จิ้นเหอควบม้าของเขาที่มีฟางซินอยู่ข้างหลังฝ่าดงไม้และทางลาดชันเต็มไปด้วยชะง่อนหินตามหน้าผาน้อยใหญ่มุ่งหน้าไปไม่หยุดยั้ง นางมารหมื่นบุปปผาติดสอยห้อยตามและกอดเอวแม่ทัพหนุ่มไว้แน่นแม้จะไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าเป็นอย่างไรและจิ้นเหอจะพานางไปไหนกระทั่งอาชาคู่ใจของเขาค่อยลดความเร็วลงเมื่อจิ้นเหอดึงบังเ**ยนและหันกลับไปเบื้องหลังที่มองเห็นแต่ไม้รกเรื้อบนทางสูงชันแต่ก็ไม่เห็นเงาของหวังซื่อซึ่งเขาเห็นว่าผู้ติดตามควบม้าตามมาห่าง ๆ ก่อนจะหายไป ฟางซินมองไปรอบ ๆ และพึ่งนึกบางอย่างขึ้นได้
“ท่านจิ้นเหอ...นี่เป็นทางไปยังถ้ำธารแสงจันทร์”
“ข้ามิรู้ดอกว่าหนทางนี้มุ่งสู่ทิศใดและไม่ได้ตั้งใจกลับไปที่นั่นด้วย”
จิ้นเหอเสียงกระด้างหากชั่ววาบก็รู้สึกถึงความอุ่นจากร่างนุ่มที่นั่งเบียดอยู่ด้านหลัง เขาได้ยินเสียงลมหายใจหอบของฟางซิน ลมหายใจของนางร้อนผ่าว แม่ทัพหนุ่มนิ่งไปชั่วขณะก่อนพ
