แสงแดดที่ส่องผ่านม่านหน้าต่างในยามสายทำให้เปลือกตาสีมุกที่ปิดสนิทในตอนแรกค่อยๆ เปิดขึ้น กระพริบตาถี่ๆ อยู่สามสี่ครั้งภาพที่ค่อนข้างมัวในตอนแรกก็ชัดขึ้น คิ้วได้รูปที่พาดเหนือดวงตากลมโตขยับเข้าหากันจนเกือบชิดเมื่อบรรยากาศแวดล้อมในระยะสายตาดูแปลกไป ตมิสาก้มดูร่างกายของตนเองก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยร่างกายของเธอก็ไม่ได้เปลือยเปล่า ตมิสาอยากจะลุกจากเตียง แต่ความเมื่อยขบตามเนื้อตัวเล่นงานจนหญิงสาวต้องยอมแพ้ ทิ้งตัวลงนอนเช่นเดิมอีกครั้ง หากแต่เสียงเอะอะโวยวายที่ดังมาจากชั้นล่าง ทำให้ตมิสาต้องฝืนตัวเองลุกจากเตียงอีกครั้ง
“ไอ้พวกเวร!”
ฟิโอดอร์ไล่แตะพวกเพื่อนของเขาอยู่ที่ห้องโถง จ้าวไป่เฟิงหัวเราะร่วนตอนที่เขาวิ่งไปหลบที่หลังโซฟา ฟิโอดอร์จึงหันไปจัดการอีกสองคนที่เหลือนั่นก็คือราฟาเอลกับดิมิทิสที่พากันวิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง หากแต่เสียงหัวเราะของพวกเขากลับดังก้อง ราวกับต้องการยั่วโมโห
