ทำให้รามหันมองในทันทีเพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดว่าอะไร
"ครับ? ผมบอกว่าอะไร?"
"ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก ขับรถดีๆ ล่ะ"
"ครับ"
รามอยากรู้ว่าถ้าเขาเมินใส่ พริมจะมีท่าทีแบบไหน ร้อนรนหรือเปล่าที่เขาไม่เหมือนแต่ก่อน ดูเหมือนว่าเขาจะลองใจถูกด้วยสิ เพราะแค่แกล้งทำเป็นเมิน ไม่สนใจ เธอยังร้อนใจขนาดนี้เลย
ปากบอกไม่ แต่ท่าทางและสีหน้านี่ออกชัดเจนเลย
บรืน~
ช่วงนี้พริมคงจะใกล้สอบแล้ว ถึงได้อยู่บ้านทุกวันแบบนี้ จริงๆ เขาเองก็อยากอยู่นะ อยากอยู่ใกล้ๆ คอยมองหน้า คอยคุยด้วย มันเป็นความรู้สึกที่แบบ มีความสุขที่สุดในสามโลกเลย
สักพักใหญ่ๆ รามก็มาถึงอู่ซ่อมรถที่กำลังจะเปิดใหม่ เพราะเขากับเพื่อนต้องช่วยกันขนของ เลยไม่ได้ไปทำงานที่อู่เดิม ส่วนเรื่องเรียนก็ไม่ใช่ปัญหาเลย
"เฮ้อ..."
"ถอนหายใจทำไม?"
"กูอายุเท่านี้เอง ทำไมต้องมาตรากตรำทำงานแบบนี้ด้วยวะ อยากเที่ยวโว้ย!!"
"ไอ้ห่าเสียงดัง เดี๋ยวเค้าก็ลุกมาด่ามึงหรอกไอ้เวร!"
รามหันมองเพื่อนสองคนทะเลาะกัน แต่ก็ไม่ได้จะว่าอะไร เพราะกำลังคิดถึงตัวเองอยู่ตอนนี้ ใช่ ถ้าเขาเลือกที่จะไปอยู่กับแม่เขาจะสบาย ไม่ต้องทำงานแค่เรียนอย่างเดียวก็พอ แต่มันจะต้องอยู่ในกรอบที่แม่วางเอาไว้ให้
แต่เขาเลือกที่จะทิ้งความสบายมาใช้ชีวิตของตัวเอง รามไม่ได้เอาเงินจากแม่มาแม้แต่บาทเดียว เขาเลยต้องรีบสร้างเนื้อสร้างตัวให้กับตัวเอง ให้คนอื่นเห็นว่าเขาก็ไม่ได้น้อยหน้าใคร
เลือกอิสระให้กับตัวเอง ต่อให้มันจะเหนื่อย แต่มันก็มีความสุขมากกว่า
ขณะที่กำลังขนของอยู่นั้น สายตาของรามก็เหลือบไปเห็นแฟนของพริมอีกแล้ว ที่ร้านเดิม เขาหายไปหลายวันและวันนี้ก็กลับมาอีกครั้ง แต่ผู้หญิงไม่ใช่คนเดิม
ฟึ่บ~
"มองทำไม อย่าบอกนะว่าผู้หญิงนั่นเด็กมึง?"
"หึ ไม่ใช่"
"แล้วมองทำไม คนรู้จัก?"
"หึ" ก็รู้จักแหละ แต่ไม่ได้อยากเป็นคนรู้จัก แค่อยากรู้ว่าผู้หญิงที่มามาด้วยเป็นใคร ทั้งเมื่อหลายวันก่อนและวันนี้
"อะไรของมึง ถามตั้งเยอะ ตอบหึหึลูกเดียว ไอ้เวร!"
- ผู้เขียน
