“รักได้ ก็เลิกรักได้ครับน้องเม” คำตอบพร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏแก่สายตาของเธอเต็มสองตา
เยือกเย็น เย็นชา ไร้เยื่อใย
ไม่เหมือนที่คิดไว้ ไม่เหมือนกับที่เธอคิดเลยสักนิด
“งั้นปล่อยเมนะ!” ถ้าไม่รักแล้วก็ปล่อยเลย ไม่รักแล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีก
“หึ!” เขาแค่นเสียงใส่หน้าเธอ กระชากเศษผ้าชิ้นสุดท้ายทิ้งจากตัวแล้วยกเธอขึ้นอุ้มพาดบ่าทันที
“ปล่อยเมเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!” ทุบหลังแกร่งและดิ้นอยู่บนไหล่กว้าง
เขาก้าวเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว หมุนไปมาจนเธอเวียนหัวโดยเธอพอมองออกว่ามาที่ตู้เสื้อผ้า แล้วค่อยกลับไปที่เตียง
ตุบ! โยนเธอลงเตียงอย่างไม่เบาเลยสักนิด ไร้ความทนุถนอมอย่างสิ้นเชิง
เธอยังปรับตัวไม่ได้เขาก็จับพลิกเธอคว่ำ ดึงข้อมือของเธอไขว้หลังแล้วมัดข้อมือทั้งสองข้างเข้าหากัน
“ปล่อยนะ!” ได้แต่ดีดดิ้นอยู่ใต้ร่างของเขาอย่างไร้ทางสู้ สุดท้ายก็ถูกมัดแน่นแล้วจับพลิกอย่างแรงให้หงายเผชิญหน้ากับเขา “อย่าม
