เคยมีคนบอกผมว่าถ้าเรารักใครสักคนมากพอ เรามักจะมีข้ออ้างเพื่อให้อภัยเขาได้เสมอ อย่างเช่นผมในตอนนี้ ผมไม่ได้คิดว่าผมกำลังหลอกตัวเอง แต่ผมเชื่อว่ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
เมื่อพี่สิงห์พาพี่แผนกลับมาถึงบ้านก็พาเขามานอนที่เสื่อกลางลานพิธีกรรม ที่นี่มีสายสิญจน์ล้อมรอบ
บรรดาผู้คนต่างออกมายืนร้องไห้เสียงดังระงมจนผมใจเสีย
“คุณหนูอรกลับไปเถอะครับ พี่แผนเขาคงไม่รอดแล้ว”
พี่สิงห์หันมาบอกผมทั้งน้ำตา
“ไม่จริง! พี่แผนเขาเก่งมากไม่ใช่เหรอ เขาต้องไม่เป็นอะไรสิ”
ผมรีบวิ่งเข้าไปบนเสื่อแล้วจับมือที่เย็นเฉียบของพี่สิงห์ไว้แน่น มือของเขาเริ่มเปลี่ยนจากสีเนื้อเป็นสีดำสนิทขึ้นเรื่อย ๆ
“ภูตผีมันกำลังกัดกินลูกพี่อยู่ วิญญาณเขาถูกดึงออกจากร่างไปแล้ว”
ไม่นะ เขาจะมาตายไปแบบนี้ไม่ได้
“พี่แผน พี่ได้ยินผมไหม พี่กลับมาสิ”
หยดน้ำตาเริ่มกลับมาทำงานอย่างหนัก แม้พยายามจะร้องเรียกเสียงดังสักเท่าไหร่แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบ
