1.1
1074 คำ
บทที่ 1
รถยุโรปสีดำสนิทเลี้ยวเข้ามายังคฤหาสน์หรูหราที่ตั้งอยู่บนพื้นที่ของอำเภหนึ่งในจังหวัดชลบุรี ซึ่งเป็นคฤหาสน์ส่วนตัวของฟิโอดอร์ที่กินพื้นที่ราวๆ ยี่สิบไร่ ความใหญ่โตโอ่อ่าทำให้ตมิสาเผลอร้องว้าวพลางกวาดสายตามองด้วยความตื่นตาตื่นใจจนหลงลืมไปว่ามาที่ไหนเพราะอะไร จนกระทั่งรถจอดตรงหน้ามุข
“ลงมา”
เสียงเข้มดุๆ เรียกให้ตมิสาหลุดออกจากภวังค์ หญิงสาวคงจะไม่ขยับตัวลงจากรถง่ายดายเลยหากไม่ถูกปืนยกขึ้นมาจ่อตรงหน้า
“พี่เก็บปืนไปก่อนนะ ใจเย็นก่อน ฉันก็กำลังจะลงจากรถอยู่นี่ไง”
ตมิสายิ้มแหะๆ พลางกระโดดลงจากรถด้วยท่าทางที่ดูกระตือรือร้นจนเกินควร หญิงสาวยิ้มกว้างอย่างฝืนใจก่อนจะก้าวตามชายชาวยุโรปในสูทดำเข้าไปในตัวคฤหาสน์สไตล์โมเดิร์นคลาสสิกสองชั้นหลังมหึมา
ตมิสาถูกพามายังห้องหนึ่งซึ่งอยู่ชั้นใต้ดินของคฤหาสน์หรูหรา ตมิสาถึงกับลำคอแห้งผากเพราะนอกจากบริเวณชั้นใต้ดินจะค่อนข้างมืดสลัวแล้วหญิงสาวยังรู้สึกว่ามันเย็นยะเยือกจนน่าขนลุก
“เข้าไป”
หญิงสาวถูกผลักเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง ก่อนที่ประตูห้องจะถูกปิดลงอย่างรวดเร็วจนตมิสาอ้าปากร้องขอความเห็นใจแทบไม่ทัน เท้าเปลือยเปล่ากระทืบลงพื้นอย่างหงุดหงิด กำปั้นเล็กที่ยกขึ้นทำท่าจะเคาะประตูก็ถูกลดลงเพราะชั่งใจแล้วว่าทำไปก็คงไร้ประโยชน์
“แค่เขวี้ยงรองเท้าใส่จำเป็นต้องจับมาขังเลยหรือไงกันป่าเถื่อน”
ตมิสาบ่นอุบตอนที่ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเก่าซึ่งเป็นดูเหมือนว่าจะเฟอร์นิเจอร์เพียงชิ้นเดียวในห้องนั้น ก่อนที่ตมิสาจะเหลือบสายตาไปเห็นโต๊ะเล็กตัวหนึ่งที่มุมในสุดอีกตัวหนึ่ง ดวงตากลมโตสีดำขลับกวาดมองไปรอบๆ ก็ต้องถอนหายใจเมื่อไม่มีทางไหนให้เธอหนีออกไปได้เลย
แบบนั้นความหวาดกลัวก็ยิ่งจับขั้วหัวใจ ตมิสาพยายามเพ่งสายตาไปยังนอกห้องผ่านกระจกทึบที่แม้ว่าจะพยายามเพ่งสายตาเท่าไรก็ไม่สามารถมองเห็นด้านนอกได้เลย แต่หญิงสาวเดาว่าคนข้างนอกคงมองเห็นเธออย่างชัดเจน ตมิสาได้แต่ถอนหายใจและภาวนาว่าอีกฝ่ายคงไม่ฆ่าเธอทิ้งเพราะแค่เธอเขวี้ยงรองเท้าใส่หรอกนะ
ฟิโอดอร์ อัครา คอมบารอฟ มาเฟียชาวรัสเซียวัยสามสิบสามปีที่ถือสองสัญชาตินั่นก็คือ สัญชาติไทยและสัญชาติรัสเซีย ต้นตระกูลของบิดาชายหนุ่มเป็นมาเฟียสืบทอดกันมาหลายรุ่น เดิมทีตระกูลคอมบารอฟเป็นมาเฟียที่ทำธุรกิจสีดำเท่านั้น ซึ่งนั้นหมายความว่าธุรกิจของพวกเขาล้วนผิดกฏหมาย หากแต่พอมาถึงรุ่นปู่ของเขาผู้ซึ่งเริ่มการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญ ธุรกิจสีดำค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นธุรกิจสีเทา ธุรกิจที่พวกเขาครอบครองไม่ใช่ธุรกิจที่ขาวสะอาดนัก ทว่าก็ไม่ใช่ธุรกิจที่ผิดกฏหมาย ภายใต้คอมบารอฟ คอร์ป ฟิโอดอร์มีธุรกิจมากมายทั้งในไทยและรัสเซีย รวมถึงอีกหลายประเทศทั่วโลก ส่วนในไทยนั้นฟิโอดอร์มีธุรกิจในเครืออัครากรุ๊ป ซึ่งเป็นธุรกิจฝั่งมารดา ที่ทำกำไรให้มากหน่อยก็คือธุรกิจนำเข้ารถยนต์จากต่างประเทศ
ร่างสูงก้าวลงจากรถที่จอดสนิทยังหน้ามุขคฤหาสน์ส่วนตัวในอำเภอสัตหีบในช่วงบ่ายคล้อยหลังจากที่เขารับจัดการธุระกับเลขาฯ ของรัฐมนตรีกระทรวงยุทธการเรียบร้อยแล้ว
“อยู่ไหน”
ฟิโอดอร์ถามเสียงเรียบตอนที่เดินก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ รอบตัวของมาเฟียหนุ่มยังคงรายล้อมไปด้วยเหล่าบอดี้การ์ด ก่อนที่จะค่อยๆ แยกตัวออกไปเมื่อตอนที่ก้าวเข้ามาถึงห้องโถง เหลือเพียงบอริสผู้เป็นมือซ้าย และอีวานผู้เป็นมือขวาเท่านั้น
“อยู่ที่ชั้นใต้ดินครับ”
อีวานเป็นคนรายงาน ฟิโอดอร์พยักหน้าเล็กน้อยเป็นการรับรู้ สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉยเช่นเดิม หากแต่เท้าหนาเบี่ยงเส้นทางไปยังทางลงห้องใต้ดินแทน
เสียงลูกบิดถูกปลดล็อคทำให้หัวใจของตมิสาเต้นถี่รัวด้วยความตื่นกลัว หญิงสาวผุดตัวลุกขึ้นยืนเป็นจังหวะเดียวกับประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพอดี
เป็นครั้งแรกที่ตมิสาได้เห็นนัยน์ตาสีเทาอมฟ้าคู่สวยของฟิโอดอร์ ร่างสูงสง่าก้าเข้ามาในห้องที่เธออยู่เพียงลำพังก่อนที่ประตูห้องจะถููกปิดลง เสียงบานประตูกระทบขอบไม้ทำให้ตมิสาที่คล้ายตกอยู่ในภวังค์ตอนที่สบเข้ากับดวงตาคมกริบคู่นั้นของฟิโอดอร์สะดุ้งตัวน้อยๆ กล้ามเนื้อในอกซ้ายเต้นถี่รัวขึ้นเมื่ออีกฝ่ายมาหยุุดเท้าตรงหน้าในระยะประชิด ตมิสากลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงคอ ในขณะที่เท้าเปลือยเปล่าค่อยๆ ขยับถอยไปด้านหลังเมื่อฟิโอดอร์ค่อยๆ คุกคามเธออย่างใจเย็น จนกระทั่งแผ่นหลังของหญิงสาวกระแทกเข้ากับผนังห้อง มาเฟียหนุ่มถึงได้หยุดคุกคามเธอ แต่ระยะห่างระหว่าง
กันก็เหลือน้อยเต็มทน
“ฉันควรจะจัดการเธอยังไงดี”
ฟิโอดอร์กล่าวเสียงเรียบหากแต่เนื้อหาในถ้อยคำของเขาทำให้ตมิสาลำคอแห้งผากขึ้นมาฉับพลัน เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงคออย่างยากลำบาก ความหวาดหวั่นก่อตัวขึ้นในอกอย่างน่ากังวล
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ แบบว่า...มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ คุณไม่เคยหรือไง เวลาที่เราโกรธหรือโมโห เราก็จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ค่อยได้ เรียกว่าเผลอตัวไง แหะๆ”
ตมิสากระพริบตาปริบๆ แล้วพยายามอธิบายอย่างขอความเห็นใจ ฟิโอดอร์ยังคงมองหญิงสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นว่า
“เผลอตัวบ่อยๆ ระวังจะตายไม่รู้ตัว”
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขค่ะ
- ผู้เขียน
