ทะลุมิติมาเป็นสาวน้อยในหมู่บ้านหนานชุน

เอาปลาไปขาย

หลงจู๊ให้เสี่ยวเอ้อนำไปชั่งปลาหนักทั้งหมดยี่สิบสองชั่ง ได้เงินสี่ร้อยสี่สิบอิแปะ หลงจู๊หานให้มาสี่ร้อยห้าสิบอิแปะ แล้วยังย้ำว่าหากมีอีกให้ทั้งสองนำมาขายได้ตลอด

อย่าดูถูกเงิน 450 อิแปะเชียว ค่าแรงในเมืองวันละ 30อิแปะ ข้าวสารชั้นเลวจินละ 25 อิแปะ (1จิน=500กรัม) ข้าวสารชั้นดีจินละ 40 อิแปะ น้ำตาลสารจินละ 40 อิแปะ เกลือจินละ 50 อิแปะ แป้งสาลีจินละ 20 อิแปะ

สองพี่น้องรับเงินมาก็รีบไปซื้อข้าวสาร แป้ง ทันที เพราะกลัวจะกลับถึงบ้านมืด ลู่จื้อซื้อข้าวชั้นเลวสามจิน ชั้นดีสองจิน น้ำตาล เกลือ อย่างละจิน แป้งสาลีห้าจิน จ่ายไปทั้งสิ้นสามร้อยสี่สิบห้าอิแปะ ลู่เพ่ยถึงกับปาดเหงื่อ น้องสาวใช้เงินเก่งจริงๆ

ลู่จื้อเหลือเงินหนึ่งร้อยห้าอิแปะ จึงซื้อเนื้อหมูกลับบ้าน

“เถ้าแก่ เนื้อหมูขายอย่างไรเจ้าคะ”

“เนื้อหมูจินละยี่สิบอิแปะ มันหมูจินละสิบห้าอิแปะ เจ้าอยากได้แบบใดเล่า”

“ข้าขอเนื้อหมูสองจิน มันหมูสามจิน กระดูกขายเท่าใดเจ้าคะ”

“กระดูกสองท่อนนี้ ข้าไม่คิดเจ้าซื้อเยอะค่ายกให้แล้วกัน” กระดูกหมูส่วนมากเถ้าแก่จะเก็บไว้ให้สุนัข หากมีคนขอซื้อก็จะขายถูกๆ เพียงห้าอิแปะเท่านั้น

หากลู่จื้อนางรู้ว่านางได้แย่งกระดูกสุนัขกิน ไม่รู้จะทำหน้าออกมาเช่นไร

กว่าจะกลับได้ เงินก็เหลือเพียงยี่สิบอิแปะ ลู่เพ่ยกลัวลู่จื้อจะใช้จนหมดเลยลากน้องสาวกลับบ้าน เขาคิดตลอดทางกลับบ้านว่าพรุ่งนี้จะจับปลามาขายใหม่จะได้หาเงินมารักษาบิดา

สองพี่น้องถึงบ้านก็เป็นยามเซิน (15.00-16.59น.) ลู่จื้อหมดแรงไปเสียแล้ว ลู่เพ่ยเลยให้น้องสาวไปพักก่อน ตนเองนำของไปเก็บแล้วช่วยท่านแม่ทำอาหารเย็น

“พวกเจ้าซื้ออะไรมาเยอะแยะเพียงนี้” จินหรูเห็นของที่ลู่เพ่ยยกมาเก็บในครัวก็ตกใจ

“พวกข้าขายปลามาได้สี่ร้อยห้าสิบอิแปะ น้องสาวเลยซื้อของพวกนี้ ท่านแม่นี่เงินที่เหลือขอรับ ท่านเก็บไว้ พรุ่งนี้พวกข้าจะจับปลาไปขายอีก ท่านพ่อจะได้หาหมอเสียที” ลู่เพ่ยแจกแจงที่มาของเงินและน้องสาวคนดีที่ใช้เงินจนเหลือเพียงยี่สิบอิแปะเท่านั้น

“ขายได้มากถึงเพียงนี้ ดีๆ พ่อของเจ้าจะได้หายเร็วๆ” นางจินหรูยิ้มกว้างอย่างดีใจ เมื่อรู้ว่าบุตรชายบุตรสาวสามารถหาเงินมาได้ไม่น้อยเลย

มื้อเย็นเป็นท่านแม่ที่ทำอาหาร น้ำแกงปลา กับปลาย่าง พร้อมข้าวสวย เป็นมื้อที่ทุกคนพอใจ ขนาดท่านพ่อจางหมินยังกินข้าวได้เยอะขึ้นตั้งหนึ่งถ้วย

หลังมื้อเย็นลู่จื้อที่ได้พักแล้วจึงชวนลู่เพ่ยไปทำหลุมดักปลา หลุมดักปลาของลู่จื้อนั้น นางทำริมแม่น้ำที่น้ำไหลดีและเลือกให้ห่างไกลจากชาวบ้าน นางขุดหลุมแล้วนำหินมาล้อมไว้รอบๆ

ลู่เพ่ยมองดูเขายังไม่คิดว่าจะมีปลาที่ไหนมาเข้าได้ แต่พอช่วยน้องสาวขุดหลุมที่สาม หลุมที่สี่ หลุมแรกก็มีปลาที่ไหลกับน้ำเข้ามาในหลุมแล้วว่ายออกไม่ได้

“เจ้า รู้ได้อย่างไรว่าต้องทำหลุมเช่นนี้” น้องสาวเขาตอนอยู่บ้านใหญ่ทำงานต่างวัวต่างม้า ไม่มีทางที่จะมีคนสอนให้ทำเช่นนี้แน่

“ข้าเดา” ลู่จื้อเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าใสซื่อ

“…” ลู่เพ่ย

“วันนี้ขุดเพียงห้าหลุมก็พอ พรุ่งนี้เช้าค่อยมาจับปลาไปขาย” สองพี่น้องจึงพากันเดินกลับบ้าน

ลู่จื้อมาถึงบ้านก็อาบน้ำ นางยังบังคับให้พี่ชายไปอาบน้ำด้วย ชาวบ้านทั่วไปจะอาบน้ำวันละครั้งหรือไม่อาบเลย แต่น้องสาวเขาตั้งแต่หายจากไม่สบายนางอาบวันละสองครั้ง แล้วยังบังคับให้เขากับท่านแม่ทำแบบนางด้วย

ยามเหมา (05.00-06.59น.) สองพี่น้องหิ้วถังน้ำไปใส่ปลากัน พอถึงหลุมที่ขุดไว้ลู่เพ่ยถึงกับตะลึงอ้าปากค้าง ปลาอยู่เต็มทุกหลุม ถังน้ำที่เตรียมมาสองใบไม่พอใส่เลยทีเดียว

ลู่จื้อให้ลู่เพ่ยไปยืมถังน้ำบ้านป้าหนิง เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วยังช่วยเหลือบ้านรองจางเสมออีกด้วย แล้วยังให้ขอยืมรถเข็นมาด้วย เพราะหากต้องแบกถังใส่ปลากลับบ้านไม่รู้ว่าทั้งสองจะต้องแบกกี่รอบ

สองพี่น้องเข็นปลากลับถึงบ้านก็เข้าปลายยามเฉินแล้ว (07.00-08.59น.) ทั้งคู่หิวโหยกันมาเลย เมื่อท่านแม่เรียกกินข้าวก็ก้มหน้าแข่งกันกินทันที จากนั้นก็ช่วยกันเข็นรถเข้าเมืองเพื่อขายปลา ลู่จื้อหาผ้ามาคลุมปิดสายตาชาวบ้านแต่ก็มีคนอยากจะรู้อยู่ดี

“ลู่จื้อ ลู่เพ่ย เจ้าสองคนจะไปไหนกัน นั่นเข็นอะไรมาด้วย”

“นั่นสิ มีเรื่องดีๆ ก็ต้องบอกกล่าวกันบ้าง คนหมู่บ้านเดียวกันแท้ๆ”

“ข้ากับน้องสาวจับปลาได้เล็กน้อยจึงจะลองนำไปขายในเมืองดูขอรับ”

“ไหน ไหน ข้าขอดูหน่อย หากมีน้อยเจ้าก็มาขายพวกข้าถูกๆ เถิด” ปัดโธ่อีป้า ลู่จื้อกลอกตา

“ขายให้ท่านป้าได้นะเจ้าคะ หากจะช่วยข้าซื้อ พวกข้ากำลังหาเงินซื้อยาให้ท่านพ่อ หากไม่พอต้องรบกวนท่านป้าช่วยออกเงินซื้อยาให้ท่านพ่อข้าด้วยนะเจ้าคะ” หลังลู่จื้อกล่าวจบ ป้าๆ ทั้งหลายก็รีบขอตัวไปทำงานทันที

ค่ายาของจางหมินผู้ใดก็รู้ว่าคงไม่น้อย แล้วจะมีใครกล้าออกให้กันเล่า

หลังเหตุการณ์นั้นสองพี่น้องก็เดินทางเข้าตัวเมืองอย่างไม่มีคนกวนใจ

เสี่ยวเอ้อที่เห็นสองพี่น้องก็ดีใจอย่างมาก เพราะปลาที่ขึ้นโต๊ะลูกค้าเมื่อวานได้รับคำชมมากมายทำให้พวกเสี่ยวเอ้อได้รับรางวัลจากลูกค้ากันทุกคน ไม่เสียทีที่ออกมารอทั้งคู่ตั้งแต่เช้า

ปลาวันนี้ขายได้ร้อยห้าสิบชั่ง ได้เงินมาสามตำลึงเงิน ลู่จื้อเลยแจ้งว่าต่อไปจะนำปลามาส่งทุกสองวัน ลู่จื้อส่งเงินให้พี่ชายเก็บไว้ แต่ลู่เพ่ยนั้นมือไม้สั่นไปหมด ระแวงจะกลัวคนมาแย่งไป ลู่

“ท่านพี่ ต่อไปท่านจะต้องถือเงินมากกว่านี้ เงินเพียงเท่านี้ทำให้ท่านถึงกับตัวสั่นได้เลยรึ” ลู่จื้อส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ หากลู่เพ่ยได้เห็นยอดเงินของนางเมื่อชีวิต ก่อนไม่จะเป็นลมไปเลยหรือไม่

เมื่อสงบใจได้แล้วลู่เพ่ยจึงให้ลู่จื้อขึ้นไปนั่งบนรถเข็นแล้วพาน้องสาวกลับบ้าน

เมื่อถึงบ้านลู่เพ่ยนำเงินออกมาให้มารดาเป็นผู้เก็บไว้ จินหรูที่รับเงินมาก็มือสั่น วันเดียวบุตรทั้งสองคนหาเงินได้มากเพียงนี้ หากเป็นตอนที่จางหมินยังไม่ล้มเจ็บ เงินจากการล่าสัตว์ก็ได้มากอยู่ แต่เงินทั้งหมดนั้นแม่สามีนางเป็นคนเก็บ เงินจึงมาไม่ถึงมือนาง เมื่อได้ถือเงินขนาดนี้ย่อมตื่นเต้นเป็นธรรมดา