“หอตะวันตก!” หลวนคุนอุทานเบา ๆ “มิคิดเลยว่าแท้จริงบุคคลอีกหนึ่งที่คนทั้งยุทธภพตามหาจะอยู่แค่ปลายเส้นผมบังตาข้าเท่านั้น มินึกเลยว่าท่านลุงจะทำสิ่งที่ข้านึกไม่ถึงหลายอย่าง ทั้งฆ่าคนเพื่อแย่งชิงคัมภีร์และเก็บงำความลับที่ข้ามิเคยล่วงรู้”
“ไป๋เจี้ยนบังคับให้จิวทำนายอนาคตให้เพื่อรอดพ้นมิให้ทางการจับได้ว่าเขาร่วมมือกับพวกโจรออกปล้นสะดมพวกเศรษฐีและก่อนกระทำการใด ๆ ก็ตาม”
“เป็นความจริงดังคำร่ำลือหากแต่อาตมาเองก็มิเคยรู้ว่ามันเป็นความจริง”
หยางเซิงส่ายหน้าไปมาและสวดแผ่เมตตาให้กับความวายวุ่นที่เกิดขึ้นมิหยุดหย่อน เหมยเหม่ยที่นิ่งฟังอยู่นานแล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า
“ถ้าเช่นนั้นเราก็ต้องรีบพาท่านประมุขไปหาเทพพยากรณ์ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป”
“ข้าจะเป็นผู้พาพวกท่านกลับเข้าไปยังพรรคเฟิงอี้ด้วยตัวข้าเอง”
“แล้วไป๋เจี้ยนล่ะ ท่านจะบอกแก่คนในสำนักว่าอย่างไร”
หวังซื่อถาม หลวนคุนลุกขึ้นยืนและยืดไหล่หลังตรงอย่างสง
