ที่นี่แทบไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อสองปีก่อน ยกเว้นสวนในคฤหาสน์ที่มีการปลูกต้นไม้ต่างจากเดิม แต่ตัวคฤหาสน์ยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เมื่อได้ยืนอยู่หน้าบ้านหลังนี้ ความรู้สึกของแพรไหมก็ต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง
เมื่อสองปีก่อน เธออาจจะรู้สึกเกลียด หรือแม้แต่ในตอนที่เดินจากไปก็ยังมีความคิดที่อยากจะแก้แค้นอยู่เล็กน้อย
แต่ในตอนนี้ เมื่อได้กลับมายืนที่นี่อีกครั้ง จิตใจของเธอสงบลงมาก
เหตุการณ์ในอดีตยังคงชัดเจนในความทรงจำ เธอไม่เคยลืม แต่ความรู้สึกในใจก็ไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
แพรไหมสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเดินไปกดกริ่งหน้าประตู
ไม่นาน ประตูก็เปิดออก
“ป้าอันดา!” เมื่อเห็นป้าอันดา แพรไหมยิ้มและทักทายด้วยเสียงสดใส
ป้าอันดาเองก็ไม่คิดว่าเธอจะมาที่นี่
“คุณ…ไม่สิ คุณแพร!” ป้าอันดาเรียกชื่อเธอด้วยความยินดี “คุณแพรมาที่นี่ได้ยังไงคะ?”
“แพรตั้งใจมาหาป้าโดยเฉพาะค่ะ” แพรไหมตอบด้
