@1 สัปดาห์ต่อมา
ผมมองเพื่อนทั้งสองด้วยสายตาที่ผสมไปด้วยความรำคาญกับความเหนื่อยหน่าย ริมฝีปากขบกัดเบา ๆ อย่างหงุดหงิดขณะหยิบผลไม้หมักมาเคี้ยวต่อ หัวใจเต้นตุบ ๆ อย่างแปลก ๆ เหมือนมีอะไรแทรกแซงความสงบอยู่ข้างใน แต่ก็ยังคงทำหน้านิ่งไม่ยอมแสดงออกมาให้เห็นมากนัก
อคินแสยะยิ้มมุมปาก พร้อมเสียงเหน็บแนมที่ทำให้บรรยากาศรอบ ๆ ห้องดูตึงเครียดขึ้นเล็กน้อย
"มึงแดกอะไรขนาดนั้นวะ เปรี้ยวจะตาย กินเข้าไปได้ไง : อคิน"
ผมส่งสายตาค้อนขวับ พลางเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะตอบกลับอย่างห้วน ๆ
"เสือก..!"
แต่ก็ยังไม่วายที่อคินจะหัวเราะหึ ๆ เหมือนพอใจได้ยินเสียงตอบโต้
"อ้าว..ไอเชี้ย...กูแค่ถามไหม ปากคอเราะร้ายตลอดเลยนะมึง : อคิน"
ดีเทลยืนพิงผนังห้องอย่างผ่อนคลายแต่สายตาไม่วายจับจ้องผมอย่างสงสัย ท่าทางเป็นห่วงแต่แฝงไว้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"หมู่นี้มึงดูผิดปกติไปนะ...เป็นอะไรวะ กินแต่ของหมักของดอง : ดีเทล"
ผมหรี่ต
