“ฟางซิน...ช่วยข้าด้วย...ข้าเจ็บเหลือเกิน...ช่วยด้วย!!!”
นางมารดอกไม้เงินส่งเสียงอยู่เช่นนั้นหากก็มิมีผู้ใดช่วยนางได้ ฟางซินมองด้วยสายตาแห่งความเวทนาสงสารแต่เหมยเหม่ยกลับมองด้วยความสะใจ
“คนเยี่ยงมี่อิงต้องเจอแบบนี้ ต้องตายอย่างทุกข์ทรมานเพราะความทะยานอยากของนางเอง”
“แต่ก็น่ากลัวเหลือเกิน”
หวังซื่อกล่าวเสียงสั่นด้วยมินึกว่าการลงทัณฑ์ของพรรคมารจะโหดร้ายปานนี้ เขาเห็นมี่อิงลนลานทั้งที่หยาดโลหิตท่วมตัว นางตะเกียกตะกายอย่างน่าเวทนาขณะหยางเซิงไต้ซือเริ่มสวดมนต์แผ่เมตตาด้วยเสียงอันเบา เสียงกรีดร้องของมี่อิงค่อยเบาลงทีละน้อย นางพยายามเอื้อมมือเปื้อนเลือดแดงฉานออกมาเบื้องหน้าราวกับจะไขว่คว้าพร้อมสะอื้นไห้
“ฟางซิน...บัลลังค์ยิ่งใหญ่หากก็มิมีผู้ใดได้ครอบครอง...ข้ามิเชื่อเทพพยากรณ์ ข้ามิเชื่อนาง...จึงต้อง...เป็นเช่นนี้...”
นัยน์ตาของมี่อิงวาวโรจน์ขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมลมหายใจของนางก่อนจะฟุบลง
