จิ้นเหอผลักร่างของหวังซื่อไปอีกทางขณะที่เขาเองก็กระโดดหลบแทบไม่ทันเมื่อแผ่นหินขนาดใหญ่ลอยลิ่วเข้ามาด้วยพลังฝ่ามืออันร้ายกาจของเพ่ยหลิน ผู้ติดตามของเขาล้มกลิ้งไปหลายตลบก่อนจะทรงตัวไว้ได้และรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังเสาหลักใหญ่
ขณะนั้นเหลือเพียงฟางซินยังคงนั่งคุกเข่าบนลานพิธีซึ่งอยู่บนหน้าผาสูง ในมือกำจอกยาไว้แน่น นางมองดูการสับประยุทธ์ของเพ่ยหลินและจิ้นเหอที่ต่างคนต่างมิมีผู้ใดเพลี่ยงพล้ำต่อกัน น้ำตาหยดหนึ่งไหลรดบนแก้มซีดและรอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมปากของนางมารหมื่นบุปผา ไม่ว่าจะอย่างไร ยุทธภพนี้จะวายวุ่นและนางต้องปวดร้าวเพียงไหน แต่สิ่งหนึ่งที่จะยังคงมั่นและเป็นเช่นนั้นตลอดไปคือหัวใจรักที่นางได้มอบให้แม่ทัพหนุ่มผู้กร้าวแกร่ง
เฉิงจิ้นเหอ...
ฟางซินหันกลับไปยังโต๊ะทำพิธีซึ่งเบื้องหน้าคือท้องฟ้าจรดตัวลงมาพบกับยอดเขาสูงตระหง่านแห่งหวงซานขณะค่อย ๆ ยกจอกยาขึ้นจรดริมฝีปาก แต่แล้วก็ต้องตระหนกจากพลังที่วูบ
