ผมตื่นเช้ามาก็ถูกพี่แผนลากแขนมาซักผ้าที่น้ำตก บอกตามตรงว่าผมโคตรจะไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย ผมกับงานบ้านเป็นอะไรที่สุดแสนจะไม่กินเส้นกัน แต่เขาก็ขยันหาแต่งานบ้านมาให้ผมตลอด
“ทำหน้างอคอตกอะไรขนาดนั้น แค่ชวนมาซักผ้า ไม่ได้ชวนมาตายสักหน่อย”
“ก็ชวนมาซักผ้านี่แหละถึงได้หน้างอคอตกอยู่เนี่ย”
ผมบ่นอุบด้วยความเซ็งขั้นสุด
พอมาถึงน้ำตก พี่แผนก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาเดินลงไปจัดการเอาผ้าลงน้ำตามที่เคยสอนผม
“พี่ทำไรน่ะ”
ผมชะเง้อคอถามเพราะเห็นเขาจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ ผมนึกว่าเขาจะเตรียมของให้เฉย ๆ แต่เขากลับนั่งปักหลักซักเสื้อผ้าอยู่ตรงนั้น
“เห็นในมือถือจานข้าวไหมล่ะ ถ้าเห็นก็แสดงว่ากินข้าวอยู่”
ถามดี ๆ จะกวนประสาททำไมเนี่ย เขาก็เป็นซะแบบนี้จะไม่ให้ผมชอบเถียงกับเขาได้ยังไงล่ะ
“ผมหมายถึงพี่จะซักผ้าเองเหรอ”
คนอยู่ในน้ำไม่ตอบ แต่หันไปหยิบกางเกงในผมขึ้นมาซักอย่างไม่นึกรังเกียจ
“พี่แผน ผมซักเองก็ได้”
ผม
