แบบนี้นี่เองมารดาถึงได้ดูหงุดหงิดนัก แต่เขาเชื่อว่าบิดาไม่ใช่คนแบบนั้น
“ฉันเป็นลูกของคุณพ่อ หมายถึงคนที่พาเธอมาอยู่ที่นี่น่ะ”
“สวัสดีค่ะ” ไพรหอมยกมือไหว้ เมื่อเขาแนะนำตัวเอง ถือว่าเขาก็เป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่ง
“เธอชื่ออะไรล่ะ”
“ไพรหอมค่ะ”
“ชื่อแปลกดี น่ารักสมชื่อ...”
“คะ” ไพรหอมเงยหน้ามองอย่างสงสัยในคำพูดประโยคท้ายของเขา
“เปล่า แค่บอกว่าชื่อแปลกน่ารักดี ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อประภพนะ เรียกว่าภพก็ได้”
“ค่ะคุณภพ”
“คุยอะไรกันอยู่คะ นี่เหรอเด็กที่คุณแม่เล่า” ประภามองแล้วรู้สึกไม่ถูกชะตาขึ้นมาทันที
“อืม... ชื่อไพรหอมน่ะ” ประภพตอบน้องสาวแต่สายตามองไพรหอมไม่วาง
“รู้แล้วค่ะคุณแม่บอกแล้ว ว่าชื่อไพรเหม็นไพรหอมอะไรนี่แหละ ชื่อแปลกประหลาด” ประภาเบ้หน้าใส่ ก่อนจะกอดแขนพี่ชายเอาไว้อย่างหวงๆ
“จะลากพี่ไปไหนนี่” ประภพถามน้องสาวเมื่อโดนลากออกมาจากตรงนั้น
“คุณแม่ให้มาตามค่ะ กลัวจะมาหลงเสน่ห์น
