“ฮ่าๆๆๆ...ว่ายังไงเล่าท่านประมุข ดูตอนนี้ซีท่านช่างน่าสมเพชยิ่งนัก เคยนั่งอยู่แต่บนบัลลังค์ทอง มีเสื้อคลุมและมาลาประดับผมสมกับสถานะอันยิ่งใหญ่ ไหนจะยังผู้ติดตามและผู้ที่ต้องก้มกรานโค้งคำนับคอยรับใช้ ไฉนกลับกลายเป็นผู้ตกต่ำต้องถูกขังในคุกเยี่ยงนักโทษประหาร”
“เจ้าจะพาข้าไปยังลานพิธีบนผาหินของหอบุปผาสวรรค์มิใช่รึ ข้าพร้อมแล้ว”
ฟางซินตอบกลับด้วยน้ำเสียงอันแน่นหนักราวกับนางมิได้ยี่หระต่อบทสุดท้ายแห่งโชคชะตา มี่อิงแสยะยิ้มร้าย
“หึ! นี่เจ้าคงเตรียมพร้อมรับความตายของตัวเองไว้แล้วซีนะ ช่างน่าสงสารนางมารหมื่นบุปผา ฮ่าๆๆๆๆ....สุดท้ายก็กลายเป็นแค่หญิงวิปปลาศให้คนทั้งยุทธภพเยาะหยันในความโง่เง่าของเจ้าที่ยอมแลกทุกอย่างกับความรัก...แล้วเจ้าล่ะ” นางหันกลับไปยังหวังซื่อที่มีสีหน้าตกใจ “เจ้าก็คงเหมือนนาง ยิ้มรับต่อโชคชะตาที่กำลังจะขาดสิ้นในอีกไม่กี่ชั่วยามข้างหน้า!”
