“จิ้นเหอ...”
ฟางซินฟลั่งน้ำตาเมื่อถูกแรงบีบคั้นและเห็นว่ามิอาจต้านทานกำลังฝ่ายศัตรูทั้งไป๋เจี้ยนและมี่อิงได้นางจึงตัดสินใจในท้ายที่สุด
“ก็ได้...ข้าจะบอกที่ซ่อนคัมภีร์เล่มนั้น แต่...พวกเจ้าต้องปล่อยจิ้นเหอ ต้องปล่อยเขาไป”
“แค่เจ้าบอกมาเท่านั้น”
ไป๋เจี้ยนเลิกคิ้วและแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ จิ้นเหอหลับตาลงด้วยเจ็บปวดในหัวใจ ฟางซินต้องเสียสะเพื่อเขาอีกสักกี่หน แม่ทัพหนุ่มมิมีคำอธิบายใดถึงหัวใจอันเด็ดเดี่ยวของนางมารหมื่นบุปผาที่รวบรวมกำลังใจสุดท้ายเอ่ยขึ้นว่า
“คัมภีร์เล่มนั้น...ซ่อนอยู่ที่...”
“มันอยู่ที่ใด...มันอยู่ที่...ฮึก!!”
ไป๋เจี้ยนพูดไม่ทันสิ้นประโยคก็เกิดอาการกระตุกขึ้นโดยเฉียบพลัน ดวงตาเหลือกถลนเบิกค้างขณะจิ้นเหอลืมตาขึ้นและเกิดความตระหนกเช่นกันเมื่อเห็นเจ้าสำนักเฟิงอี้ยืนตัวแข็ง ไป๋เจี้ยนใบหน้าบิดเบี้ยวเมื่อก้มลงมองบนหน้าอกก็เห็นลูกศรปักอยู่ ธารโลหิตสีแดงเถือกค่อย ๆ ทะลักออกมาและร่างน
