ผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้วแต่ร่างกำยำก็ยังเอาแต่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่ไหวติง เสียงเต้นของหัวใจและลมหายใจยังคงทำงานเรื่อย ๆ อย่างเป็นจังหวะที่แผ่วเบา เขาคล้ายกับคนที่กำลังหลับลึกจมสู่ห้วงนิทราไม่ต่างไปจากกบในช่วงจำศีล
แม้จะรู้ว่าเขาปลอดภัยแต่ผมก็ยังต้องการความสบายใจมากกว่านี้ อย่างน้อยให้เขาได้ลืมตาขึ้นมาสักนิดก็ยังดี ให้ผมได้ชื่นใจว่าเขาจะไม่จากผมไปจริง ๆ
“หลับนานเกินไปแล้วนะพี่แผน”
ผมยกฝ่ามือหนาขึ้นมาทาบแก้มขาวนวลด้วยใจถวิลหา เมื่อไหร่เขาจะฟื้นขึ้นมาสักที ตื่นขึ้นมาด่าผมว่าโง่ก็ได้ ผมสัญญาว่าจะไม่เถียงกลับสักคำ เขาจะตื่นมาไล่ผมก็ได้ ผมยอมแล้วหมดทุกอย่าง
“คุณหนูอรกินข้าวก่อนเถอะนะ เดี๋ยวก็ล้มป่วยไปอีกคน”
พี่สิงห์เดินเข้ามาบอกผมที่เอาแต่นั่งกุมมือพี่แผนไว้ตลอดเวลาไม่ยอมถอยห่างจากเตียง
ผมไม่อยากพลาดช่วงนาทีที่เขาตื่น เลยไม่ยอมลุกเดินไปไหนเลย
“พี่สิงห์ ทำไมพี่แผนหลับไปนานขนาดนี้ล่ะ เขาจะ
