จิ้นเหอส่งเสียงครางและในเวลาเดียวกันนั้นหญิงสาวก็รู้สึกถึงการปริแยกของนิ่มเนื้อภายใน มันลั่นในสำนึกราวถูกบีบคั้นและยังความปวดแปลบเพราะเป็นครั้งแรกของการสูญเสียพรหมจรรย์ จิ้นเหอดึงดันความแข็งแกร่งเพื่อให้ตัวเขาและนางสอดประสานกันแนบสนิททุกอณู ฟางซินกดปลายเล็บลงบนไหล่กว้างและกรีดมันบนแผ่นหลังของเขา นางนิ่วหน้าและส่งเสียงลึกในลำคอ
“อือ...อา...อือ...จิ้นเหอ...ช่วยข้าด้วย...ชะ...ช่วยด้วย”
“ฟางซิน...อา...อา”
เสียงแหบปร่าของทั้งสองสอดประสานกันเสมือนร่างแกร่งของเขาและร่างแน่งน้อยของืนางที่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวราวกับว่าเวลาได้หยุดเดินลง ณ ห้วงยามแห่งปรารถนา จิ้นเหอโหมกายเข้าหาเรือนร่างบอบบาง ฟางซินอดกลั้นต่อความเจ็บปวดแม้รู้สึกถึงลมปราณไหลวนหวนกลับประหนึ่งสายน้ำแตกซ่านยามกระทบผาหิน ยิ่งแม่ทัพหนุ่มโหมกระแทกความแข็งแกร่งก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบคั้นในหลืบลับ นิ่มเนื้ออ่อนนุ่มของกลีบผกาเริ่มฉ่ำความหวานอาบแก
