แม่ทัพหนุ่มรู้สึกตัวอีกครั้งจากหลับไหลหลังราตรีอันยาวนานด้วยรสเสน่หาที่ทั้งเขาและฟางซินต่างปรนเปรอต่อกันด้วยบทพิศวาสอันเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและหวานซึ้ง ในอ้อมแขนของเขาร่างของหญิงสาวยังหลับใหลหนุนอยู่บนท่อนแขนแกร่ง จิ้นเหอจุมพิตบนหน้าผากและเปลือกตาบนใบหน้าสวยซึ้งผุดผาดก่อนเขาขยับตัวเลื่อนท่อนแขนออกจากหัวของนาง เขาพินิจฟางซินชั่วขณะที่นางยังหลงลืมในนิทรา ความงามของหญิงสาวติดตรึงตาเขานับแต่วันแรกที่ได้พบ
นางเป็นหญิงดงามมากเกินกว่าจะเป็นแค่สาวชาวบ้านธรรมดาจนเขายังสงสัย กลิ่นหอมดอกไม้อ่อนเบาอบอวลจากการกายสาวผุดผ่อง จิ้นเหอจ้องมองด้วยแววตาอาบความลึกซึ้งและชั่ววาบหนึ่งเขากลับนึกถึงภาระหน้าที่ที่เขาตั้งใจดั้นด้นมาถึงที่นี่เพราะต้องการนำตัวนางมารหมื่นบุปผากลับไปลงโทษ ถึงตอนนี้เขากลับสับสนหัวใจยิ่ง สามัญสำนึกบอกว่าเขาเป็นนายทหารตงฉินที่มิเคยบิดพลิ้วต่อหน้าที่และยังคงมั่นคงต่อความรักที่เคยมีแก่หญิ
