เพ่ยหลินเหยียดเยาะฟางซินที่นั่งนิ่ง นางมารหมื่นบุปผาเหลียวกลับไปมองจิ้นเหอที่ยืนอยู่ห่างไปไม่ไกล ไม่ว่าจะอย่างไรภาพนายทหารหนุ่มผู้มีท่วงท่าสง่างามและกล้าหาญยังชัดเจนในความรู้สึกของนางเสมอ ทั้งสองสบตากันแม้ไกลห่างหลายก้าวหากในชั่วยามคับขันแม่ทัพผู้กล้าแกร่งกลับมองเห็นประกายพรายระยับในดวงตาแสนงามคู่นั้นที่ทำให้เขาไหวหวั่นราวคลื่นโลมไล้ผาหิน ทั้งสองสบนัยน์ตากันและกันชั่วขณะก่อนฟางซินดึงสัมปชัญญะคืนกลับและกล่าวกับเพ่ยหลิน
“ท่านแม่ ได้โปรดปล่อยหวังซื่อไปเถิด เขามิรู้เรื่องอันใด ส่วนข้าจะขอยอมกลืนพิษและตายอยู่ที่นี่”
“ข้าจะปล่อยพวกราชสำนักทั้งสองไป แต่...มันต้องข้ามศพข้าไปให้ได้เสียก่อน!”
มารดาบุญธรรมไม่ยอมฟังนาง เพ่ยหลินแม้เป็นหญิงวัยเกือบเจ็ดสิบหากนางก็ยังเปี่ยมด้วยพลังวรยุทธ์และสำแดงฤทธิ์เดชอันน่าสะพรึงด้วยการปรี่เข้าหาแม่ทัพหนุ่มที่เตรียมพร้อมรับการปะทะ
