“ไพรหอมน่ะ เค้าจะมาอยู่ที่บ้านของเรา” ขุนพลตอบภรรยา
“มาอยู่ในฐานะอะไรคะ บ้านเราไม่ใช่สถานรับเลี้ยงหรือสถานสงเคราะห์เด็กยากไร้นะคะ” ประไพเสียงกร้าวทันที แค่เห็นหน้าไพรหอม ร่างกายก็กระตุกด้วยความรู้สึกบางอย่างที่รุนแรงจนเครียดเขม็ง
“นี่คุณไพ... ไพรหอมไม่มีพ่อแม่พี่น้องที่ไหน เค้าตัวคนเดียว ผมเผอิญช่วยชีวิตเขาเอาไว้ สงสารก็เลยพามาอยู่ด้วย”
“ช่วยชีวิตแล้วยังจะพามาอยู่ที่บ้านอีกเหรอคะ คุณมีบุญคุณกับมันนะคะ ไม่ใช่มันมีบุญคุณกับคุณ แล้วนี่เป็นพวกสิบแปดมงกุฎหรือเปล่าก็ไม่รู้ แกล้งมาให้คุณช่วยเอาไว้ แล้วแต่งเรื่องว่าลำบากยากจนจนคุณใจอ่อน สุดท้ายก็มาขโมยข้าวของในบ้านเอาไปให้แก๊งของพวกมันที่รอคอยอยู่นอกบ้าน” ประไพพูดว่าฉอดๆ ไม่ไว้หน้าใคร
“จะไปกันใหญ่แล้วคุณไพ คุณนี่มองคนในแง่ร้าย” ขุนพลส่ายหน้าไปมา ยิ่งนับวันประไพยิ่งทำให้เขาอึดอัด แต่ที่ทนอยู่ก็เพราะไม่อยากมีปัญหา อะไรที่หลีกเลี่ยงได้ เขาจะเฉยเ
