ความปวดหนึบที่หัวอันหนักอึ้งปลุกให้ผมตื่นขึ้นมานั่งจุ้มปุ๊กที่ปลายเตียงอย่างเอื่อยเฉื่อย ก่อนที่ดวงตากลมจะเบิกโพลงเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้
ตายจริง! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย
ผมรีบดันตัวเองให้ลุกจากเตียงแล้ววิ่งเข้ามาในครัว กลับพบว่ามีผู้ชายร่างสูงกำลังจัดหน้าอาหารบนโต๊ะอยู่ก่อน
“เอ้า ตื่นแล้วเหรอ มากินข้าวก่อนสิ”
ผมนี่แย่จริง ๆ เลย ทำไมถึงตื่นสายแล้วปล่อยให้เจ้าบ้านลุกขึ้นมาทำกับข้าวเองนะ
“ขอโทษนะครับคุณศิลา เมื่อคืนผมน่าจะดื่มหนักไปหน่อย”
จะว่าไป เมื่อคืนผมกลับเข้าห้องไปตอนไหนยังไม่รู้เรื่องเลย แถมตอนนี้ยังปวดหัวมาก ๆ ด้วย นี่คงเป็นเวรกรรมที่ผมทำเหล้าหมักไว้สินะ พิษเหล้าถึงได้เอาคืนผมหนักขนาดนี้
“มานั่งนี่เลย”
คุณศิลาในชุดตำรวจสีเข้มเดินเข้ามาดันไหล่ผมให้นั่งลงเก้าอี้ไม้ โดยด้านหน้าก็มีชามสีขาววางอยู่ ข้างในชามนั้นเต็มไปด้วยข้าวเม็ดสวยและหมูสับ มีผักบ้างประปราย
“กินข้าวต้มร้อน ๆ จ
