2.2
1124 คำ
นอกจากเปิดบ่อนแล้วเสี่ยโปยังมีธุรกิจผิดกฏหมายอีกหลายอย่าง หากแต่เขาใช้ธุรกิจสีเทาเป็นการบังหน้า ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือธุรกิจอาบอบนวดแต่พ่วงการขายบริการทางเพศเข้าไปด้วยหากลูกค้าต้องการ ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนที่มาล้วนต้องการทั้งสิ้นไม่มีใครที่ตั้งใจจะมาแค่อาบอบนวดตามชื่อบริการเพียงอย่างเดียว ทันที่ที่รถจอดสนิทตรงหน้าตัวอาคารสีออฟไวท์ที่สูงตระหง่านราวๆ สิบชั้น ป้ายด้านหน้าเขียนว่าเดอะเซนทอร์ ตมิสาก็ถูกพาลงจากรถ
“ถ้าแกหนี ลุงของแกจะเป็นคนแรกที่หายไปจากโลกนี้ และถ้าแกตุกติกหรืออิดออดไม่ตั้งใจทำงาน หรือแสดงท่าทางว่าไม่เต็มใจทำงานแล้วละก็ คนที่จะตายเป็นคนแรกก็คือลุงของแกอีกเหมือนกัน”
เสี่ยโปกำชับก่อนที่ตมิสาจะถูกลูกน้องของเสี่ยร่างท้วมพาเข้าไปด้านใน ตมิสาถูกส่งต่อให้กับกุลชา หญิงวัยสี่สิบปีเศษหากแต่รูปร่างหน้าตายังคงสะสวยผู้ซึ่งเป็นผู้จัดการของร้าน
“ฝากเด็กใหม่ด้วย เทรนด์ให้ดี หาเงินได้ครบเก้าหมื่นเมื่อไรค่อยปล่อยตัวไป”
“ได้ค่ะเสี่ย”
กุลชารับคำอย่างอ่อนหวาน เสี่ยโปหันมามองตมิสาด้วยสายตาข่มขู่ทีหนึ่งก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องๆ หนึ่งที่ติดกระจกสีดำสนิทโดยรอบจนไม่สามารถมองเห็นด้านในได้พร้อมกับลูกน้อง ตมิสาได้แต่มองตามหลังอีกฝ่ายไปอย่างเจ็บใจ หากแต่จำต้องปั้นหน้าเรียบเฉยไม่ให้แสดงท่าทีไม่พอใจออกไป
“เป็นหนี้แค่เก้าหมื่นไม่กี่วันก็ใช้หนี้หมดแล้ว หากเธอปรนนิบัติแขกดีๆ ละก็ รับรองพวกเขาทริปให้เธอหนักแน่ ว่าแต่เธอชื่ออะไร”
“ชื่อตมิสาค่ะ”
“ชื่อเล่นล่ะ”
“มิค่ะ”
“ฉันชื่อกุลชานะ เด็กๆ ที่นี่เรียกฉันว่าคุณกุล”
“ค่ะคุณกุล” ตมิสารับคำคล้ายไม่ใส่ใจนัก สุดท้ายก็ถูกกุลชามองด้วยสายตากึ่งตำหนิ หญิงสาวจึงรีบแก้ตัว “ขอโทษค่ะ”
“เอาละ เห็นแก่ที่เธอเพิ่งจะมาใหม่ ฉันบอกไว้ก่อนนะ ก่อนหน้านี้แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่เมื่อก้าวเข้ามาที่นี้แล้ว เธอต้องเต็มใจ หากเธออยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ ฉันบอกได้แค่นี้ และถ้าเธอคิดหนีละก็ ฉันว่ารอดยาก”
กุลชาไม่ได้ขู่และตมิสาก็เห็นด้วยตาตัวเองแล้วว่าลูกน้องของเสี่ยโปนั่นมากมายแค่ไหน และการดูแลที่นี่ก็ค่อนข้างเข้มงวด เริ่มตั้งแต่ตรงประตูทางเข้าที่มีการ์ดเฝ้าอย่างแน่นหนา หรือต่อให้หนีออกไปได้ ก็ไม่แน่ว่าจะหนีรอดเพราะอิทธิพลของเสี่ยโปไม่ธรรมดา
เว้นเสียแต่ว่าเธอจะถูกคุ้มครองด้วยคนที่มีอิทธิพลมากกว่าเสี่ยโป ซึ่งตมิสายังมองไม่เห็นหนทางนั้น หากแต่ว่าจู่ๆ ชื่อของฟิโอดอร์ อัครา คอมบารอฟ มาเฟียรัสเซียก็ลอยเข้ามา แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น ก็รีบสลัดภาพของอีกฝ่ายออกจากหัวเพราะนึกขึ้นมาได้ว่ามาเฟียหนุ่มไม่โยนเธอลงบ่อจระเข้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
ตมิสาถูกหญิงสาวสามสี่คนช่วยกันขัดสีฉวีพรรณผิวพรรณของเธอจนผุดผ่อง จากนั้นหญิงสาวก็ถูกเทรนด์วิธีการเอาอกเอาใจแขก ถึงแม้จะไม่อยากทำแต่ตมิสาไร้ทางเลือก พยายามจดจำในสิ่งที่คนที่ทำงานที่นี่หรือเรียกง่ายๆ ว่ารุ่นพี่แนะนำ
“เอาอกเอาใจแขกให้มาก เขาอยากได้อะไรก็ตามใจ แขกที่นี่ค่อนข้างมีระดับและกระเป๋าหนัก หากทำถูกใจพวกเขาก็พร้อมจะจ่าย พูดจาอ่อนหวานออดอ้อนหน่อยอยาากได้อะไรคนพวกนั้นก็แทบจะประเคน”
“แล้วมีแขกคนไหนที่ใจป้ำจ่ายทริปครั้งละเป็นแสนไหมคะ”
ตมิสาถามอย่างใคร่รู้ในขณะที่เดินตามหญิงสาวที่ชื่อว่าหอมเตยซึ่งเป็นคนที่เทรนด์งานให้กลับมาที่ห้องพักพนักงาน ส่วนห้องที่ใช้ดูและแขกนั้นจะอยู่อีกชั้นหนึ่ง แยกชั้นกันอย่างชัดเจน พนักงานสามารถเลือกจะพักข้างในหรือข้างนอกได้ตามแต่สะดวก แต่ในส่วนของตมิสานั้นต้องพักข้างในเพราะเพราะหญิงสาวมาทำงานเพื่อใช้หนี้ ทั้งคู่หยุดเท้าตรงหน้าห้องพักของตมิสา
“มีสิ แต่ส่วนใหญ่แขกพวกนั้นจะเป็นชาวต่างชาติ”
“แล้วเราเลือกแขกได้ไหมคะ”
เป็นอีกครั้งที่ตมิสาถามอย่างใคร่รู้ หากเป็นไปได้เธอไม่อยากทำงานที่นี่นานนัก ถ้าครั้งแรกได้หลักแสนเลยก็จะดีมาก หรืออย่างน้อยก็ใกล้เคียงกับตัวเลขที่เป็นหนี้หน่อยก็ยังดี
“นี่กะรับแขกครั้งเดียวรวยเลยหรือไงกัน”
หอมเตยหัวเราะอย่างขบขัน หากแต่ไม่ได้เป็นไปเชิงเยาะเย้ยติดจะเอ็นดูตมิสาเสียมากกว่า ส่วนตมิสานั้นส่ายหน้ารัวๆ เป็นการปฏิเสธ
“ไม่ใช่ค่ะ มิแค่อยากใช้หนี้ให้หมดจะได้กลับบ้าน”
“ฉันขอแนะนำหน่อยก็แล้วกัน และก็ขอพูดตรงๆ เลยนะ ดูก็รู้เธอน่ะยังซิงอยู่ ไหนๆ ก็จะเสียตัวอยู่แล้ว สู้กอบโกยไปด้วยไม่ดีกว่าหรือไงกัน เอาให้ตั้งตัวได้ไปเลย”
“ไม่ดีกว่าค่ะ มิแค่อยากใช้หนี้และกลับบ้าน”
เห็นท่าทางมุ่งมั่นแน่วแน่ของตมิสาหอมเตยก็ถอนหายใจก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยขึ้นมาว่า
“เอาละๆ ฉันก็แค่เสนอทางเลือก ส่วนไอ้เรื่องที่เธอถามฉันว่าเราเลือกแขกเองได้หรือเปล่า คำตอบคือไม่ได้”
“มิไม่ได้หมายความว่าจะเลือกคนนะคะ มิแค่อยากเลือกแขกที่เป็นชาวต่างชาติ มิแค่อยากได้ทริปหนัก”
“แบบนั้นก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน เพราะเราไม่มีสิทธิ์เลือกแขก แขกเท่านั้นที่เลือกเรา”
ได้ยินคำตอบแบบนั้นตมิสาก็ได้แต่ถอนหายใจคล้ายอ่อนล้า ก่อนจะผลักบานประตูเข้าไปด้านใน ประตูห้องถูกปิดลง ก่อนที่หอมเตยจะเดินจากไปหญิงสาวไม่ลืมหันมากำชับตมิสา
“เริ่มงานพรุ่งนี้นะ วันนี้ก็พักผ่อนเต็มที่ เพราะพรุ่งนี้เธออาจจะไม่ได้พัก”
- ผู้เขียน
